Blote billen?

Veel gezucht en geblaas onlangs bij de oogarts. Mijn "superdochter" - zo noem ik haar regelmatig - moet eraan geloven: ze heeft sinds vandaag haar eerste bril! Enkel om beter het schoolbord te kunnen lezen, maar toch... Een "klein drama" dus. Al krijgt ze alle begrip van mijn kant. Ik was even oud toen ik mijn eerste bril kreeg en wat haatte ik dat ding ook! Gelukkig lijkt zij het direct met meer humor aan te pakken. Of zoals ze me vanavond ernstig zei: "Ik trek nog liever mijn broek af dan die bril op te zetten." Dat wordt hier de volgende dagen dus uitkijken naar blote billen ;-)

Laatste keer

Laatste skiwoensdag voor Thomas en Britt deze week. De skihelmen, skibrillen en handschoenen zijn al terug in dozen opgeborgen tot volgend jaar. De diploma's en medailles worden binnenkort feestelijk uitgereikt aan alle kinderen. Ondertussen hangen de skibroeken hier in de warme lentezon te drogen. Straks gaan ook zij voor lange tijd terug de kast in. Maar niet voor altijd. Er komt een nieuwe winter. Met gegroeide kinderen. En nieuwe skibroeken voor de grootsten. Daar ga je toch vanuit: dat je je kind groot mag zien worden, dat je geen definitief afscheid hoeft te nemen van wat je het liefste ziet. En zelfs dan gaat het leven voort. Al is daarmee dan ook alles gezegd voor de getroffen gezinnen in Lommel en Heverlee. Hun kinderen zijn nu "overal niet". Geen idee hoe zij nu verder gaan. Voorlopig niet, denk ik. Ook al is het buiten lente. Wat denk ik hier vaak aan hen... Hou de moed erin, lieve ouders.

Eén minuut stilte

Eén minuut stilte. Vandaag ook in alle Franse scholen, om de slachtoffers van de schietpartij gisteren in Toulouse te gedenken. Eén vrouw verloor bij dit drama haar echtgenoot en twee zoontjes. Ze blijft alleen achter met haar dochtertje. Dat is geen leven meer, enkel overleven. Sarkozy sprak reeds krachtige woorden. En dan dus één minuut stilte...
Zo ook vorige vrijdag, voor alle slachtoffers van het zware busongeluk in Zwitserland. De gemeentes Lommel en Heverlee lijken ons plots maar een straat verder. We branden een kaars in de kerk van Munster en tekenen het rouwregister online. Hopelijk vinden al die getroffen families de komende tijd veel steun en troost bij elkaar en worden ze goed gedragen door hun naaste omgeving. Want zo'n groot verdriet en gemis: daar lijkt haast geen beginnen aan...
Eén minuut stilte dus. Laten we die maar wat vaker met elkaar herhalen. In écht samenzijn zonder woorden wordt soms veel gezegd.

Jarig

Dan toch een feestje. Maar wat heb ik hard getwijfeld deze keer. En toch... Misschien heb ik juist nu, meer dan ooit, een feestje nodig. En dan vooral met de vele lieve mensen die er voor ons het voorbije jaar waren. Want wat was het een lelijk jaar met veel verdriet voor ons. Hoe kwaad en leeg liep ik vorige lente door de dagen, niet wetend waar naartoe met mezelf... Want wat doe je met zo'n groot gemis om een klein kindje dat voor anderen nog niet zichtbaar was? En dan was er nog die 550km die er letterlijk in afstand tussen ons en de familie/vrienden in België lag. Het werd er bovendien niet gemakkelijker op toen ik de eerste maanden niet wilde telefoneren. Niemand kon me immers zeggen wat ik horen wilde. Gelukkig lieten velen van zich horen via mail, sms en de klassieke post. Veel dank daarvoor. Want hoe hard heb ik naar woorden gezocht die me een houvast konden bieden. Iedere dag opnieuw. Ook nu vaak nog. Het blijft toch een ervaring waar je alleen in staat. Al was er gelukkig die fantastische man van mij die me heel goed heeft opgevangen en dat nu nog steeds doet. Ik weet niet hoe ik het zonder hem gered zou hebben. Lieve man, bedankt voor alles!