Eén minuut stilte. Vandaag ook in alle Franse scholen, om de slachtoffers van de schietpartij gisteren in Toulouse te gedenken. Eén vrouw verloor bij dit drama haar echtgenoot en twee zoontjes. Ze blijft alleen achter met haar dochtertje. Dat is geen leven meer, enkel overleven. Sarkozy sprak reeds krachtige woorden. En dan dus één minuut stilte...
Zo ook vorige vrijdag, voor alle slachtoffers van het zware busongeluk in Zwitserland. De gemeentes Lommel en Heverlee lijken ons plots maar een straat verder. We branden een kaars in de kerk van Munster en tekenen het rouwregister online. Hopelijk vinden al die getroffen families de komende tijd veel steun en troost bij elkaar en worden ze goed gedragen door hun naaste omgeving. Want zo'n groot verdriet en gemis: daar lijkt haast geen beginnen aan...
Eén minuut stilte dus. Laten we die maar wat vaker met elkaar herhalen. In écht samenzijn zonder woorden wordt soms veel gezegd.
Er is aan u toch een colum schrijfster verloren gegaan hoor An, hoewel ... hier is dit talent van jou juist springlevend, in alle mooie en droevige momenten. Intens, poëtisch, doorleefd en authentiek.
BeantwoordenVerwijderenDikke knuf.