Jarig

Dan toch een feestje. Maar wat heb ik hard getwijfeld deze keer. En toch... Misschien heb ik juist nu, meer dan ooit, een feestje nodig. En dan vooral met de vele lieve mensen die er voor ons het voorbije jaar waren. Want wat was het een lelijk jaar met veel verdriet voor ons. Hoe kwaad en leeg liep ik vorige lente door de dagen, niet wetend waar naartoe met mezelf... Want wat doe je met zo'n groot gemis om een klein kindje dat voor anderen nog niet zichtbaar was? En dan was er nog die 550km die er letterlijk in afstand tussen ons en de familie/vrienden in België lag. Het werd er bovendien niet gemakkelijker op toen ik de eerste maanden niet wilde telefoneren. Niemand kon me immers zeggen wat ik horen wilde. Gelukkig lieten velen van zich horen via mail, sms en de klassieke post. Veel dank daarvoor. Want hoe hard heb ik naar woorden gezocht die me een houvast konden bieden. Iedere dag opnieuw. Ook nu vaak nog. Het blijft toch een ervaring waar je alleen in staat. Al was er gelukkig die fantastische man van mij die me heel goed heeft opgevangen en dat nu nog steeds doet. Ik weet niet hoe ik het zonder hem gered zou hebben. Lieve man, bedankt voor alles!