Dat dit alleen in Frankrijk kan, dat moest ik vanavond toch weer denken. In de kelder van een grauw appartementsgebouw in Mulhouse neem ik in een donker lokaaltje plaats tegenover drie oudere vrouwen. De plek en de mensen voelen minder vreemd dan vorige week, toen ik hier voor het eerst kwam en vreesde verkeerd te zijn... Het heeft trouwens iets grappigs dat de Consommation Logement Cadre de Vie zelf niet meteen optimaal gehuisvest is.
De 'jongste' - ik schat haar rond de zestig - heeft duidelijk de leiding over haar twee collega's die weer gezellig met elkaar zitten te keuvelen. Monique is echter een vrouw van weinig woorden en komt liefst meteen ter zake. Ze kijkt vluchtig naar de nieuwe mail van de eigenaars die ik haar voorleg. Het wordt wellicht een zaak voor de commissie, zegt ze. Maar ze kan alvast aanwezig zijn bij de plaatsbeschrijving wanneer we ons huurhuis volledig hebben leeggemaakt.
Ik knik meteen dankbaar. Of we onze waarborg zullen terugkrijgen, betwijfel ik sterk. Een tolk van de CLCV die bij de eigenaars in ons voordeel pleit en usure normale kan aantonen, zal meer dan welkom zijn. Hoe graag we hier ook gewoond hebben, we willen het groene huurhuis toch vlug en zonder veel problemen verlaten.
Jakkes. Wat vervelend dat je op die manier moet afscheid nemen van het huis. Ook bij het einde van ons laatste huurcontract liep het volledig spaak tussen de verhuurster en ons. Enkele pietluttelige krassen op het (goedkope) laminaat, gaten die we hadden geboord om gordijnen op te hangen,... Ineens vond ze dat allemaal niet meer kunnen. Jaarlijks de huur naar boven optrekken in de periode dat we er woonden, dat had ze wel steeds zonder problemen gedaan. Onmogelijk stelde dat mens zich op! Toch vreselijk dat je daar dan je tijd en energie moet instoppen. Bonne chance!
BeantwoordenVerwijderen