Altijd

"Voor haar vader en mij is ze er. Altijd." Dat schreef Roos Schlikker onlangs in een column over haar dochter die dit jaar zeven zou zijn geworden... "Maar ze werd op dezelfde dag geboren als waarop ze stierf."

Het woordje "altijd" blijft in mijn hoofd hangen. De herkenning is groot, de opluchting enorm. Want dat ook mijn eigen kleine dochter voor mij aanwezig blijft, durf ik vaak niet meer hardop uitspreken. (Het is ook niet iets wat je zomaar even zegt tijdens een gezellig avondje uit.)

Vier jaar later voelt het echter nog steeds als gisteren dat we afscheid van haar namen in een kleine verloskamer in Mulhouse. En misschien blijft ze wel zo aanwezig omdat ze buiten de tijd staat? Omdat die éne dag met haar in het ziekenhuis een heel mensenleven meegaat? Ons mensenleven dus, dat van haar mama en papa.

Maar wat niet echt bestaan heeft, daar zwijgen we best over? Het leven gaat door, weet je wel. (En welke herinneringen vallen er ook te delen?)

En toch...

Ze is er inderdaad altijd.