La déchetterie

Ik kom er graag, in het containerpark. Vanochtend weer. Heeft zo'n oud mannetje een grote emmer vol vergeelde kranten mee, biedt een ruige gast - met een zelfgerold, vuil sigaretje in de mond - onmiddellijk zijn hulp aan. Aldus kieperen twee jonge armen de inhoud van de metalen emmer behendig in de papiercontainer, de oude rug hoeft zich niet in te spannen. Ik word er zelf meteen warm en blij van.

'Encombrants' blijft mijn grote favoriet. Daarin kan je alles kwijt, ook wanneer je twijfelt om de juiste sorteerplek te vinden. In dit Franse containerpark is trouwens alles gratis. Je hebt geen toegangskaart nodig, niets wordt er gewogen, er bestaan geen aparte slagbomen. Er is zelfs geen vaste sluitingsdag: het grote hek gaat dagelijks open (uitgezonderd zon- en feestdagen natuurlijk), voor ieder die wat kwijt wil.

Misschien trekt dat me juist zo aan, dat in deze déchetterie alles mogelijk is. Zonder wetten van vraag en aanbod, zonder misleidende verkooptrucs, en de klant blijft evengoed koning. De parkwachters zijn trouwens altijd bijzonder goedgezind:

'Bonjour, vous allez bien?'
Ik kom er haast wekelijks, word er als vaste klant gezien.
'Oui, merci. Et vous?'
Opgelucht dat ik weer heel wat zaken kwijt ben, doe ik de lege kofferbak snel terug toe.

Of nog:

'Bonjour. C'est la folie dans votre voiture!'
Wanneer ik na schooltijd soms mijn ruziënde kids meebreng.
'Ah, oui, toujours!'
Want de eigen kroost kan ik daar dus niet sorteren, noch recycleren.
'Maar allez, mama, dat zegt ge toch zo nie?!'

Ik kom er dus graag. Zeker ook wanneer de wereld weer eens vierkant draait en mijn hoofd weer helemaal volloopt... Want zelfs dat weegt daarna soms wat lichter.

Enfant unique

Of we zondag nog eitjes voor hem wilden verstoppen? Ja, dat deden we graag!

Deze week is hij intussen enfant unique. Want grote broer en zus vlogen vanmiddag naar Italië waar ze de komende dagen Herculanum, Paestum en Pompeï zullen bezoeken.
(Zalig zijn de herinneringen aan mijn eigen Italië-reis in het laatste middelbaar!)

Straks hoef ik aan de schoolpoort dus enkel de jongste zoon op te halen... En vanavond zal ons huis beslist ook 'anders' voelen zonder die twee hangende ado's in de zetel...

Hard aftellen nu naar vrijdag! Om op tijd in de luchthaven te gaan staan en vervolgens een coole mama proberen(!) te zijn die haar oudste kinderen bij het weerzien niet teveel omhelst...

De jongste zoon heeft alvast beloofd dat hij als puber zeker ook nog véél knuffels wil. We zullen wel zien. Voorlopig is hij reeds een uniek knuffelbaar kind van negen dat bovendien nog altijd graag paaseitjes raapt.

Kristal



Vijftien jaar getrouwd vandaag.

In een wereld die niet gekker hoeft te worden...

 

Bedankt voor alles, lief. X

België

Solidariteit. Misschien is dat inderdaad het enige waarin je nog kan geloven op het einde van deze trieste dag voor België. Het verschrikkelijke nieuws over de aanslagen ging meteen de wereld rond, de Franse media spraken plots weer milder over hun kleine noorderbuur: 'La France et la Belgique sont liées par l'horreur.' We kunnen dus steun en troost zoeken bij elkaar. Want na Parijs, werd nu Brussel getroffen. En de Eiffeltoren kleurde zwart, geel, rood vanavond.

Dat 'we nu niet mogen toegeven aan onze angst' en dat 'we de terroristen niet mogen laten winnen', zijn intussen treffende en strijdvaardige woorden. Maar veel wijzer klonk de volslagen onbekende vrouw die op de Franse radio getuigde na de aanslagen in Parijs. Dat ze nog niet wist hoe ze zou reageren, zei ze bedachtzaam tegen de reporter. 'Want daarvoor is het nog te vroeg, moet het allemaal eerst bezinken, en moet ik er ook meer grip op krijgen.'

Het valt ook moeilijk te bevatten. Hoe vandaag weer vele onschuldige mensen stierven... Omdat enkele terroristen zeer doelgerichte acties uitvoerden... In naam van wie?? In naam van wat?? Het gebeurde 'bij de gratie van Allah en zijn goedheid,' liet de Islamitische Staat ons weten. Maar daar kan ik als westerling met mijn verstand niet bij, laat staan met mijn gevoel.

Solidariteit dus. Voor alle slachtoffers en hun families. Voor ons getroffen Belgenland ook. De aanslagen kwamen vandaag herkenbaar dichtbij.

Enkele dagen Jura

Vanavond kwam de oudste zoon terug thuis van een lange schoolreis naar de Jura.
Sinds vrijdagnamiddag had hij in een chalet in de bergen gelogeerd en samen met zijn klasgenoten van veel sport en spel genoten. (Biathlon, ski de fond, raquettes neige en snowtubing: sommige zaken moest hij me achteraf toch even toelichten.)

Helemaal weg van de wereld, wist hij niet dat Salah Abdeslam intussen in Molenbeek gevat werd. En op zijn vraag waarom die man nu niet meteen aan Frankrijk wordt uitgeleverd, kan ik hem trouwens nog steeds onvoldoende antwoord geven.

Radio Bleu Alsace voerde vanavond ook het hoogste woord in mijn wagen. 'Est-ce que les Belges sont nuls?' was de startvraag voor een stevige discussie die meteen veel stof deed opwaaien... Daar werden we ook niet echt vrolijk van.

Enkele dagen Jura. Af en toe valt er beslist iets voor te zeggen.

Nieuw adresje

Met vriendin M de voorbije week weer heel wat vaste adresjes aangedaan... Het mooie weer liet zelfs enkele terrasjes toe! En de chalet op de Ventron kende ze nog niet, dat was dus een nieuwe plek die meteen erg in de smaak viel. Altijd fijn als het Vlaamse bezoek hier meegeniet van 'onze' mooie streek.

Kinderrij

'Viens, ma petite puce,' zei de vroedvrouw zacht
en in die paar woorden had ze even geleefd,
werd ze even gezien.

Toen ging het licht uit,
kwam het ongeloof,
de wanhoop, de woede.

En dat een korte kinderrij soms meer volledig is
dan die lange rij waar eentje steeds ontbreekt,
weet ik nu.

Want bij zo'n doodgeboren kleintje komt veel kijken...

Maar wiskunde? Nee, dat niet.

Geen wiskunde.


Voor Ster. We missen je. X

Verjaardagsweekend

De datum is te mooi om zomaar voorbij te laten gaan... En dus ga ik morgen met een paar Franse vriendinnen naar de soirée internationale des droits des femmes pour "célébrer la femme, les femmes, leurs combats, leurs parcours et leurs victoires, leurs esprits et leurs révolutions".

De Franse comédienne Chloé Martin (ik heb geen enkel idee wie dat is) zal de avond voor ons in een zaaltje in Pfastatt invullen. Na haar optreden krijgen we bovendien de kans om met de comédienne zelf in gesprek te gaan, autour d'un verre de l'amitié.

Allemaal prima wat mij betreft, het is zeker eens wat anders dan de klassieke verjaardagstaart thuis :-)

En hoe het ondertussen voelt om weer een jaartje ouder te worden, dat vatte Karl Ove Knausgard deze week alvast perfect voor mij samen in de volgende zinnen:

'Dat is leren: zien wat zich buiten je eigen grenzen bevindt. Ouder worden betekent niet dat je meer begrijpt, het betekent dat je weet dat er meer te begrijpen valt.'
(uit: Mijn strijd 6, "Vrouw", blz. 394)