Op het podium

Vanavond vond de soirée medailles plaats voor de 45 kinderen die afgelopen winter deelnamen aan de Mercredis de Neige de Pfastatt. Dit jaar werd de beker in Kobes groep uitgereikt aan de jongen die zijn derde ster niet behaalde... Ter aanmoediging. Omdat uiteindelijk iedereen toch zijn best doet. Geen lege handen dus op het podium, overal slechts glunderende gezichtjes. En een zaal vol dankbare ouders. Beter kon het voorbije skiseizoen (dat weer kort en warm was) niet afgerond worden.

Purple rain

Yasmine, Luc De Vos en Thé Lau...
Michael Jackson, David Bowie en vorige week Prince...
Ze zijn allemaal naar de overkant vertrokken. Het lijkt zelfs of ze de laatste tijd steeds vlugger verdwijnen, al die gekende artiesten uit mijn jeugd.

Madonna en Tina Turner moeten nu samen met Elton John, Phil Collins en Sting de muzikantenboot voor mij rechthouden. Niet dat ik vroeger ooit met enige zanger echt heb gedweept. (Slechts een kleine poster van acteur Rob Lowe haalde mijn meisjeskamer, en dan was het nog op de binnenkant van mijn kleerkast.)

Het is dat nostalgie en jeugdsentiment me niet vreemd zijn. Integendeel zelfs. Afgelopen weekend wist ik mijn persoonlijke 'purple rain' dus meteen te vinden: een origineel cassettehoesje uit de vorige eeuw, handgemaakt door een vriend met veel tekentalent.

Wat 'paarse regen' betekende, vroeg mijn oudste zoon me nog. 'Dat je zaken van vroeger meteen kan oproepen in je hoofd en terugvinden in je kast,' wilde ik antwoorden. Maar ik betwijfel of dat voor hem een voldoende duidelijk antwoord zou zijn geweest. Met zijn (bijna) veertien jaren heeft hij gelukkig ook nog geen last van enig jeugdsentiment.

Over ruimte en afstand

Hoe klein België toch is, en hoe dichtbevolkt. Dat dacht ik vorige week toch vaak...

Want onderweg naar Schepdaal, reed ik 's woensdags op de Brusselse ring recht de file in. En op de terugweg van Hasselt, kwam ik donderdagavond een spookrijder tegen. (Wat trouwens een zeer bevreemdende ervaring was!) Op vrijdagavond vroegen de werken in Antwerpen dan weer onze volledige aandacht. (Gelukkig reed Jan toen.) En in Leuven betaalde ik me ook een paar keer blauw aan de ondergrondse parkeergarage...

Maar ik reed mezelf pas helemaal klem in onze vroegere Delhaize!!

Met een winkelkar vol koeken (Cent Wafers, Choco As en Leo vind je hier niet in de lokale Super U), kwam ik aan de kassa vast te zitten. De klant achter me had al zijn spullen reeds op de band gelegd, het smalle gangpad verhinderde me om nog naast/voor mijn kar te geraken en ik zag mezelf  haast letterlijk naar mijn boodschappen duiken om ze te laten afrekenen.

Oprecht verbaasd vroeg ik me af hoe ik dat vroeger altijd deed.

Intussen rijd ik alweer een paar dagen in de Elzas rond, met veel ronde punten op de weg en veel auto-écoles die het verkeer ook doen vertragen... Maar op de Grand Ballon in de verte zie ik nog steeds wat sneeuw liggen en in de Grand Frais rijd ik mijn winkelkar niet klem. Dat scheelt toch.

Pieter Embrechts danst nu bovendien in het donker van mijn Franse CD-speler. De hele tijd. Om alle deugddoende, Vlaamse gesprekken van vorige week nog even vast te houden... 'C'est jamais neutre,' zegt onze Hollandse vriend hier ook wanneer hij thuiskomt uit Amsterdam.

En hoeveel verschil dat dus allemaal blijft maken in mijn beleving: die verhuizing naar Frankrijk nu bijna zes jaar geleden. Ik sta er nog regelmatig van te kijken. Alsof alles juist aan intensiteit wint door er wat afstand van te nemen.

Barbe à papa

 

'Neem iets wat je thuis niet hebt,' leer ik mijn kids

wanneer de keuze elders te uitgebreid is

en het moeilijk beslissen wordt.

 

Geen pannenkoek of warme wafel dus,

maar wel een grote suikerspin,

vanmiddag in Mulhouse!

 

'Life as sweet as it can be,'

samen met mijn grote dochter

shoppend in de stad.

Roberta

'Een flauwe aprilgrap,' hoop ik nog. Maar dat is het niet. We zullen samen ontbijten, rijden naar een klassieke tearoom in Saint-Louis, bestellen cappuccino met croissants. Gezeten aan een tafeltje vlakbij de toonbank, klinkt het koffiapparaat me veel te luid. Ik wil echter geen woord van Roberta's uitleg missen, wil ook alles goed verstaan. Zelfs haar Italiaanse accent koester ik nu. Wat een mens dreigt kwijt te spelen, wint werkelijk altijd aan belang.

De beslissing werd hoe dan ook genomen. Het staat vast. Deze zomer verhuist ze met haar gezin naar Singapore, naar die verre stadstaat in een volledig andere tijdszone. Ik weet dus hoe laat het is: ik sta op het punt een goede vriendin te verliezen. Niet meteen. Maar zeker gaandeweg. Tussen Straatsburg en Singapore ligt 10352 kilometer en die afstand duurt ook in een vliegtuig lang.

Dat we contact zullen houden, staat vast. Dat er toch veel zal veranderen, ook. Niet dat we hier in Frankrijk elkaars deur nu platlopen. Maar het besef in elkaars buurt te wonen, voelt al goed. En onze mannen zijn collega's, dat hoeft ook weinig uitleg. Eenzaam zijn we niet, wel vaak alleen.

Het werd dus geen gewoon ontbijt in Saint-Louis. Verre van. Op de terugrit naar huis, hadden we ook niet in elkaars wagen willen zitten: de twee extra espresso's waren straf genoeg zolang het gesprek duurde, daarna werd het moeilijk. En wat we sowieso niet gezegd kregen, zullen we elkaar later nog wel schrijven. We zijn niet voor niets vriendinnen.