Over ruimte en afstand

Hoe klein België toch is, en hoe dichtbevolkt. Dat dacht ik vorige week toch vaak...

Want onderweg naar Schepdaal, reed ik 's woensdags op de Brusselse ring recht de file in. En op de terugweg van Hasselt, kwam ik donderdagavond een spookrijder tegen. (Wat trouwens een zeer bevreemdende ervaring was!) Op vrijdagavond vroegen de werken in Antwerpen dan weer onze volledige aandacht. (Gelukkig reed Jan toen.) En in Leuven betaalde ik me ook een paar keer blauw aan de ondergrondse parkeergarage...

Maar ik reed mezelf pas helemaal klem in onze vroegere Delhaize!!

Met een winkelkar vol koeken (Cent Wafers, Choco As en Leo vind je hier niet in de lokale Super U), kwam ik aan de kassa vast te zitten. De klant achter me had al zijn spullen reeds op de band gelegd, het smalle gangpad verhinderde me om nog naast/voor mijn kar te geraken en ik zag mezelf  haast letterlijk naar mijn boodschappen duiken om ze te laten afrekenen.

Oprecht verbaasd vroeg ik me af hoe ik dat vroeger altijd deed.

Intussen rijd ik alweer een paar dagen in de Elzas rond, met veel ronde punten op de weg en veel auto-écoles die het verkeer ook doen vertragen... Maar op de Grand Ballon in de verte zie ik nog steeds wat sneeuw liggen en in de Grand Frais rijd ik mijn winkelkar niet klem. Dat scheelt toch.

Pieter Embrechts danst nu bovendien in het donker van mijn Franse CD-speler. De hele tijd. Om alle deugddoende, Vlaamse gesprekken van vorige week nog even vast te houden... 'C'est jamais neutre,' zegt onze Hollandse vriend hier ook wanneer hij thuiskomt uit Amsterdam.

En hoeveel verschil dat dus allemaal blijft maken in mijn beleving: die verhuizing naar Frankrijk nu bijna zes jaar geleden. Ik sta er nog regelmatig van te kijken. Alsof alles juist aan intensiteit wint door er wat afstand van te nemen.