Yasmine, Luc De Vos en Thé Lau...
Michael Jackson, David Bowie en vorige week Prince...
Ze zijn allemaal naar de overkant vertrokken. Het lijkt zelfs of ze de laatste tijd steeds vlugger verdwijnen, al die gekende artiesten uit mijn jeugd.
Madonna en Tina Turner moeten nu samen met Elton John, Phil Collins en Sting de muzikantenboot voor mij rechthouden. Niet dat ik vroeger ooit met enige zanger echt heb gedweept. (Slechts een kleine poster van acteur Rob Lowe haalde mijn meisjeskamer, en dan was het nog op de binnenkant van mijn kleerkast.)
Het is dat nostalgie en jeugdsentiment me niet vreemd zijn. Integendeel zelfs. Afgelopen weekend wist ik mijn persoonlijke 'purple rain' dus meteen te vinden: een origineel cassettehoesje uit de vorige eeuw, handgemaakt door een vriend met veel tekentalent.
Wat 'paarse regen' betekende, vroeg mijn oudste zoon me nog. 'Dat je zaken van vroeger meteen kan oproepen in je hoofd en terugvinden in je kast,' wilde ik antwoorden. Maar ik betwijfel of dat voor hem een voldoende duidelijk antwoord zou zijn geweest. Met zijn (bijna) veertien jaren heeft hij gelukkig ook nog geen last van enig jeugdsentiment.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten