Roberta

'Een flauwe aprilgrap,' hoop ik nog. Maar dat is het niet. We zullen samen ontbijten, rijden naar een klassieke tearoom in Saint-Louis, bestellen cappuccino met croissants. Gezeten aan een tafeltje vlakbij de toonbank, klinkt het koffiapparaat me veel te luid. Ik wil echter geen woord van Roberta's uitleg missen, wil ook alles goed verstaan. Zelfs haar Italiaanse accent koester ik nu. Wat een mens dreigt kwijt te spelen, wint werkelijk altijd aan belang.

De beslissing werd hoe dan ook genomen. Het staat vast. Deze zomer verhuist ze met haar gezin naar Singapore, naar die verre stadstaat in een volledig andere tijdszone. Ik weet dus hoe laat het is: ik sta op het punt een goede vriendin te verliezen. Niet meteen. Maar zeker gaandeweg. Tussen Straatsburg en Singapore ligt 10352 kilometer en die afstand duurt ook in een vliegtuig lang.

Dat we contact zullen houden, staat vast. Dat er toch veel zal veranderen, ook. Niet dat we hier in Frankrijk elkaars deur nu platlopen. Maar het besef in elkaars buurt te wonen, voelt al goed. En onze mannen zijn collega's, dat hoeft ook weinig uitleg. Eenzaam zijn we niet, wel vaak alleen.

Het werd dus geen gewoon ontbijt in Saint-Louis. Verre van. Op de terugrit naar huis, hadden we ook niet in elkaars wagen willen zitten: de twee extra espresso's waren straf genoeg zolang het gesprek duurde, daarna werd het moeilijk. En wat we sowieso niet gezegd kregen, zullen we elkaar later nog wel schrijven. We zijn niet voor niets vriendinnen.