Mijn BFV

Onze eerste ontmoeting bleef me onmiddellijk bij, als een voorbode van wat komen zou en wat ik voordien in België nog ervaren heb: hoe het eerste contact zich soms duidelijk vastzet in mijn geheugen, en hoe die korte ontmoeting reeds alles in zich heeft om later uit te groeien tot een hechte vriendschap.

 

Nathalie is zo iemand. Ik zie haar voor het eerst in september 2010, onze dochters zitten bij elkaar in de klas. We zullen die middag aan de schoolpoort niet veel tegen elkaar zeggen, zelfs geen namen uitwisselen. Maar later zal ik me duidelijk alle - en evengoed nietszeggende - details herinneren van hoe ze daar stond, met haar jongste dochter in de buggy en haar zonnebril als een diadeem tussen de lange haren.

 

Op de dag dat Nathalie me een doos Betterfood geeft, benoem ik haar officieel tot mijn Beste Franse Vriendin. We zijn dan september 2011: de zachte kinderkoeken zijn voor de kersverse beugel die ik als tiener nooit had en die me nu doet jammeren bij iedere hap die ik eet. Een zorgend gebaar dat in haar ogen wellicht niet veel voorstelde, maar dat mij onmiddellijk ontroerde. Onafhankelijk en zelfstandig ben je toch maar tot op zekere hoogte. Daarna heb je de ander nodig, zeker in het buitenland.

 

Wanneer ze mijn hele gezin thuis uitnodigt voor een 'dimanche Alsacien' drink ik voor het eerst 'un vin bourru' en geniet van de heerlijke chocoladetaart die in roze suikergoed mijn naam draagt. Een tweede Betterfood-moment, besef ik.

 

Ze stelt voor om samen Tai Chi te gaan volgen: als echte bakvissen giechelen we tijdens de lessen van maître Tran, vieren we ook enthousiast Chinees Nieuwjaar samen... Maar na één schooljaar geven we dit alles even snel op als we eraan begonnen zijn.

 

Intussen gaat onze vriendschap zeven (school)jaren mee. Zij ging door een scheiding, ik bleef mijn vierde kindje missen. We spreken nu minder af, hebben het (te) druk met alles-wat-eerst-nog-gedaan-moet-worden... La vie comme elle vient.

 

En toch. De verbondenheid blijft. Want vanavond vieren we de 43 kaarsen van mijn BFV, heb ik in mijn beste Frans ook weer een verjaardagskaart voor haar vol geschreven. Dat ze geen Vlaams spreekt... Ja, dat blijf ik wellicht haar grootste minpunt vinden.