Lou Pitchoun

Week 7 is over de helft! En hoe meer de weken thuis vorderen, hoe meer we er eigenlijk 'genoeg van krijgen': we volgen het nieuws op tv met minder aandacht (en als we kijken geven we vooral veel kritiek) en die 1km-straal rond ons huis mag dringend wat groter worden. We zien het ook rondom ons gebeuren, hoe de 'corona-moeheid' mentaal toeslaat en men de regels minder streng opvolgt dan in het begin. De laatste loodjes zullen altijd het zwaarst wegen. Altijd.

 

Maar we doen dit voor een 'hoger doel' en we moeten dus nog even volhouden, zij het met een lager energieniveau en met een focus die we steeds minder scherp krijgen: onze aandacht verglijdt vaak naar berichtjes en filmpjes op het internet. Yep, er wordt hier veel gelummeld en erg traag geleefd. (Mijn motivatie om een goed boek te lezen verdween trouwens al in week 1, alsof de eigen boekenkast direct om 'social distancing' vroeg en zo voor mij fysiek onbereikbaar werd?!)

 

Nu de wereld één groot klooster is geworden, blijft het zaak om nieuwe rituelen in te bouwen die richting geven aan onze dagen. En 'sushi op vrijdag' kan nog altijd niet, maar 'pizza op donderdag' vormt nu wel een waardig alternatief ;-)

 

Volgende week komen we ook weer in een 'strakker ritme' met de online-lessen van ons trio en het schoolwerk van de jongste zoon zorgt dan beslist ook weer voor een spagaat bij zijn moeder. (Voor wie het interesseert: het gebruik van de cosinus kan ik nu zeer goed in het Frans uitleggen!)

 

Met mijn lentegele wandelingen en online apero's met vrienden ga ik - in het kader van  de zelfzorg - graag nog even door...

En vanaf heden kan een stapeltje kartonnen dozen mijn 'kookplezier' af en toe dus ook weer wat lichter maken... 

 

Lang leve Lou Pitchoun!!