Met 'een toast op iedereen', zo vierden we vorige week jouw 80ste verjaardag, al blijf je nu eigenlijk voor altijd 75. En ik heb niet zo veel met planten, beste Frits, maar deze Helleborus noemen ze ook 'Winter Angels' en dat paste wel voor de gelegenheid.
Teruggaan in de tijd, bestaat niet. Al zou een mens dat soms écht graag even willen. Je fietst intussen wel nog regelmatig door mijn gedachten. (Want 'wandelen' vind ik te traag voor jou. Je leefde graag snel. En oké, bij deze zie ik je nu dus ook skiën, er ligt hier momenteel veel sneeuw op de Vogezen.)
Wat voelt het bijzonder om jou gekend te mogen hebben! Echt, je hebt geen idee hoeveel kleine zaken ik blijf koesteren... Dat jij nu buiten de tijd staat, maakt al die herinneringen ook tijdloos: ze tuimelen over elkaar en versterken elkaar, ze vervullen me met een dankbaarheid die niet te meten valt.
Over afscheid nemen, hoefde niemand jou nog iets te leren. Over humor en blijven doorgaan evenmin. Ik hoop dat je het nu goed stelt bij Jorg. Daar ga ik graag van uit. 'Wat je in je hart bewaart, raak je niet kwijt,' toch? Zonder zoeken dus reeds gevonden. (En dat laatste ligt hier in huis alvast veel moeilijker met alle meer materiële zaken.)
Die Helleborus is trouwens winterhard, geen zorgen. En als hij de lente niet haalt, breng ik in de zomer graag iets nieuws. Sowieso leef je nu verder in de gedachten van velen, en dat in alle jaargetijden... (En sta je, samen met Jorg, dus toch niet helemaal buiten de tijd!)
Jouw 'toast op iedereen' klopte helemaal, lieve Agnes.
X
