Zeven is een heilig getal. God schiep de wereld in precies zeven dagen - de laatste dag is als rustdag even belangrijk als alle andere - en Sneeuwwitje logeerde bij zeven fantastische dwergen. Rome werd gebouwd op zeven heuvels en de regenboog heeft zeven kleuren. Er zijn echter ook zeven hoofdzonden, en na zeven vette jaren volgen zeven magere jaren.
Zeven jaar is ook gewoon een hele tijd, een lange periode wanneer je iemand mist. Verdriet dat eerst hard schrijnt, wordt uiteindelijk een rustiger deel van jezelf. Je kent het en weet er mee om te gaan. Wanneer het anderen treft, herken je het ook: de tijd die stilvalt, hun zoektocht in het donker.
Eenzaam ben je niet. Wel alleen. En je doet maar wat, in de hoop dat alles betert. Want niets blijft duren. Dit verdriet dus ook niet, toch?
Er is niets heroïsch aan een tegenslag overwinnen. Het leven gaat verder, alle andere clichés blijven ook bestaan.
Evengoed blijft alles weerloos. Ieder geluk is tijdelijk en vluchtig. Als een transparant handje dat je niet wil loslaten. Zo maakte Ster meteen alles anders voor ons. Het was ons keerpunt in een witte doek gewikkeld. Naar betekenis zouden we nog jaren zoeken.
De kracht van troost zit in de kleinste zaken. Chocolade bij de koffie maakt een groot verschil, zachte poedersneeuw in de lente ook.
Zeven jaar is alles en niets. Een verwachting die blijft duren.
Een zevende 'niet-verjaardag' ...
BeantwoordenVerwijderenIk denk vandaag extra aan jullie
en ik wens dat jullie inderdaad troost vinden in kleine dingen en bij warme mensen.
Dag An,
BeantwoordenVerwijderenOmvergeblazen, zo krachtig verwoord.
Lieve groet,
Carla
An,
BeantwoordenVerwijderenJe schrijft, niets blijft duren...
Maar ik denk dat er wel dingen blijven duren. Zoals jullie onvoorwaardelijke liefde voor Ster...
We zetten ook elk jaar een sterretje in oma's agenda op deze speciale dag. En zo zie je maar dat dit sterretje helder zal blijven fonkelen aan de hemel...
Veel liefs Katleen en co