Voor één keer

Gisteren vergat Kobe thuis de sleutels van zijn kot,

maar de studio van Justine is in Straatsburg gelukkig vlakbij,

en daar aten ze vanmiddag ook samen,

nadat mijn 'livraison à domicile' achter de rug was.

Heen en terug dus

van Richwiller naar Straatsburg,

om de sleutels van zoonlief te brengen...

'En als je dan toch komt, Mutti,

kan je dan boodschappen meebrengen?'

Zo geschiedde :)

Heb wel nog duidelijk gezegd

dat het goed is 'pour une fois'.

Business as usual

Manlief kwam goed terug thuis uit Houston/Frankfurt,

en nodigde zijn HR-collega's uit in Richwiller-city ;)

Verder was het business as usual op zondag,

met een cyclocross voor Kobe in Bischwiller,

in een mooi bos boven Straatsburg,

en met Jan nu als vaste begeleider.

Veel dank ook aan Justine

die tevens van de partij was

en voor enkele mooie foto's zorgde.

Regendagen

De herfst liet zich deze week goed voelen,

tijd dus voor kaastaart en warme chocomelk in Colmar,

en La Petite Venise wilde ik Bieke zeker graag tonen.

Voor het eerst brandde thuis ook terug het haardvuur,

en iedere avond eindigden we sowieso "lekker zoet".

Regen, regen en nog eens regen! Het waren erg natte en zelfs koude dagen zonder ook maar een streepje zon... Daartegen wapen je je dus best met veel goede gesprekken, warme dranken en lekkere desserten, enkele korte wandelingen (om niet helemaal te verzuipen), een grote kom soep en een ovenschotel (want je kan niet de hele tijd chocolade eten). Grijze regendagen die hier met de komst van Bieke toch ook veel kleur en betekenis kregen!

Tagolsheim

Opwarming tweede cyclocross

langs de straat in Tagolsheim,

waar ik mijn camera tas voor de drinkbussen gebruikte. 

Start dan van de wedstrijd op het asfalt,

en meteen het veld in voor de toeren in de escargot.

Vélo Club Sundgovia Altkirch organiseerde deze wedstrijd,

en de aanmoediging langs het parcours was zeker luid :)

Kobe reed dan ook goed voor de eigen club,

en het paaltje dat hij raakte,

scheurde gelukkig alleen

zijn (weliswaar nieuwe) cuissard.

Dat het begon te regenen deerde de fanfare ook niet,

al kreeg ikzelf door dit regenkapje wel instant heimwee

naar mijn grootmoeder en haar zussen.

Fijn dat Kobes eerste koersvriend Nathan kwam kijken,

en ook Dirk was weer aanwezig,

samen met zijn twee kleinzonen

die eveneens voor Altkirch rijden.

Heel erg jammer dat de roulements van Kobes fietswiel braken in de voorlaatste ronde én net voorbij de materiaalpost waardoor hij niet reglementair meer van fiets kon wisselen. (Uiteindelijk mocht hij toch op zijn andere fiets de koers uitrijden, maar dus zonder officiële notering.)

"En ik had juist de benen van Remco," zuchtte Kobe nadien teleurgesteld.

Dachau

Afspraak om 4u 's morgens aan ons Franse gemeentehuis,

voor een daguitstap naar het concentratiekamp Dachau,

waar een deskundige gids ons opwachtte, 

om ons langs de officiële toegangspoort mee te nemen. 

 De originele toegangsdeur wordt nu

achter glas tentoongesteld,

en ook de originele barakken staan er niet meer,

wel maakt de grote Appellplatz meteen veel indruk,

en benadrukt onze gids hoe goed dat plein

altijd verlicht werd.

Lijfstraffen met een stierenzweep

waren tot ver hoorbaar,

en onze zonnige wandeling nu stond in schril contrast 

met het bezoek aan het originele crematorium,

en de gaskamer die in Dachau weinig werd gebruikt

(waarover verschillende theorieën bestaan). 

Immens blijft de oppervlakte waar alle barakken stonden,

en de Appellplatz stond 's morgens en 's avonds

dus vol gevangenen voor de telling,

wat wij als bezoekers slechts moeilijk kunnen bevatten.

De terugreis zorgde voor tijd om het allemaal

verder te laten bezinken,

en ikzelf las in een ruk

het verhaal van Carel Steensma

die Natzweiler-Struthof en Dachau overleefde.

In maart 1933 was Dachau het eerste concentratiekamp dat in Duitsland werd gebouwd, op het terrein van een voormalige munitiefabriek in de buurt van München. Het zou de blauwdruk worden voor alle andere concentratie- en vernietigingskampen die de Nazi's in Europa later uit de grond stampten. Vanaf 1944 werd er ook een vrouwenkamp aan het complex toegevoegd. Dachau is het enige kamp dat 12 jaar lang onafgebroken in gebruik bleef, tot de bevrijding in 1945.

Hoe mensen deze gruwel konden overleven, én hoe mensen ook tot al die gruwel in staat zijn... Beide kanten van het verhaal blijven moeilijk te bevatten.

Zestiende Zwatschgawayafascht

Naar het jaarlijkse pruimenfeest in Pfastatt,

de zestiende editie voor ons gezin,

en het blijft mijn nostalgisch topmoment

om dan door de straat van ons vroegere huurhuis te lopen

en een pruimentaartje te kopen

voor de start van (alweer!) een nieuw schooljaar.

Britt zit nu wel in Berlijn,

Kobe in Straatsburg,

en Thomas in Bingen am Rhein.

De opstart van september was druk,

maar van dat pruimentaartje

kon ik hier vandaag zeker

in alle rust en stilte genieten ;)

Start veldritseizoen

Afgelopen vrijdag een gezellig etentje bij ons thuis,

met Dirk en Christine uit Wattwiller.

En Dirk was er zondagnamiddag ook bij,

op de eerste cyclocrosswedstrijd van het seizoen,

die in Sainte-Marguerite plaatsvond,

en die best pittig was,

door het modderige parcours.

Een wedstrijd waar ikzelf ook

voor het eerst alleen in de materiaalpost stond,

want Jan vertrok intussen naar Houston

voor de nieuwe werkweek.

Ik ben dus al blij dat

"alles gewoon gelukt is" :)