Dat het leven soms écht niet klopt, dat denk je toch weer als je op de strooiweide in Mulhouse staat waar een klein, mooi stukje van je toekomst ligt... Ik steek mijn meegebrachte roos in de grond, naast de vele andere. Er ligt ook een kleine witte teddybeer, samen met een klein wit plantje goed in cellofaan ingepakt tegen de komende gure tijd. Een grote bruine teddybeer moet het zonder bescherming doen. En dat ik zeker niet de enige ben die een klein kindje moet missen, dat denk ik dan ook weer.
Tot later, lieve meid. X
En dan lees ik de sfeerverslagjes van al jullie fijne dagen met én zonder kinderen en denk ik: Ooh! Die heeft echt leren genieten!
BeantwoordenVerwijderenEn ineens daartussen ook dit grote gemis en verdriet dat niet , nooit, weggaat...
Maar lieve An, ik ben zo blij dat jij plaats hebt en houdt voor allebei die aspecten in je leven!
Dankjewel, Ine!
BeantwoordenVerwijderen