Verontrustend

Vorige week kwam vriend Wilco hier even aanwaaien... Hij had 'Vaste grond' online besteld via Amazon.fr (wat dochterlief wel een coole bevestiging van mijn schrijverschap vond) en had het boek bijna uit. "Nou, het is écht goed geschreven, hoor!" was zijn oprechte reactie.

 

Zelf vind ik het intussen een beetje verontrustend dat al die vrienden en familie me nu, zeer enthousiast en goedbedoeld, laten weten dat ze mijn boek "verrassend goed geschreven" vinden. Hebben ze het dus eerst zonder enige verwachting gekocht??

 

Verontrustend is het ook om vast te stellen hoe moeilijk je als beginnend schrijver ingang vindt in de Vlaamse boekhandels, zeker als je boek is uitgegeven bij een kleine en onbekende uitgeverij.

 

Misschien zit de grootste eenzaamheid voor iedere debuterende schrijver wel in het vinden en bereiken van zijn/haar lezerspubliek eens het manuscript voltooid is... Want alle uren die ik de voorbije jaren in stilte en geconcentreerd achter mijn pc heb doorgebracht, heb ik nooit als vervelend of 'eenzaam' ervaren. Integendeel. Maar nu voel ik me dus wel alleen staan... Want hoe zorg ik ervoor dat 'Vaste grond' op de Nederlandstalige markt goed verspreid geraakt?

 

De bibliotheek van Gavere en Oostende vind ik intussen wel twee top-bibliotheken! Van de 314 gesubsidieerde openbare bibliotheken die ik in Vlaanderen aanschreef, lieten zij me al officieel weten dat ze 'Vaste grond' bij hun leverancier besteld hebben.

 

En de jongste zoon is en blijft mijn grootste supporter. Bij 'beroep moeder' vulde hij onlangs op een schoolformulier 'auteur' in. "Want dat ben je nu toch," zei hij me 's avonds vol overtuiging. Onze twaalfjarige die het leven groots én ook heerlijk eenvoudig ziet... Zalig!!

 

"Een lange adem moet je zeker hebben," antwoordde Tommy Wieringa me meer realistisch, "en veel lezen en nabootsen van andere schrijvers."

"Dan begin ik met jou na te bootsen," antwoordde ik als een echte fan (ik dweep met de man sinds ik 'Joe Speedboot' van hem las) en Wieringa dacht er wellicht het zijne over, al schonk hij me wel een mooie glimlach. Dat was 'Saint-Amour' in de stadsschouwburg van Leuven dit jaar... En zijn signeersessie ging duidelijk vlotter dan de mijne.  Nu ja, alle begin is moeilijk.

 

Om iedere (nieuwe) lezer die ikzelf nu met 'Vaste grond' bereik, voel ik me sowieso erg dankbaar. "Want alle parten helpen," zegt mijn grootmoeder me vaak, "en de kleine muis, zij piste in de zee," vervolgt ze dan schalks! (Ze is niet altijd even lyrisch, die wijze familie-oudste met haar sneeuwwitte haren en uitdrukkingen van vroeger die je toch altijd opnieuw doen glimlachen...)

 

Dus ja, als we onze humor zouden verliezen, dan wordt alles pas écht verontrustend.