Dubbel

Ze wilde graag meer kinderen. En zeker ook nog een dochter. Maar het bleef dus bij twee zonen voor mijn grootmoeder. 'En het zijn wel twee écht goeie jongens,' zei ze er dan vlug altijd bij.

In mijn ogen tellen ze ook dubbel, die twee broers. Want ze zorgden niet uit plichtsgevoel voor hun ouder wordende moeder. Nee, het werd iets dat ze absoluut wilden. Met de jaren steeds bewuster... Omdat je weet dat al die jaren samen niet eindeloos blijven duren, hoeveel je er ook krijgt.

 

De 'uitgestelde koffietafel' kwam er gisteren. Nog steeds in beperkte kring, want met Corona blijf je best rekening houden. In november hopen we haar verjaardag alsnog uitgebreider te mogen gedenken. Waar leven en liefde samenvallen, wil je ook het afscheid warm en persoonlijk houden, en delen met de mensen die haar gekend hebben.

 

Binnen de muren van het kerkhof in Berg rust ze nu, op een grasveldje waar haar assen nog steeds zichtbaar aanwezig liggen. 'Onze moeder blijft een taaie,' knikken beide broers er goedkeurend. In mijn hoofd vallen intussen al mijn jaren als kleindochter met haar samen. Dat ze dat ongelooflijk goed gedaan heeft, is het enige wat ik denken kan. Met die twee zonen in de eerste plaats. Maar ook met de twee schoondochters en de kleinkinderen die volgden. Tot alle achterkleinkinderen toe.

 

'Wat je geeft, krijg je altijd terug,' en we hopen dat ze onze liefde ook gevoeld heeft toen we de voorbije maanden in het rusthuis niet meer op bezoek mochten komen. Aan de rand van dat grasveldje gisteren stond er alvast heel wat warmte samen... Om te beginnen die twee zonen die in mijn ogen dubbel blijven tellen.