Over mij

Hallo! Ik ben An (°1973) en ik ben met man en kinderen in augustus 2010 van België naar Frankrijk verhuisd. Ik hou van zwarte chocolade, mooie foto's, een goed gesprek, lange zomeravonden,... Elke reden is ook goed om een feestje te geven! Ik ben een perfectionist en een controlefreak, maar mijn gezin houdt mijn leven chaotisch en onvoorspelbaar ;-) Ik startte deze blog om familie en vrienden op de hoogte te houden van ons leven hier in Frankrijk. Welkom om mee te lezen!

dinsdag 1 oktober 2013

Eerste schoolmaand

Erg opgelucht dat de eerste schoolmaand achter de rug is! Zo kan ik het gevoel voor mezelf wel benoemen. Al het schoolmateriaal werd aangekocht (behalve de essuie-plume voor Kobe, maar die wordt volgend jaar wellicht van de lijst voor het tweede leerjaar geschrapt want die vond je in geen enkele winkel) en na vier weken in het college vindt Thomas dat de overgang "meevalt". Al blijft hij vinden dat de meeste leerkrachten veel te veel huiswerk geven... En dat hij nu iedere zaterdagmorgen van 8u00 tot 11u05 les heeft, vindt hij ook "echt niet kunnen".

Alle activiteiten van ons trio lijken ondertussen ook goed in elkaar te passen. Al was dat de voorbije weken een heel gepuzzel! Want Britt volgt nu tekenles, Gymnastique Artistique en Moderne Dans. Kobe heeft een extra uurtje leesondersteuning op school en 2x per week ga ik met hem naar de logopedist. Britt volgt op school yogalessen en Thomas doet 's middags aan zaalvoetbal. Onze jongens blijven uiteraard stevig "sjotten" tijdens hun trainingen bij FC Pfastatt en Kobe heeft ook nog elke week zwemles. In het weekend volgen dan de voetbalmatchen/toernooien en de catecheselessen van Britt die in de pastorij ook nog steeds vrijblijvend worden aangeboden in opvolging van haar eerste communie.

Of ik niets vergeten ben?

Voorlopig(!) niet...

Want in de wintermaanden volgen nog de skilessen met de "mercredis de neige" van Pfastatt :-)

2 opmerkingen:

  1. Amaai ... dat zijn drie drukke kinderagenda's !

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hoi An,
    Weer oh zo herkenbaar ! En dan collega's die denken dat ik een zeer rustig leven met "tijd genoeg" heb na de (deeltijdse) werkuren ! Vergeten mensen die zelf kinderen hebben dan zo snel , als ze groter zijn of heeft iedereen dan zo maar tonnen hulp van anderen ? Ik vraag me vaak af wat ik verkeerd doe dat het hier zo'n ge-ren is. Gelukkig zijn er de fijne vrienden zoals jij met wie je het leven kan delen zoals het is en je weer het gevoel geven dat je niet abnormaal bent, maar het gewoon goed wil doen !
    Groetjes ! ( naam bekend bij de redactie ;)

    BeantwoordenVerwijderen