Het projet intergénérationnel blijf ik als begeleidende schoolmoeder het meest waardevol vinden... En deze week kwam er dus een busje met zes kranige dames naar Kobes klas! Mooi om zien weer, die spontane communicatie tussen jong en oud.
Morgenvroeg ga ik naar het college (ja, Franse tieners hebben hier nog les op zaterdag) om te luisteren naar de getuigenis van een energieke dame die Auschwitz-Birkenau overleefde. Tweeënnegentig jaar is ze intussen en ze komt helemaal alleen met de trein uit Parijs!
En nee, voor dit bezoek zochten ze helaas geen begeleidende ouders. Maar ik vroeg het dus zelf aan de klastitularis van Thomas, kreeg vervolgens ook de toestemming van de directie om aanwezig te zijn.
'Als je maar geen vragen stelt,' waarschuwde de oudste zoon me nog.
Hij kan gerust zijn. Ik zal stilletjes tussen alle vijftienjarigen in de grote zaal een plekje zoeken en de hele voormiddag geen kik geven. Dat weet ik nu al.
Deze moeder is nog nooit zo graag naar school gegaan.
Ik ben heel benieuwd naar de blog over dit bezoek!
BeantwoordenVerwijderenIn Leuven loopt ook een heel mooi project waarbij studenten op kot gaan bij alleenstaande bejaarden en zich ertoe engageren om voor hen wat klusjes te doen en vooral wat tijd te maken om op tijd en stond een babbeltje te slaan. En met Paridaens gaat de turnles soms buiten door in de tuin van het nabijgelegen bejaardentehuis, zodat die oudjes hen kunnen gadeslaan terwijl zij zich van hun sportiefste kant tonen. Dat zou ikzelf als tiener misschien niet erg leuk vinden. Ik weet nog dat ik het verschrikkelijk vond om moeten te lopen in het stadspark terwijl iedereen die daar voorbij kwam ons kon zien.
BeantwoordenVerwijderen