Koperen huwelijk

Dat het niet zou blijven duren, dat dachten er wel een aantal. En toegegeven, zelf wist ik ook niet zo goed waar ik aan begon. Maar hij was achttien en zeker van zijn zaak. Dat maakte een groot verschil.

Wie de eerste stap gezet heeft, blijft tot op vandaag ons grote twistpunt. Verder kenden we de voorbije zeventien jaar weinig grote discussies, we zijn zo'n koppel dat nog steeds 'irritant gelukkig' is met elkaar.

Want de officiële 'ja' die we tegenover elkaar uitspraken in de zomer van 2001, is in de loop der jaren alleen maar sterker geworden. Vanzelfsprekend vind ik dit niet. Of het onze eigen verdienste is, weet ik ook niet zo goed. We hoeven alvast niet hard te 'werken' aan onze relatie. Het loopt spontaan wel goed tussen ons...

Ondertussen mochten we dit jaar weer heel wat speciale getallen bij elkaar optellen. We vierden mijn veertig jaren in de lente, en Jans vijfendertig jaren in de zomer. En nu, op de donkerste winterdagen van het jaar, vieren we ons koperen huwelijk. Voor al deze verjaardagen gaven we bij de start van de kerstvakantie een groot feest in België. We vonden het schitterend om al die vertrouwde gezichten terug te zien!!

Maar vandaag zijn we écht twaalf en een half jaar getrouwd! En we gaan dus dansen alsof niemand ons ziet... Tussen de boodschappen en de voetbalmatchen... Tussen de strijk en de laatste cadeaus onder de kerstboom...

Omdat die achttienjarige van toen zeker was van zijn zaak.

Dankjewel, lieve man. X

Bâtons!

'Ik ga skiën vandaag! Met stokken!!'

Dat riep Kobe vanmorgen om 5u32 enthousiast naast ons bed. Wij reageerden iets minder enthousiast.

Alhoewel...

Het blijft natuurlijk fantastisch om je kind zo gemotiveerd te zien voor zijn eerste mercredi de neige van het seizoen.

Dat hij nu met stokken gaat leren skiën, zit daar zeker voor iets tussen...

Want 'met bâtons, ja dan ben je pas een echte skiër!'

ILAS

Ik was de jongste afgelopen weekend. En dat vind ik altijd boeiend: leren van mensen met meer levenservaring. We vormen de eerste Intervisiegroep Lasalliaanse Spiritualiteit en we komen samen sinds oktober 2008. In de beginjaren zagen we elkaar op frequente basis - drie keer per jaar - nu ontmoeten we elkaar meer sporadisch.

De eerste module handelde over 'Mindfulness en Gods aanwezigheid', daarna volgden nog twee lijvige modules. Met teksten die veel aandacht vroegen, wilden we ze goed doorgronden. En dan nog. Sommige teksten bleven Chinees. We waren niet te beroerd om dat toe te geven aan Br. Herman, de initiatiefnemer en bezieler van het project. Hij was ook de begenadigde procesbegeleider die bij iedere samenkomst een nieuw licht wierp op de teksten én op onze inzichten die we voorzichtig in de groep verwoordden. Zonder hem hadden we het niet gered.

Want een goede leraar brengt zijn leerlingen verder vanuit hun eigen ervaringen. En dat doet Herman nog steeds, binnen de stevige muren van het De La Salle-centrum in Groot-Bijgaarden, in de kleine kring die onze tien stoelen vormen. Hij kent zijn pappenheimers ondertussen goed.

De laatste lijvige module hebben we in 2011 afgerond. Nu komen we samen zonder een vast programma en zonder tijdsdruk. We bespreken wat ons bezighoudt. De ontwikkelingen en gebeurtenissen in het eigen leven, in onze werk- en leefomgeving... Of het wereldnieuws dat via de televisie onze levens binnenkomt... Het kan allemaal.

Spontaan volgen de mooiste gesprekken. Over wat ons raakt, over wat ons kwetsbaar maakt én ook sterk. Over de kansen en mogelijkheden die het leven ieder van ons op zijn/haar leeftijd biedt. (De oudste deelnemer heeft dubbel zoveel levenservaring als ik.)

'Na een gebeurtenis zet je nooit een punt, altijd een komma.'

Hermans woorden tijdens onze vorige samenkomst in maart 2012.

'En welke bril zal je dan dragen?'

Een goede leraar daagt zijn leerlingen ook uit.

Zaterdag kwamen we dus opnieuw samen in onze vertrouwde kleine kring in Groot-Bijgaarden. Om tijd en aandacht te schenken aan elkaar, om verhalenderwijs deel uit te maken van een nieuwe boeiende groepsreflectie... Met heerlijke tapas en lekkere Vlaamse winterkost 's middags aan tafel, en met een rustig moment in de eigentijdse kapel nadien. Strak en sober is die ruimte nu, met een bodem van warm zomerzand en knappe cilinders als mobiele zitplaatsen. En een keramieken lichtpunt in de hoek dat een unieke zachte gloed verspreidt...

Ik nam graag het vliegtuig om daar mijn volgende komma's te plaatsen.

Het nieuwe jaar lijkt nu plots ook heel dichtbij...

Over kabouters en kerstbomen...

Ze blijven mooi, de kerstmarkten in de Elzas. Zelfs in het eigen kleine dorp wordt er ieder jaar veel werk van gemaakt.
Deze keer verschenen de lutins in rode kraampjes vol met kleine kerstspullen...
Supermooi gedaan!!

Ondertussen plaatsten we het voorbije weekend ook onze kerstboom. Een Nordmann van 1m80 uit de vallei van Masevaux. Want een kerstboom moet echt zijn, net zoals een handdruk stevig en een kerstkaartje nog handgeschreven.

Taxi Mama

Les rythmes scolaires... In Frankrijk blijft het voor de nodige discussies zorgen en voorlopig blijven de privéscholen in Mulhouse vasthouden aan de volledig lesvrije woensdag.

Veel ruimte dus voor andere kidsactiviteiten in het midden van de week...

En vandaag was absoluut een hoogdag:

10u00 K naar verjaardagsfeestje
12u15 T, B en K naar kindertandarts
13u05 T naar de cross départemental
14u15 K naar voetbaltraining
14u30 B naar tekenles
18u00 T naar voetbaltraining

'On y arrive!' zegt mijn Franse vriendin altijd.

Maar deze middag heb ik met mijn elektrisch bakske op de ring rond Mulhouse toch plankgas moeten geven om tijdig op de cross départemental te geraken...

Taxi Mama: ik weet niet of het een compétence is, maar ik heb ze hier anders wel verworven :-)

Bilan de Compétences

Vandaag had ik een afspraak bij Proevolution in de 'Avenue de Bruxelles' in Didenheim. (Altijd leuk om op zoek te gaan naar een straatnaam die vertrouwd in de oren klinkt! Al kwam ik evengoed in een industrieterrein rond Mulhouse terecht.) Een vriendelijke psychologe gaf me daar in haar kleine bureau - in een verder supermodern, ruim en licht gebouw - gedurende twee uren uitgebreid toelichting bij de doelstellingen en het verloop van een Bilan de Compétences:

Wat zijn je professionele en persoonlijke verworvenheden? Wat zijn je potentialiteiten en wat zijn je aspiraties? Wat is je professionele project op de arbeidsmarkt, is dit project satisfaisant et réaliste? Welk actieplan moet er opgesteld worden, welke vorming gevolgd, le cas échéant?

Duur, inhoud en organisatie van het bilan worden afgestemd op de situatie en de noden van de betrokkene. Tijdens de phase d'investigation wordt het persoonlijk en professioneel kapitaal grondig geanalyseerd via testen en enquêtes.

Ik was helemaal mee met al die dure termen die in het Frans nog duurder klinken ;-)

Tot we bij het kostenplaatje uitkwamen...

Eigenlijk moet ik nu dus eerst werk vinden om dit te kunnen betalen!!

Maar interessant blijft het wel. Absoluut!

Gala Indépendante Kingersheim

Britt volgde drie jaar Gymnastique Rythmique in Espérance Pfastatt, nu volgt ze Gymnastique Artistique in Indépendante Kingersheim.

En hoe rommelig en verwaarloosd de dorpen hier vaak lijken, meestal beschikken ze wel over een goede sportinfrastructuur. We kwamen bij de inschrijving in september dus weer in een mooie, grote turnzaal terecht!

Gisteravond vond ondertussen het jaarlijkse galafeest plaats. Britts eerste optreden in de nieuwe turnclub was heel bescheiden, maar het werd wel een avond met veel show. Zo deden tien jonge mannen na hun optreden gelijktijdig een achterwaartse salto vanuit stilstand(!) om het publiek te bedanken. Fenomenaal!!

Volgend jaar neem ik zeker mijn fototoestel mee! Al zal ik wel snel moeten zijn om alles goed op beeld vast te leggen...

Met een kleine k

Vandaag met de Italiaanse vriendin naar de Fondation François Schneider in Wattwiller geweest. In een mooi gerestaureerd en gemoderniseerd oud huis dat recent haar deuren opende als Centre d'Art kan je daar nog tot eind december de expositie 'Talents contemporains 2011' bezoeken.

In maart bezocht ik met dezelfde vriendin ook al de Fondation Fernet Branca in Saint-Louis. Daar werd in 2004 een oude stokerij omgebouwd tot Espace d'Art Contemporain en kon je begin dit jaar een collectie werken van de Fondation des Treilles bewonderen.

Kleine musea die niet opkunnen tegen Art Basel - het Internationale Salon van de Kunst dat jaarlijks in juni plaatsvindt en dat zeker ook nog op mijn lijstje staat - maar wel mooie centra waar moderne kunst "met een kleine k" geschreven wordt en voor iedereen bereikbaar is...

Best aangenaam!

De verkeerde film

"Weet je, soms heb ik het gevoel dat ik in de verkeerde film zit."

Woorden van mijn Vlaamse vriendin hier vanmiddag die bleven hangen. En een uitspraak die me zeker ook niet vreemd is...

Want soms zit het inderdaad gewoon niet mee in het leven en ontbreekt elke fast forward knop volledig. De tijd lijkt zelfs trager te gaan!! En de rewind en delete knop zijn ook spoorloos. Anders wist je het wel: gewoon even de verkeerde film terugspoelen en wissen. En dan de juiste film opzetten. Lekker gemakkelijk!

De Vlaamse vriendin kwam me drie jaar geleden toevallig op het spoor via mijn blog, sindsdien volgen we elkaars "leven in het buitenland". Vandaag ging ik langs in haar nieuwe appartement in Pratteln bij Basel waar ze nu met haar nieuw samengestelde gezin woont...

En het blijft heerlijk om in je moedertaal ongeremd te kunnen bijbabbelen!

Zelfs over "de verkeerde film"...

Want stiekem blijft ieder voor zich toch ook geloven in een happy end.

Gelukkig.

Wittgenstein

Taalfilosoof Ludwig Wittgenstein en zijn beruchte werk 'Tractatus'...
Ze dateren uit mijn studententijd!

Tot onze Nederlandse vriend afgelopen zaterdag over hem begon,
tijdens een gezellige avond rond onze steengrill:

"Met taal kan alleen zinvol worden omgegaan als daarmee 'standen van zaken' worden beschreven."

(Persoonlijk hoop ik dan toch dat deze taalfilosoof zich vergist. Maar goed.)

En over 'taal' hebben we het wel vaker met elkaar...

Want Frans én Nederlands, dat wordt hier op zo'n avond dan schitterend door elkaar gesproken. Iedereen verstaat elkaar ook prima! (Na ruim tien jaar in Amsterdam gewoond te hebben, spreekt de Franse echtgenote van onze vriend zeer goed Nederlands. Ondertussen woont het hele gezin al weer meer dan tien jaar in de Elzas.)

En dus verlopen onze gesprekken in een vrolijke mengelmoes van de beide talen waarin we alles bespreken wat ons zoal bezighoudt...

"Wovon man nicht sprechen kann, darüber muss man schweigen."

Wittgenstein zou zijn tenen krullen mocht hij ons bezig horen.

Witte zondag

Vandaag trokken we naar skigebied Le Markstein (op 1183m hoogte) voor de eerste sneeuwpret. Dichte mist maakte dat de pistes voorlopig gesloten bleven, maar je kan altijd een sneeuwballengevecht houden...
Witter kon onze zondag niet zijn!

Bédéciné 2013

Bédé in modern Frans of B.D., bande dessinée in de klassieke Franse spelling: stripverhalen blijven populair. Veel volk dus op de jaarlijkse stripbeurs die vorig weekend in Illzach plaatsvond!

Leuk is ook dat heel wat illustratoren van kinderboeken aanwezig zijn. Jean-Luc Englebert, een Belg, personaliseerde twee kinderboeken voor ons. Britt wilde ook graag een tekening van Diel, een striptekenaar die vorige week zelfs in haar klas was langsgeweest. Deze man - ook een Belg!! - kon echter op heel wat fans rekenen en de wachttijd aan zijn tafel liep wel heel erg op...

"Dan doe ik het zelf wel," dacht Britt.

's Avonds ging ze thuis met haar eigen aquarelverf aan de slag. In een mum van tijd stond Léontine du Buisson op haar blad! En het oude dametje uit Diels stripverhalen moet voor ons zeker niet onderdoen voor de professionele versie.

Toch wel knap van onze dochter!

Ze ondertekende de tekening ook met Diel. Plagiaat kan je het dus niet noemen: ze vermeldde keurig haar bron :-)

Gerapeerde karotjes

Dat antwoordde Thomas me deze week toen ik hem vroeg wat hij 's middags op school als voorgerechtje gegeten had:

"gerapeerde karotjes"  -  des carottes rapées  -  geraspte wortelen dus!

En hij kreeg het zelf niet meteen in juist Nederlands gezegd.

Onze kinderen spreken thuis dus soms een "tussentaal". Dat merkten we al vaker.
Maar deze uitdrukking van onze oudste zoon vond ik wel een hele mooie :-)

Of is het eerder andersom?

We zagen de schitterende tekenfilm "Turbo" in de Kinepolis van Mulhouse, gingen naar de drukke binnenspeeltuin Okidok in Kingersheim, aten met z'n allen lekkere gesmolten Mont d'Or kaas bij onze Franse vrienden en trokken met het hele gezin ook eens naar "La roseraie", het oriëntaalse restaurantje vlakbij huis.

En Wapenstilstand vierde ik met mijn Franse vriendin M en onze beider kids in de gootjes van de mooie stad Freiburg!

Tijdens het lange weekend hebben we ons trio hier dus zo goed mogelijk proberen bezig te houden...

Of is het eerder andersom? En hielden zij ons goed bezig...

Want eerlijk... soms vraag ik het me wel eens af ;-)

Thuis...

Twee weken oud was ik toen mijn moeder terug uit werken ging en mijn grootmoeder de zorg voor mij overnam. De grote donkerblauwe koets stond naast de stoof in de keuken en ik hoefde 's nachts maar een zuchtje te laten of mijn beide grootouders stonden langs weerszijde van mijn warme slaapplaats. Geboren in 1973, hét jaar van de eerste oliecrisis, zou ik niets tekort komen. Ik was het eerste kleinkind en heilig, wat wel in de meeste families samengaat, al kan er in dat verband geen enkel objectief causaal verband aangevoerd worden.

Samen met mijn zus bracht ik als kind ook heel wat schoolvakanties bij hen door. We bouwden tenten met het droogrek en fietsten naar de superette in het dorp om een stripverhaal van Donald Duck te kopen. We hadden geen 64 televisiezenders en geen afstandsbediening, geen computerspelletjes en geen internet. De wereld was zo groot als de keuken van mijn grootmoeder en alle keukens van de oude tantes waar ik met mijn grootvader langsfietste. Die keukens hadden allemaal dezelfde herkenbare tegelvloer en de tantes moeten midden zestig geweest zijn, zeker niet ouder, maar in de ogen van de tienjarige die ik toen was, waren ze verschrikkelijk oud en waren hun keukens vooral interessant omwille van hun goedgevulde snoepkast.

Mijn grootvader stierf in de winter van 2005, na een korte griepaanval die hem vooral de zin in het leven ontnam. Hij overleed enkele dagen na zijn 86ste verjaardag en ik kreeg de nieuwe kleine geldbeugel terug die ik voor hem gekocht had, echt leder waaraan hij nog geroken en gevoeld had en dat ik niet naar de winkel wilde terugbrengen. Ik was zijn God, hij de mijne.

Vandaag wordt mijn grootmoeder 90 jaar oud. We organiseerden onlangs een klein familiefeest en deze namiddag komen haar drie zussen langs, nu allen flinke tachtigers. Dat ik haar zal missen als ze er niet meer is, zeg ik haar nu regelmatig. Maar dan lacht ze en zegt dat ik mijn eigen leven heb. Dat ze nog altijd veel voor mij betekent, lijkt ze moeilijk te kunnen geloven.

En toch...

Iedere keer als ik in Belgïë ben, loop ik dankbaar haar keuken in, over de vertrouwde tegelvloer, recht naar de living. Daar zit ze. Met alle tijd van de wereld. En ik kom thuis.

Gestart!

Na twee jaar wachten op de permis de construire
zijn de bouwwerken eindelijk gestart!!

En nu maar hopen dat ons nieuwe huis er vlug staat...
 

Samen zwijgen

Dat deden we vanmorgen op het kerkhof in Mulhouse-Nord: samen zwijgen.
Met een witte roos en een plantje dat mijn ouders me meegegeven hadden.

Stiltes waarin alles wordt gezegd... Met een blik of een gebaar.
En je weet, dichter bij elkaar kan je niet komen.

Het plantje uit België deed deugd.

Tot later, lieve meid. X

Het ijs op!

Gisteren met onze jarige het ijs op in Mulhouse, voor het verjaardagsfeestje van vriendinnetje Anna. Buiten blijven het ondertussen uitzonderlijk warme herfstdagen en die zijn zeker welkom tijdens de eerste week van onze herfstvakantie hier. Fijn om nog even alle energie buiten te kunnen zetten!! Want vanmorgen zat er weeral eentje hard op en neer te springen in de zetel... We hebben gelukkig toch één cadeautje kunnen bewaren tot het écht zijn verjaardag was :-)

Boompje...

Zondag nam Thomas deel aan de Internationaler Herbstcup 2013 in Ems (Zwitserland).

Ondertussen werden er thuis weer ijverig twee verjaardagen gevierd!

Want als je (bijna) zeven jaar wordt,
dan mag daar nog veel aandacht aan besteed worden
en zijn de cadeaus best ook nog zo groot mogelijk :-)

De jarige vriend daarentegen werd liever niet teveel aan zijn leeftijd herinnerd
en hij zaagde met jonge ijver onze oude kersenboom in stukken...

Een "boompje opzetten" over de midlife hoefde voor hem niet
en ik heb ook wijselijk mijn mond gehouden.
 

Anniversaire XL

XL c'est quarante en chiffre romain
et c'est également la dimension de la soirée
que j'organise pour mon anniversaire!

Zo schreef een Franse vriendin het op de uitnodiging voor
haar 40ste verjaardag die ze afgelopen zaterdag
uitgebreid met vrienden en familie vierde.

Het feestadres in Cernay was moeilijk te vinden,
maar eens we er waren genoten we van een heerlijke fondue,
verse zelfgebakken taarten en zalig absurd improvisatietheater
waarbij Jan een oude eik speelde :-)

En dat we allemaal verkleed mochten komen,
vond Kobe zeker schitterend:
hij trok met pijl en boog de dansvloer op!

De snelste

Glimmend van trots kwam Thomas deze middag met een grote beker en medaille thuis!

Vanmorgen vond in Jean XXIII de jaarlijkse Cross d'établissement plaats
en van de circa 100 jongens in zijn jaar was Thomas de snelste!!

Vervolgens heeft onze oudste ook nog eens het beste van zichzelf gegeven
tijdens een thuismatch voetbal in Pfastatt...

En nu ligt hij dus al enige tijd uitgestrekt in de zetel televisie te kijken,
met de afstandsbediening en zijn Nintendo binnen handbereik.

Hij is voorlopig niet van plan om nog veel te bewegen
en ik vind het prima!

De snelste moet af en toe toch ook even bekomen :-)

Met een uitroepteken

Het voorbije weekend nog eens naar België gevlogen om de verjaardag van enkele kersverse veertigers mee te kunnen vieren! Op de agenda: een stijlvol etentje in de Faculty Club in Leuven en een leuke "Faute Ouw Sjakossenfuif" in Lovenjoel.

Want veertig... Ja, dat is een nieuwe mijlpaal, het begin van een nieuwe levensfase, een tweede plooi die gelegd wordt in je leven... En dan zorgen dat die plooi stevig en recht blijft! Tenminste, dat kreeg ik toch te horen toen ik de voorbije maanden aan enkele oudere mensen vroeg hoe zij hun veertigste verjaardag, al dan niet lang geleden, ervaren hebben.

En zelf loop ik dus ook al een aantal maanden met dat nieuwe getal rond. Een leeftijd die ik voorlopig nog even langs alle kanten aftast, op zoek naar de kansen en mogelijkheden die ze me biedt. Of zoals een goede vriend het op de vooravond van zijn veertigste verjaardag verwoordde: Erop en erover... Helemaal klaar. De lichtheid, het oogsten, de rijpheid, de wijsheid. Het klinkt toch aantrekkelijk...?

Gisteren reed ik ondertussen opnieuw naar de luchthaven want deze week heb ik een Nederlandse schrijfvriendin op bezoek! We gaan onze "punten en komma's" bespreken en al wat daartussen ligt, staat en valt...

"Veertig!" schrijf ik alvast met een uitroepteken.

Eerste schoolmaand

Erg opgelucht dat de eerste schoolmaand achter de rug is! Zo kan ik het gevoel voor mezelf wel benoemen. Al het schoolmateriaal werd aangekocht (behalve de essuie-plume voor Kobe, maar die wordt volgend jaar wellicht van de lijst voor het tweede leerjaar geschrapt want die vond je in geen enkele winkel) en na vier weken in het college vindt Thomas dat de overgang "meevalt". Al blijft hij vinden dat de meeste leerkrachten veel te veel huiswerk geven... En dat hij nu iedere zaterdagmorgen van 8u00 tot 11u05 les heeft, vindt hij ook "echt niet kunnen".

Alle activiteiten van ons trio lijken ondertussen ook goed in elkaar te passen. Al was dat de voorbije weken een heel gepuzzel! Want Britt volgt nu tekenles, Gymnastique Artistique en Moderne Dans. Kobe heeft een extra uurtje leesondersteuning op school en 2x per week ga ik met hem naar de logopedist. Britt volgt op school yogalessen en Thomas doet 's middags aan zaalvoetbal. Onze jongens blijven uiteraard stevig "sjotten" tijdens hun trainingen bij FC Pfastatt en Kobe heeft ook nog elke week zwemles. In het weekend volgen dan de voetbalmatchen/toernooien en de catecheselessen van Britt die in de pastorij ook nog steeds vrijblijvend worden aangeboden in opvolging van haar eerste communie.

Of ik niets vergeten ben?

Voorlopig(!) niet...

Want in de wintermaanden volgen nog de skilessen met de "mercredis de neige" van Pfastatt :-)

Gedeelde tijd

Na een weekje vakantie bij ons thuis, vertrok ook vriendin M vandaag terug naar België. En zelf liep ik er vanmiddag dus weer wat verloren bij...

Want bezoek dat meerdere dagen blijft en een tijdje op het ritme van ons gezin meeleeft, laat zeker zijn sporen na. Het zorgt voor een "gedeelde tijd" die je niet direct terug wil loslaten.

Vitra Campus

 

 

Gisteren met vriendin M de Vitra Campus in Weil am Rhein bezocht,
een unieke site waar meubelmaker Vitra in hedendaagse gebouwen
zijn commerciële en culturele activiteiten samenbrengt.

Constructies van Tadao Ando, Zaha Hadid, Herzog & de Meuron,
Frank Gehry, Nicholas Grimshaw, Alvaro Siza en SANAA
bevinden zich op een terrein waar vroeger enkel kersenbomen stonden...

Knappe architectuur en heerlijk design om volop van te genieten!

Onze favorieten?

Het Fire Station van Zaha Hadid uit 1993 is zo modern
dat het slechts gisteren ontworpen leek. Echt indrukwekkend!

De Factory Building van SANAA, in 2012 voltooid met wit plexiglas,
sprak ons zeker ook erg aan.

En het VitraHaus blijf ik sowieso leuk vinden om te bezoeken.
Het is ook iedere keer weer wat anders ingericht!

 

Zondag in evenwicht

Aan de blokhut op de Lochberg bracht een jongeman zijn zondag vandaag in evenwicht door op een brede elastiek die hij tussen twee bomen had gespannen... Zalig om zien!!

Zelf ondertussen ook hard genoten van deze prachtige nazomerdag in de Vogezen die voor mij goed in evenwicht werd gehouden door fijn vrouwelijk gezelschap en een boeiend theologisch boek.

Al wierp ik af en toe dus ook een steelse blik op de jongeman die het evenwicht letterlijk opzocht ;-)

En de eigen mannen? Die stonden voor een toernooi van Kobe op het voetbalplein in Riedisheim. Een prima zondag voor iedereen!

Met één hand

Na haar eerste echte tekenles zat dochterlief enthousiast naast me in de auto. En het resultaat mag inderdaad gezien worden! Want de tekenleraar is een vriendelijke man die zijn leerlingen met concrete tips onmiddellijk goed op weg helpt en dat werkt zeker erg motiverend. Tof!!


Tijdens het kennismakingsmoment vorige week gaf de leraar ook reeds enthousiast toelichting bij zijn lessenreeks "Beaux Arts". Ontspannen met één hand in de broekzak. Tenminste, dat veronderstelden we toch allemaal: dat de éne hand in zijn broekzak rustte terwijl de andere met drukke gebaren zijn woorden onderstreepte.

Tot Britt deze woensdag terug naast me in de auto zat...

'Kijk, mama, mijn eerste tekening! Mooi, hé! En wist je dat onze leraar maar één hand heeft?'

'Nee, dat wist ik niet. Maar ik weet wel dat we een zeer goede tekenleraar gevonden hebben.'

En ik ben heel dankbaar terug naar huis gereden.

Geuren

De fritgeur probeerden we zo veel mogelijk buiten te houden, maar alle andere etensgeuren heb ik de voorbije dagen graag geroken! Mijn voorbeeldvrouw kent ondertussen zeer goed haar weg in onze keuken :-)

Maar na een week vol lekkere gerechten en gezellige uitstapjes vertrok ze gisteren weer naar huis...

De keuken ligt er sinds vanmorgen wat verweesd bij. En wat ik nu met alle kruiden op de vensterbank moet doen, weet ik eerlijk gezegd ook niet zo goed. Ik heb er stiekem nog eens mijn neus ingestoken en hun heerlijke geur diep opgesnoven.

Voorbij

Wat heeft broeder Stan allemaal voor mij betekend? Een vraag die deze dagen regelmatig door mijn hoofd spookt en elk antwoord schiet tekort, lijkt me onvolledig. Hij leerde me zoveel dat zo moeilijk onder woorden te brengen valt.

"Ik ben een voorbije persoon," zei hij nog toen ik hem in de lente voor het laatst zag.
Hij wist het, weet ik nu. Hij wist dat zijn leven ten einde liep en hij had er vrede mee.

Maandag heb ik in Ternat afscheid genomen van deze warme, wijze en immer vrolijke broeder die me zo dierbaar was en met wie ik in Groot-Bijgaarden altijd graag heb samengewerkt. En toen zijn kist na de plechtigheid de kerk werd uitgedragen, wist ik ook wat ik in april had moeten antwoorden:

"Stan, voor mij zal je nooit voorbij zijn."

Maar hij zou mijn woorden weggewuifd hebben. Wellicht zelfs met die typische pretlichtjes in zijn ogen en een spottend lachje om zijn mond.

En toch...

Bedankt, broeder Stan! Heel hard bedankt voor de vele gesprekken aan mijn bureau in Groot-Bijgaarden, voor al onze uitstapjes in Vlaanderen en Wallonië, voor je aanwezigheid op mijn familiefeestjes, voor het contact dat we ook na mijn verhuis via mail hielden...

Ik hou de herinnering aan jou nu stevig vast.

Jij voorbij? Nog lang niet.

Dessertbordjes

 "Mama, ik wil een puber zijn!"
"Dat ben je soms al, Britt."
"Ja, ik weet het."

En haar heerlijke schaterlach volgde! Deze week werd dochterlief tien jaar!!

Vandaag werd er tijdens het verjaardagsfeestje met speciale verf op dessertbordjes geschilderd. Zes jonge "tieners" rond onze livingtafel... En ze schilderden met de overgave en het enthousiasme van zes kleine meisjes!!

"Toch nog geen échte pubers," dacht ik opgelucht.

Lang leve de beschilderde dessertbordjes :-)

Over de koord

Sommige leerlingen aarzelden, andere leerlingen sprongen er vrolijk over... En degenen die niet goed geluisterd hadden, wilden er opzij langslopen... Al stuurde de adjunct-directeur hen dan onmiddellijk terug: de overstap naar het college zou ook symbolisch genomen worden!

En dus spande er gisteren een feestelijke zwarte koord aan de grote inkomhal van College Jean XXIII waar de naamafroeping per klas gebeurde.

"Gelukkig struikelde er niemand." Dat moet toch ook menig ouder gedacht hebben. Opgeschoten jonge tieners struikelen soms al over de eigen voeten!

Thomas nam de overstap ondertussen ernstig en plichtsbewust. Want zo is hij als het op schoolse zaken aankomt. En vanmorgen woog zijn nieuwe rugzak voor de tweede schooldag ook al erg zwaar...

Benieuwd hoe onze oudste het zal stellen in het college!

Hij sprong alvast zonder problemen over de koord.

Grenzen

Het voorbije weekend gingen we met onze Franse vrienden uit eten in Basel. We mochten hen gidsen want in deze Zwitserse stad komen mijn vriendin en haar man nooit. De grens die Jan dagelijks oversteekt, gebruiken zij zelden. En dus werd het een bijzondere avond voor hen.

Ondertussen staken we zelf drie jaar geleden de grens richting Frankrijk over. We zouden België voor onbepaalde tijd achter ons laten... Niet voor een avondje uit of een weekendje weg. En voor meer dan een mooie zomervakantie!

Sindsdien werden er veel grenzen afgetast en verlegd. Eigen grenzen. Bij ieder van ons vijven.

Want landsgrenzen steek je uiteindelijk gemakkelijk over. Zeker in dit deel van de wereld.

Eilandgevoel

Vliegtuig, trein, bus, boot, bus:
het werd een hele onderneming om er te geraken...

Maar wat hebben we genoten van onze drie dagen op Texel!

Fietsen van knooppunt naar knooppunt
- met wind mee en wind tegen -
en veel terrasjes doen...

Lange strandwandelingen maken
en schelpjes rapen...

Een zee van tijd ook onder ons tweeën!

Weemoed is me niet vreemd bij de terugkeer uit vakantie,
maar gisteren wilde ik écht niet terug naar het vasteland.

Het 'eilandgevoel' beviel me best.

Toscane/Umbrië

Cortona, Perugia, Assisi, Monte Oliveto Maggiore,
Siena, Arezzo, Montepulciano, Camucia,
Lago Trasimeno en Isola Maggiore...

We bezochten mooie plekken met ronkende namen
tijdens onze 10 dagen vakantie in Italië!

Manlief mocht er ook 35 kaarsen uitblazen
en dat vierden we met Vlaamse vrienden
die zorgden voor een heerlijke risotto en BBQ
naast het zwembad van ons vakantieverblijf.

"Leven als God in Frankrijk"
mag gerust ook aangevuld worden met
"Leven als God in Toscane/Umbrië"!

 

Op het fietsenrek

Ze waren uitgeteld... En het fietsenrek stond op de juiste zithoogte, tegen een koele muur in de schaduw.

Eguisheim hadden ze wel genoeg verkend op deze snikhete eerste augustus!

Je kent het wel... Ouders en grootouders die op vakantie willen genieten van mooie straatjes en pleintjes terwijl je zelf gewoon thuis wat wil rondhangen... Zeker als er in de tuin een verfrissend zwembad ligt!

De dag voordien hadden ze ook al een flinke wandeling in de Vogezen gemaakt, op zoek naar een chalet die niet zo gemakkelijk te vinden was ;-)

En ja, de bergen waren mooi. En het uitzicht aan de chalet ook. Maar het zwembad achteraf was minstens even leuk!

Met z'n allen dus op het fietsenrek. In 'le Village Préféré des Français 2013'. Maar eerder nog in afwachting van een heerlijk fris zwembad thuis.

Een typische familiefoto op een snikhete zomerdag.

Rijn doop

Zeven nieuwe theelichthouders... Ik vond ze vrijdagnamiddag bij Stillvoll, een winkeltje met leuke woonaccessoires in Basel. De Vlaamse vriendin uit Rheinfelden trakteerde voor mijn verjaardag :-)

Daarna gingen we zwemmen in de Rijn. Een onvergetelijke ervaring! Al is het werkwoord "zwemmen" hier misschien wat misleidend gebruikt. Want je wordt gewoon door de stroom meegevoerd, onder de grote bruggen door, samen met heel veel mensen rond jou. Allen in bikini, badpak of zwembroek, de kledij veilig opgeborgen in kleurrijke waterdichte zakken die als vrolijke boeien meedrijven... Heel bijzonder om mee te maken.

En Basel blijft sowieso mijn favoriete stad voor een avondje uit! Zo ook op deze zwoele vrijdagavond die ik met Jan doorbracht op het grote houten terras bij Noohn (lekkere verse sushi), waarna we terug naar de promenade langs de Rijn trokken voor een mooie laatavondwandeling.

Tegen die tijd leek de hele stad zich aan de rivier verzameld te hebben, samen met enkele blikjes bier en een paar flessen goedkope wijn, wat onmiddellijk zorgde voor de sfeer van een middelgroot muziekfestival, maar dan zonder bekende namen op het kleine podium dat deze zomerdagen verankerd ligt in de Rijn.

Maar mijn "Rijn doop" zal ik dus niet vlug vergeten. Tijd en ruimte leken even volledig samen te vallen met de sterke stroming van de rivier... Alles werd even daartoe herleid en daarbuiten was er niets dat om aandacht vroeg. Best wel een fijn gevoel.

Soms

Soms is mijn verdriet nu groter dan in het begin. Omdat je beseft: ze blijft weg.

Twee jaar zou ze deze zomer geworden zijn, onze kleine dochter. Conditionnel Passé.
Of beter nog te gebruiken is de Passé Simple, pour une action de courte durée qui ne se déroule qu'une fois (moment précis).

"Elle me manque."

Met deze drie woorden krijg ik het ook volledig uitgedrukt.

Hemelshoge kus, lieve meid. X

In eigen streek...

Zaterdagavond trok ik met Jan naar Eguisheim bij Colmar (30 minuten rijden van Pfastatt). Eerder bezochten we hier al eens de kerstmarkt en een plaatselijke wijnboer. Maar het oude dorpje op de Route des vins kreeg onlangs voor een jaar de titel "le Village Préféré des Français 2013" en wordt nu meer dan ooit overspoeld door toeristen. Op de grote parking aan de rand van Eguisheim zagen we dus ook enkele wagens met Belgische nummerplaat (Roeselare en Antwerpen gespot!) die wellicht later die avond met enkele goede flessen wijn in de koffer terug zouden vertrekken. Zelf liepen we recht op ons doel af: Papilles sur Canapés, een lekker restaurantje dat onze loodgieter me had aangeraden. Want zo verken ik de streek hier nog altijd het liefst: op basis van wat de locals me aanraden.

Vrijdag was ik met mijn Franse vriendin al naar Colmar geweest, naar de laatste solden en een braderie waar niet alleen de zomerzon maar ook de uitgestalde fluokledij onze ogen verblindde. In deze best bewaard gebleven Elzasser stad (met de typische vakwerkhuizen, gezellige straatjes en het "Klein Venetië" langs de Lauch) vind je sowieso heel het jaar rond veel toeristen. Zelf bezochten we Colmar ook meteen tijdens de eerste zomer dat we in Pfastatt woonden. (Kobe paste toen nog in een buggy!)

En gisteren reden we met de fiets naar Illzach om daar op het jaagpad langs de rivier Ill te rijden en vervolgens door het veld terug te keren met een wijds zicht op de Vogezen in de verte, wat een goede buurvrouw ons had aangeraden en ons inderdaad een mooie fietstocht opleverde.

Zo brengen we deze hete zomerdagen nu "in eigen streek" door. Want dat dacht ik toen we zaterdagavond bij net geen volle maan uit Eguisheim huiswaarts keerden: dat we ons deze streek na 3 jaar nu op een bepaalde manier "eigen" hebben gemaakt, dat de Elzas en de Vogezen nu ook een beetje "van ons" zijn...

Al zullen we toch ook altijd buitenlanders blijven. Absoluut. En Belgen. Zelfs met onze Franse nummerplaat. Want zaterdagnacht stak Hooverphonic in onze CD-speler... En daar heeft mijn Franse vriendin dus nog nooit van gehoord :-)

Op kamp!

Op weg naar de kampplaats in Interlaken stopten we gisteren
aan de Thunersee voor een frisse duik in het heldere water.

Daarna was het uitkijken naar Schloss Unspunnen
waar ons trio de komende dagen verblijft...

En wat een prachtige locatie om op kamp te gaan!!
Mooie slaapkamers voorzien van alle comfort,
een ruime eetzaal en een gezellig salon,
een groot nieuw bijgebouw met extra speelruimte,
leuke speeltuigen in de tuin...

En dat alles met een schitterend zicht
op de witte bergtoppen van de Jungfrau (4158m).

Ze zijn dus op kamp vertrokken...
Voor het eerst alledrie tesamen!

Een grote stap.

Ook voor hun moeder.

In de warme buitenlucht...

In de grote tuin achter de molen van Lutterbach
leerden onze kids vorige week echte cabanes maken...

En met onze Vlaamse vrienden en hun drie jongens
trokken we in het weekend naar de Vogezen...

Veel jong geweld in het groen :-)

Maar we brachten ook heel wat uren
samen rond onze tuintafel door...

Zonder dat er veel echt hoefde...

In de warme buitenlucht die tot 's avonds laat
veel goeds beloofde!

 

Fête Nationale

Hoofd omhoog en een halfuur genoten
van een heerlijk lichtspel in het park van Pfastatt...

Schitterend vuurwerk voor le quatorze juillet !