Ontslagbrief

'Of ik binnenkort mijn ontslagbrief kan bezorgen?'

Veel meer stond er niet in het mailtje dat ik gisteren kreeg. Een zakelijke vraag waar ik me wel aan kon verwachten: een tijd geleden kondigde ik bij mijn werkgever in België mijn ontslag aan op het einde van dit schooljaar.

Na vier jaar tijdskrediet is het tijd om knopen door te hakken. Mijn congé parental is opgebruikt en het is goed geweest. Midden alle ernst zingt The Clash nu in mijn hoofd 'Should I stay or should I go now?'

En het staat vast: ik vertrek. Dat deed ik vier jaar geleden al. Maar waar ik toen nog alle mogelijkheden openliet, trek ik de deur van mijn werkterrein in Groot-Bijgaarden nu definitief achter mij dicht. En hoewel dit volledig mijn eigen keuze is, voelt het vreemd aan. Een beetje als een afgebroken teennagel die blijft zeuren, of de laatste plek op een trein in volle ochtendspits die het station verlaat... Spring ik er toch nog op?

Het vrolijke popdeuntje van The Clash doet me evenwel de schouders ophalen. Niet alles komt altijd goed in dit leven, maar ons "Franse verhaal" is nog lang niet af... En mijn gedachten zijn slechts verdichtingsmomenten in de tijd die hun plaats nog niet gevonden hebben... Al moet ik me in dit geval wel haasten: begin mei zal mijn ontslagbrief ter kennisname aan de Raad van Bestuur voorgelegd worden.

Zalige PaasTijd

Met het lange paasweekend kwam mijn voorbeeldvrouw op bezoek, met professionele keukenmessen en aangepaste wijnen voor het paasmenu op de achterbank van haar wagen! De keuken werd hier dus weer maximaal benut :-)

En een echte 'kookblog' wordt mijn blog wellicht nooit, maar ons feestmenu wil ik jullie toch niet onthouden: zalm met verse asperges en mozzarella met tomaat in kleine aperitiefglaasjes, wortelsoep met peterselie-olie, papillot van heilbot met groentenslierten, kalkoenroulade met verse spinazie en salie... Slechts voor het dessert maakten we het ons gemakkelijk met een chique taart van Pâtisserie Gaugler uit Mulhouse.

En de aangepaste wijnen?
Wit: Mâcon La Roche Vineuse 2013, Bourgogne, Frankrijk. Bij Delhaize 6,99 euro.
Rood: Las Mulas Cabernet Sauvignon 2012, Miguel Torres, Chili. Bij Colruyt 6,99 euro.

Een droge, witte Chardonnay en een biologische, rode wijn die werkelijk zeer lekker smaakten! (Met dank aan Alain Bloeykens, een professionele wijnkenner uit Vlaanderen. Wij blijven slechts de 'amateur drinkers'.)

We tafelden een hele zondag lang, op een heerlijk traag ritme...

Want tussendoor zorgde de voorbeeldvrouw met haar naaimachine ook voor enkele huiselijke taferelen in onze living én ging manlief met onze eigen twee wielrenners een fietstochtje maken. (De finish van de Amstel Gold Race werd uiteraard ook aandachtig gevolgd op onze kleine tv.)

Een Zalige Pasen in Pfastatt met Zalig Veel Tijd :-)

Eerste koerstraining

Hij keek er al een tijdje naar uit en vandaag was het eindelijk zover:
zijn eerste koerstraining in Illzach!

Een volledig uur heeft onze jongste zoon "alles gegeven" en zelfs op de terugrit naar huis bleef hij stevig in mijn wiel hangen...

Ongelooflijk hoeveel energie en kracht er al in een zevenjarige kan zitten!

Truffeltaart

Op restaurant doe ik het meteen: alvast even de dessertkaart checken... Een "volwaardig" menu bestaat voor mij dus zeker ook uit iets zoets na de maaltijd!
En ja, pure chocolade blijft daarbij mijn favoriete ingrediënt :-)

Gisteravond dus volop genoten van de heerlijke truffeltaart die het bezoek hier met veel aandacht en toewijding in onze keuken had klaargemaakt...

Met mijn roze dessertbordje in de zetel werd deze maandag perfect afgesloten!

In alle vroegte...

Een vroege zondagochtend op onze houten schoolbank... Altijd leuk als het bezoek ook een iPad meebrengt ;-) 

En ooit zullen we eraan geloven, maar voorlopig leven we hier dus nog steeds zonder PlayStation, Wii en iPad. We hebben zelfs een belachelijk kleine televisie. (Uit de Aldi, voor 159 euro. Dan weet je het wel.)

'Dat ze echte sukkeltjes zijn,' zeg ik soms tegen mijn kids. En dan beamen ze dat ernstig.

Maar kijk, vanmorgen genoot onze jongste zoon dus hard van de iPad die hier nu tijdelijk in huis is. In alle vroegte, was dat best aangenaam. Ik geef het eerlijk toe.

Rugby

Rugby op school! Het maakt dat onze jongste zoon op dinsdagmorgen als eerste in de auto zit ;-) En vandaag glunderde hij helemaal want mama kwam supporteren...

'Vachement bien joué,' besloot de sportleraar na een uurtje tevreden.

Toen glunderde ik ook.

LAT

De verwarring blijft groot. We begrijpen het ook gewoon niet. Sinds onze Franse vrienden hun scheiding aankondigden, lijkt er niet zo veel veranderd. Hij verhuisde wel naar een appartement in Mulhouse, maar dat gebeurde op een erg discrete manier. Zij wil het allemaal ook zo vreedzaam mogelijk laten verlopen, en ze lijkt het nu vooral moeilijk te hebben met de slechte reactie en het onbegrip van haar familie. Geen kwaad woord over hem, geen verwijten hoe dan ook. Het blijft moeilijk te vatten voor iedere buitenstaander.

Dat ze ondertussen door een zware periode gaan, kan je niettemin van hun gezichten aflezen. De groeven in de bleke huid, de dappere glimlach die plots in een kramp schiet, de ogen die moe en verdrietig naar een nieuw houvast zoeken...

"Tu sais, on n'a pas le droit de craquer... pour les enfants... il faut avancer..."

We staan erbij en kijken ernaar. We reageren stom en onhandig. 's Avonds zoek ik in mijn Franse woordenboek naar de woorden die ik écht had willen zeggen en ik stuur hen beiden een lange mail die ik onderteken met "vos amis flamands".

Ondertussen staat er in haar tuin een nieuwe trampoline die Jan met zijn Vlaamse mannenhanden in elkaar hielp zetten... Haar drie dochters zullen blij zijn wanneer ze woensdag terug thuis komen na hun eerste verblijf bij papa.

Maar ergens blijven we toch machteloos toekijken.

En vandaag vertrekt manlief voor de vijfde week op rij een paar dagen naar het buitenland. Dat we "onze LAT-relatie" beiden niet leuk vinden, is een goede zaak. Hoe we weer tot een beter evenwicht kunnen komen, weet ik eerlijk gezegd niet zo goed.

Maar Living Apart Together maakt het weerzien telkens weer leuk... En wat we bij onze Franse vrienden zien gebeuren, heeft ons zeker erg geraakt. We blijven "alles en iedereen" hier dus goed vasthouden. Ik denk dat we dat als "gezin in het buitenland" sowieso meer doen dan vroeger.

Au collège

Meer dan het maximum halen, ik wist niet dat het kon. Maar op zijn contrôle d'Allemand kreeg Thomas nog een half puntje extra omdat hij ook de datum in het Duits juist had geschreven!

Onze oudste zoon doet het dus goed in het college. Meer dan goed zelfs. Hij is vaak de eerste van de klas voor Frans en Duits, en hij vervoegt de Franse werkwoorden dus beter dan de meeste native speakers van zijn leeftijd. In het vak Engels spreekt hij helaas wel met een Frans accent ;-)

Maar taal is niet zijn grote passie. Nee, toch liever les maths! Als negenjarige Vlaming kon hij al vlug soixante-dix-sept en quatre-vingt-treize foutloos in getallen opschrijven. Verdere berekeningen voerde hij vervolgens in zijn hoofd in het Vlaams uit! Meteen speelde hij met de taal en met de getallen alsof het niets was...

En nu vliegt hij dus door het eerste jaar van het middelbaar onderwijs. Met andermaal felicitaties van de klassenraad op het einde van dit tweede trimester. Dat het allemaal vanzelf gaat, lijkt hij normaal te vinden. Maar als ouders vinden wij dit toch een zeer grote zegen!

De vlotte tweetaligheid van onze kinderen blijven we ook het mooiste cadeau vinden van onze verhuizing naar Frankrijk. Recente Franse studies zouden bovendien aantonen dat vroege tweetaligheid bij kinderen leidt tot een beter begrip van de eigen moedertaal. En met die bevindingen maakte Kobes logopedist me pas helemaal gelukkig. Want ja, het maximum halen uit woorden en taal: daar kan ik voor mezelf toch ook heel hard van genieten...