De verwarring blijft groot. We begrijpen het ook gewoon niet. Sinds onze Franse vrienden hun scheiding aankondigden, lijkt er niet zo veel veranderd. Hij verhuisde wel naar een appartement in Mulhouse, maar dat gebeurde op een erg discrete manier. Zij wil het allemaal ook zo vreedzaam mogelijk laten verlopen, en ze lijkt het nu vooral moeilijk te hebben met de slechte reactie en het onbegrip van haar familie. Geen kwaad woord over hem, geen verwijten hoe dan ook. Het blijft moeilijk te vatten voor iedere buitenstaander.
Dat ze ondertussen door een zware periode gaan, kan je niettemin van hun gezichten aflezen. De groeven in de bleke huid, de dappere glimlach die plots in een kramp schiet, de ogen die moe en verdrietig naar een nieuw houvast zoeken...
"Tu sais, on n'a pas le droit de craquer... pour les enfants... il faut avancer..."
We staan erbij en kijken ernaar. We reageren stom en onhandig. 's Avonds zoek ik in mijn Franse woordenboek naar de woorden die ik écht had willen zeggen en ik stuur hen beiden een lange mail die ik onderteken met "vos amis flamands".
Ondertussen staat er in haar tuin een nieuwe trampoline die Jan met zijn Vlaamse mannenhanden in elkaar hielp zetten... Haar drie dochters zullen blij zijn wanneer ze woensdag terug thuis komen na hun eerste verblijf bij papa.
Maar ergens blijven we toch machteloos toekijken.
En vandaag vertrekt manlief voor de vijfde week op rij een paar dagen naar het buitenland. Dat we "onze LAT-relatie" beiden niet leuk vinden, is een goede zaak. Hoe we weer tot een beter evenwicht kunnen komen, weet ik eerlijk gezegd niet zo goed.
Maar Living Apart Together maakt het weerzien telkens weer leuk... En wat we bij onze Franse vrienden zien gebeuren, heeft ons zeker erg geraakt. We blijven "alles en iedereen" hier dus goed vasthouden. Ik denk dat we dat als "gezin in het buitenland" sowieso meer doen dan vroeger.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten