Geschwindigkeit

Handen omhoog vandaag in het Steinwasenpark! Als achtjarige mag Kobe nu ook alleen in een bobslee! En zo gaan ze hier tegen hoge snelheid door hun vakantiedagen... In mijn auto staat de muziek ook luid en zwaaien ze enthousiast naar iedereen die rondom ons voor het rode licht staat: vijf joelende kinderen die ik niet zou kunnen volgen, mocht ik niet zelf achter het stuur zitten. Morgen vertrekken het neefje en nichtje terug naar België, mijn trio zal er humeurig bijlopen. De vakantie verliep zonnig en geschwind. Dat wordt maandag op school weer aanpassen!

Pedagogen onder elkaar

Of hij mijn nota's mocht kopiëren. Dat moet zowat het eerste geweest zijn dat hij me vroeg bij de start van het academiejaar in 1991. Later kreeg ik examenvragen in ruil. En nachtelijke filosofische gesprekken. Ja, dat kreeg ik ook met hem. Over 'het echte leven' dat buiten zijn kleine studentenkamer op ons wachtte, en alle verwachtingen die we daaromtrent hadden.

Vijf jaar later studeerden we beiden af aan de KULeuven: de plichtsbewuste orthopedagoge en de maatschappelijk bewogen sociaal pedagoog. Op een gekke manier waren we met elkaar bevriend geraakt (de verschillen bleven groot), en we zouden ook na onze studies verder contact houden.

Het voorbije weekend kwam hij nu, samen met zijn gezin, voor het eerst in ons Franse leven langs... Om boven op de Grand Ballon van het uitzicht te genieten en om met dezelfde filosofische benadering als vroeger een gesprek te voeren. Schitterend!

En onze kids? Die genoten samen van de 'allerallereerste' sneeuw!! Voor even dan toch. Want het kleine sneeuwmannetje zal ondertussen wel verdwenen zijn...

Maar de gesprekken van de voorbije dagen probeer ik voor mezelf nog wat langer vast te houden. Ze overstegen ook gemakkelijk ieder weerkundig praatje. Is deze vriendschap toch niet zo toevallig :-)

Popeye the pony

Vandaag startte de initiatiestage in de grote paardenclub te Aspach le haut. Popeye the pony en onze jongste zoon vormden wat mij betreft wel een grappig duo: zo gedreven als Kobe was, zo sloom was zijn pony!!

Zijn kinderlijke enthousiasme werd er echter niet door getemperd en op de terugrit naar huis vatte hij in de wagen de namiddag als volgt samen: 'Het was superleuk, ik heb een lieve juf, ik kom morgen terug en ik wil ook een paard!'

'Oorzaak-gevolg denken' gebeurt bij onze jongste zoon duidelijk nog erg lineair en zonder omwegen :-)

Acht in de zon

In Frankrijk duurt de herfstvakantie twee weken en we hebben ze dit jaar goed ingezet met veel zon en met Kobes achtste verjaardagsfeest!

Want het werd een uitzonderlijk warm weekend, zo eentje 'met een gouden randje' dat je voor langere tijd wil vasthouden... En het lukte ons ook aardig met enkele eenvoudige spelletjes in de eigen tuin!

Dat de Franse klasgenootjes hier Belgische bierflesjes met water vullen, blijf ik zelf trouwens ook bijzonder vinden. Het is mijn favoriete knipoog naar ons vaderland.

Café gourmand

Deze week met vriendin M in Colmar een leuk adresje ontdekt voor de 'café gourmand' waarmee hier in Frankrijk vaak de maaltijd wordt afgesloten.

In het centrum van de stad, op de Place du Marché aux Fruits bevindt zich 'Jadis et Gourmande', een gezellig koffiehuis met een eigentijdse aankleding: de elegante Italiaanse stoelen in rode kunststof vind ik echt zeer geslaagd in combinatie met de robuuste houten tafels en de oude plankenvloer!

En dat ik een hevige fan ben van zoete nagerechten, weet iedereen die me een beetje kent...

Het was dus hard genieten van mijn 'café servi avec un ou plusieurs petits desserts différents' in dit mooie kader!

In mijn cirkel

Ze kibbelen weer veel de laatste tijd, liefst nog om het minste. Alles is meteen ook een grote discussie waard en enig fysiek geweld wordt daarbij niet geschuwd: aan elkaar trekken en duwen hoort er hier regelmatig bij...

Dat je elkaars 'cirkel' niet zomaar kan binnendringen, heb ik tegenwoordig dus al vaak proberen uit te leggen. Ze hebben het ondertussen ook wel begrepen, denk ik. Maar het verandert helaas niet veel aan de zaak: onze kids ruziën onverminderd verder.

'Hij komt weer in mijn cirkel,' gilt dochterlief nu bovendien wanneer de 20cm afstand door haar broers niet wordt gerespecteerd.  (Mijn plastische armbewegingen rondom het eigen lichaam hebben ze wel degelijk onthouden.)

Stressvol wordt het pas helemaal wanneer we bezoek hebben...

Want een rustige zondagmorgen samen onder het nieuwe dekentje in de zetel, zit er niet onmiddellijk in...

Al mijn eigen armbewegingen ten spijt ;-)

Niet van mij

Zijn allereerste schoenen waren Adidas-schoentjes, wit met blauwe streepjes aan de zijkant, maat 19. Sportschoentjes dus, en ik had er een voorteken in kunnen zien:
vorig weekend won onze oudste zoon weer de loopwedstrijd in het college!
(Wint hij volgend schooljaar de derde keer op rij, dan mag hij de beker houden!)

Supertrots zijn we op onze snelle jongen!!

Zelf kan ik hem ook al lang niet meer volgen! Ik hijg trouwens sowieso al wanneer ik zelfs nog maar denk aan het woord 'loopwedstrijd'...

Van wie hij dit dus heeft? Niet van mij. Nee, duidelijk niet van mij.

Waarom ik blog

Omdat ik in het buitenland woon. Of dat is toch de reden waarom ik ermee begonnen ben. Het leek me de meest handige manier om contact te houden: je hoeft maar deze internetpagina te openen om wat te vernemen over ons leven hier in Frankrijk... Geheel vrijblijvend zelfs: geen 'lidmaatschap' nodig, en ook geen 'code'.

Ik zou dus niet bloggen, mochten we niet verhuisd zijn.

In de eerste plaats wilde ik ook heel graag schrijven over alle veranderingen die het Franse leven met zich meebracht... En het hoefde voor mij niet te blijven bij een oppervlakkig praatje over de mooie omgeving en het warme landklimaat: onze verhuizing hield duidelijk veel meer in dan het oversteken van enkele landsgrenzen. (Al waren we zelf zeker de eersten om heel naïef in dit 'Bazelavontuur' te stappen.)

Ik heb nooit anoniem willen schrijven.

Maar de letterlijke afstand maakt het voor mij nu toch gemakkelijker om soms erg persoonlijke zaken in mijn berichten te verwerken. Ik hoef ook niet meteen een reactie wanneer ik je hier bvb. op straat zou tegenkomen... In vlugge gesprekken wordt vaak weinig gezegd en de tijd om écht naar elkaar te luisteren, ontbreekt al helemaal. Stilvallen is moeilijk wanneer je in beweging bent.

Of ik mijn privacy niet belangrijk vind?

Tuurlijk wel. Dat iedereen hier zomaar kan meelezen, vind ik best akelig. Ik blijf dus rekening houden met al mijn (stiekeme) lezers en schrijf dus zeker niet helemaal vrijuit. (Godzijdank ook, je wil niet weten hoe het er in mijn hoofd soms aan toe gaat ;-))

Maar een goed verstaander leest ook tussen de regels... En mensen die zich kwetsbaar durven opstellen, vind ik vaak het sterkst. Dus ja, dan wil ik zelf toch ook kunnen schrijven over wat me raakt en wat me bezighoudt.

Ben je me hier de voorbije jaren blijven 'volgen', dan vind ik dat zeker fijn! Iedere afstand blijft uiteindelijk relatief en de sociale media maken nu veel mogelijk.

Het pas verschenen blogboek van Kelly Deriemaeker heeft me ondertussen ook weer veel zin gegeven om te blijven schrijven. Of ik nu veel 'volgers' heb of niet... En of mijn berichten, alles in aanmerking genomen, wel de moeite waard zijn om gelezen te worden of juist weinig voorstellen...

Want wie ben ik uiteindelijk??

Die onzekerheid heeft me zeker ook al meermaals doen twijfelen aan het 'bestaansrecht' van mijn blog.

Tot iemand me aanspreekt over een zin, een woord uit een bepaald blogbericht...

Ja, dan schrijf ik toch weer heel graag verder :-)

Embonpoint

Gezetheid, corpulentie, zwaarlijvigheid... Ik heb de betekenis van het woord 'embonpoint' ook even moeten opzoeken toen Kobe het voor deze Franse spellingsregel moest leren schrijven:

'Devant m, b, p, il faut écrire m au lieu de n. Exemple: un timbre, une lampe. SAUF: un bonbon, l'embonpoint.'

De uitzondering dus die de regel bevestigt.

Dat ze dan 'bonbon' als voorbeeld geven, kan ik volgen. Maar 'embonpoint'?!

In dat woord wordt deze Franse spellingsregel én gevolgd, én genegeerd!!

Het woord behoort ook niet meteen tot het dagelijkse vocabulaire van een achtjarige...

Of leren ze in Vlaanderen in het derde leerjaar ook 'zwaarlijvigheid' schrijven als het gaat over de korte ei en de lange ij? (Daar kan ik dan ook wel wat foute variaties op bedenken.)

En toch. Het Frans blijft een ongelooflijk moeilijke taal om juist te leren lezen en schrijven: klanken en accenten in overvloed!

Op 'néanmoins' hebben we trouwens ook een tijdje geoefend. (Want nog zo'n uitzondering!) Maar daar zit mama's naam in, weet Kobe nu.

We ontwikkelen hier dus onze eigen Vlaamse trucjes om moeilijke Franse woorden te leren schrijven :-)

'Embonpoint' hebben we er ondertussen wel gewoon ingedrild.