Omdat ik in het buitenland woon. Of dat is toch de reden waarom ik ermee begonnen ben. Het leek me de meest handige manier om contact te houden: je hoeft maar deze internetpagina te openen om wat te vernemen over ons leven hier in Frankrijk... Geheel vrijblijvend zelfs: geen 'lidmaatschap' nodig, en ook geen 'code'.
Ik zou dus niet bloggen, mochten we niet verhuisd zijn.
In de eerste plaats wilde ik ook heel graag schrijven over alle veranderingen die het Franse leven met zich meebracht... En het hoefde voor mij niet te blijven bij een oppervlakkig praatje over de mooie omgeving en het warme landklimaat: onze verhuizing hield duidelijk veel meer in dan het oversteken van enkele landsgrenzen. (Al waren we zelf zeker de eersten om heel naïef in dit 'Bazelavontuur' te stappen.)
Ik heb nooit anoniem willen schrijven.
Maar de letterlijke afstand maakt het voor mij nu toch gemakkelijker om soms erg persoonlijke zaken in mijn berichten te verwerken. Ik hoef ook niet meteen een reactie wanneer ik je hier bvb. op straat zou tegenkomen... In vlugge gesprekken wordt vaak weinig gezegd en de tijd om écht naar elkaar te luisteren, ontbreekt al helemaal. Stilvallen is moeilijk wanneer je in beweging bent.
Of ik mijn privacy niet belangrijk vind?
Tuurlijk wel. Dat iedereen hier zomaar kan meelezen, vind ik best akelig. Ik blijf dus rekening houden met al mijn (stiekeme) lezers en schrijf dus zeker niet helemaal vrijuit. (Godzijdank ook, je wil niet weten hoe het er in mijn hoofd soms aan toe gaat ;-))
Maar een goed verstaander leest ook tussen de regels... En mensen die zich kwetsbaar durven opstellen, vind ik vaak het sterkst. Dus ja, dan wil ik zelf toch ook kunnen schrijven over wat me raakt en wat me bezighoudt.
Ben je me hier de voorbije jaren blijven 'volgen', dan vind ik dat zeker fijn! Iedere afstand blijft uiteindelijk relatief en de sociale media maken nu veel mogelijk.
Het pas verschenen blogboek van Kelly Deriemaeker heeft me ondertussen ook weer veel zin gegeven om te blijven schrijven. Of ik nu veel 'volgers' heb of niet... En of mijn berichten, alles in aanmerking genomen, wel de moeite waard zijn om gelezen te worden of juist weinig voorstellen...
Want wie ben ik uiteindelijk??
Die onzekerheid heeft me zeker ook al meermaals doen twijfelen aan het 'bestaansrecht' van mijn blog.
Tot iemand me aanspreekt over een zin, een woord uit een bepaald blogbericht...
Ja, dan schrijf ik toch weer heel graag verder :-)
An, voor de "thuisblijvers" is jouw blog een laagdrempelige manier om op de hoogte te blijven van de avonturen van jou en je gezin in Frankrijk. Met je vlotte pen slaag je er in om de Vlamingen verder weg te laten meeleven, meelachen, meehuilen, meehopen, meewanhopen, meefronsen, meefeesten, meetrotszijn, .... De afstand lijkt daarmee een pak kleiner.
BeantwoordenVerwijderenWauw, dankjewel voor je warme reactie!! Dat doet deugd, hoor!
VerwijderenDag An,
BeantwoordenVerwijderenHelemaal jij dit bericht ! Zalig om lezen , weeral !
En ja ook de dingen tussen de regels die ik soms juist en fout denk of fantaseer, ook de dingen die ik als knipoogje zie
Maar dat is hier dan juist een leuke aanmoedinging om " in de drukte van het leven" toch even tijd te maken voor een persoonlijker berichtje op de ene of andere manier.
Tot binnenkort, hoe dan ook en nog mercikes voor het SMSje : ik was er blij mee, ook al reageerde ik totnog toe nog niet !
Groetjes,
D.V.K.
Hey D.V.K., altijd leuk om je op mijn blog even tegen te komen! Dankjewel voor je enthousiaste aanwezigheid hier!
VerwijderenHelemaal An om in een schrijfsel voor de blog een reflectie over haar schrijfsels voor de blog neer te schrijven. Ook dit is een inkijkje in jouw 'ik', de meta-An, de kritische (positief bedoeld) An, de reflectieve An, ...
BeantwoordenVerwijderenMaar wat ik je vooral wil vertellen: dank je wel voor alle inkijkjes. Ik ben er zeker van dat je ze wel bewaakt, dat je bij tijd en wijle de gordijnen wijselijk dicht trekt en de blikken van voorbijgangers buiten houdt, dat je geniet van wat er in je eigen (tijdelijke) cocon gebeurt en dan misschien achteraf daar toch een paar aspecten van deelt in mooie bedenkingen, in prachtige woorden, altijd!
Als jij niet was verhuisd, dan had je niet geblogd; als jij niet was verhuisd, dan had ik je niet gelezen en nooit het idee gehad dat ik je zo goed kende en je me zo dierbaar was! (Al had ik je ook daarvoor al heel erg graag!)
Hey Ine, dankjewel voor de lieve woorden!! Mocht jij zelf een blog hebben, ik zou je meteen ook volgen :-)
VerwijderenVoor ‘t eerst op je blog gekomen, mede door de publicatie in Vrouwen met Vaart. Graag zou ik je blijven volgen, heb een grote voorliefde voor Frankrijk, waarom weet ik niet, en lees graag verhalen. Nu nog wat lezen wat op je blog staat. Doe zo voort. Groet. Rita
BeantwoordenVerwijderenDankjewel, Rita, voor jouw fijne reactie. Hopelijk volg je mijn blog nog en lees je ook mijn antwoordje hier? Ik zou je graag eens tegenkomen op een lezing die ik voor KVLV/Ferm geef... Hartelijke groet, An
Verwijderen