Les Ateliers de L.E.A.

 

Een golfplaten dak en veel te weinig ruimte, maar een expressieve dansjuf die zeer gedreven is en haar leerlingen veel bijbrengt... Sinds september gaat Britt naar de dansschool in Wittelsheim, komt ze iedere dinsdagavond erg moe maar ook 'super contente' terug thuis.

 

Aftellen nu naar vrijdagavond. Dan heeft dochterlief haar eerste optreden met Les Ateliers de Libres Expressions Artistiques. De unieke locatie - het treinmuseum van Mulhouse ! - doet onze hoge verwachtingen intussen alleen maar toenemen.

 

En oooh, 't zal hard jeuken bij deze moeder want 'les photos et vidéos sont interdites durant le spectacle'.

Traagheid

Andermaal een druk weekend voor de boeg. Met Thanksgiving op school en voedselsortering in de Banque Alimentaire, met voetbal en cyclo-cross, met een grote repetitie voor het dansoptreden volgend weekend. Vanavond ook nog flantaart en chocolademuffins bakken, en dochterlief ophalen van haar Laser Game party in de Kinepolis.

En toch geloof ik in traagheid, in stilvallen en aandachtig kijken. In tijd maken ook, voor alles wat betekenis heeft en wat ik echt wil zeggen... Met een foto, een gebaar. Met handgeschreven woorden en een kleine Ster in de lucht. Want in dat alles vind ik terug verbinding.

Traagheid dus. Met een lekkere cappuccino, als het even kan.

Naar het 'ideale evenwicht' hoef ik dan niet langer te zoeken.

Opzij, opzij, opzij...

Veel rondgecrost vandaag, en dat niet alleen op de cyclo-cross in Illzach!

Mijn auto dacht wellicht ook dat het een "gewone mercredi fou" was, met onze jongens die op de achterbank om beurt hun koerskledij aan- en uittrokken...

Maar kijk, het is gelukt, we haalden tijdig de misviering 's morgens en het verjaardagsfeestje 's namiddags! (Al zat ik in de kerk wel te denken of ik Kobes juiste voetbalshirt had klaargelegd voor het feestje bij Florian. Aaarrgghh, de geest van een regelmoeder rust nooit, hé.)

En tussendoor dronk ik met manlief zelfs een koffietje op een bankje naast het cyclo-cross circuit. Onder een stralend warme herfstzon (we haalden 18°C!) was dat best aangenaam...

Een "dimanche fou" met een gouden randje dus.

The Essential

Eén CD hebben we van de man. De juiste, volgens de titel. Een dubbel-CD trouwens, mét nog een extra-bonus CD. Leonard Cohen is niet meer, maar zijn warme bromstem kunnen we gelukkig nog beluisteren en 'Hallelujah' blijft de favoriet van ons trio.

Intussen maakt Sting zich klaar om vanavond op te treden in de Bataclan. Dat we het leven moeten blijven vieren, hoor ik hem deze week vastberaden zeggen op France Bleu Alsace. Maar hoe doe je dat als je vorig jaar op die plek een goede vriend, partner of kind verloren hebt?

'Dance me to the end of love,' zingt Cohen nog in onze wagen. Op weg naar de luchthaven, voelt dat ook goed... Want na een week Duxford/Everberg, komt het essentiële hier terug thuis. Juist op tijd voor een avondje worst met choucroute op de fietsclub :-)

'So long, Leonard.'

De verkiezingsuitslag in de VS heeft hij gelukkig niet meer afgewacht.

Van de eerste orde

Problemen van de eerste orde, je kent ze wel: de zware jas die steeds van de kapstok glijdt, de verkeerd gekozen rij (korter, maar toch trager) aan de kassa, het eerste blaadje dat niet loskomt van de nieuwe rol toiletpapier...

En vandaag kwam er een moeilijk vraagstukje bij. Eéntje van de eerste wereldorde, zo je wil. Of hoe moet je de verkiezingsuitslag in de VS noemen? Op z'n minst 'verrassend', niet?

'Les Américains se sont trumpés,' merken de Fransen nu schamper op. Al doet Marine Le Pen het hier ook niet slecht. Maar de hand in eigen boezem - en vaderland - steken, ligt natuurlijk een stuk gevoeliger.

Blijft de vraag wat we van 'President Donald Trump' mogen verwachten.

Een uitdaging voor iedere wereldorde?

Pringles chips

Ruzie in de auto. Voor de tube Pringles chips, godbetert. 'En dat ze daar nu toch echt te oud voor worden,' zeggen we nog tegen onze luidruchtige achterbank. Even later staan we met z'n vijven op het kerkhof van Mulhouse-Nord.

Het is er rustig. Bij valavond zijn de meeste bezoekers al lang terug thuis en de kaarsjes voor de strooiweide lichten nu mooi op. We wachten tot het helemaal donker wordt, haasten ons dan terug naar de wagen en de pannenkoeken thuis.

'Maar dat het fantastisch zou zijn,' denk ik nog, 'om op Allerheiligen die kleine dochter ook gewoon op de achterbank te hebben.' Misschien had zij wel het hardst gegild voor de kartonnen bus Pringles chips. Wie weet. Stel het je voor.

Een vijfjarige die er toch zou zijn.