Fête des Mères

Omdat ze haar dochters vandaag niet zag, ging ik bij mijn BFF vanochtend een lief kaartje in de bus steken... En daarna speelde ik taxi voor een andere mama, bracht ik Brigitte dus naar de luchthaven... (Wier vlucht evengoed geannuleerd werd, al is dat weer een ander verhaal.) Op Moederdag vond ik dit wel een prima invulling van mijn zondag.

 

Maar de jonge moeder op het reclamepaneel langs de weg geloofde ik niet. Ze zag er hip uit, en klaar om naar een fuif te gaan. Ze leek me niet naar een pediater te rijden, of zich te haasten naar de supermarkt omdat de frigo weer eens leeg is. Ik zag geen jonge kinderen die haar 's nachts wakker hielden en zeker geen pubers die haar de eerste 'grijze haren' bezorgden...

'Don't stop moving,' zongen David Guetta en Sia intussen in mijn autoradio en ik draaide de volumeknop wat verder open, kreeg zin in die fuif waar de jonge reclamemoeder wél vertrekkensklaar voor stond.

 

Het moederschap. In hoeverre heeft het me veranderd? Welke betekenis gaf ik het ook, meteen bij de geboorte van onze kinderen en de jaren nadien?  Hoeveel tijd en hoeveel ruimte krijgt de kroost hier bij ons thuis? (En welke tijd en ruimte palmt ze soms gewoon helemaal in?) Die drie tieners vormen mijn grootste geluk, al zijn ze tevens mijn zwakste plek. 'Raak aan hen en je raakt aan mij,' weet je wel.

En wat met Ster? Haar geboorte heeft me beslist het meest veranderd. Want samen met dat doodstille meisje kwam er een leegte die open blijft... En dat verlies geef je geen 'plekje', dat draag je gewoon met je mee. Ik kan dus niet om mijn kleine dochter heen, wil ook niet om haar heen.

Geen idee echter hoe een reclamepaneel voor Moederdag dat ooit kan weergeven...

Met een stevige kus aan alle vrouwen die hun kind(eren) moeten missen of die geen mama zijn, om welke reden ook. Ik draag ze op deze Franse Moederdag een extra warm hart toe. X