Zeer blij ben ik met de heropening van 'Armée du Salut' deze week! Ze zagen me gisteren ook meteen graag komen, met mijn wagen vol kleding en speelgoed. (Zelfs alle Nerf-geweertjes mochten weg van de jongste zoon, joepie!!) Want hoe langer we thuis zitten, hoe leger ik ons huis wil... En dus haal ik hier nu verwoed onze kasten leeg, organiseer ik op mijn eentje een grote inzamelactie voor het goede doel, zijnde alle klanten bij 'Armée du Salut'.
Yep, een mens houdt in zijn leven werkelijk veel te veel spullen bij die hij nooit (meer) gebruikt. "'t Is echt een ziekte," zei een vriendin me onlangs nog, toen ze van een groot naar een kleiner huis verhuisde en dus wel zaken moest wegdoen.
Midden mijn opruimwoede, ben ik immuun voor de vier koopzondagen die Frankrijk nu organiseert. (Voorlopig dan toch ;-)) En ik kijk verbaasd naar alle bombastische kerstdecoratie die hier de laatste dagen aan vele ramen en in tuinen verschijnt. (Kerstverlichting in verschillende kleuren en standen vinden zelfs onze pubers te druk.)
Het is te veel. Daar heeft Corona ons dit jaar wel op gewezen. Al wat we wilden en deden, alle (reis)plannen die we maakten: daar werd plots paal en perk aan gesteld. We werden teruggeworpen op onszelf en vonden het tragere leven zelfs een verademing. (Mijn vroegere 'taxiwoensdagen' heb ikzelf hier alvast nooit gemist.) Tot alle dagen en weken wel heel erg op elkaar begonnen te lijken en télétravail tot eindeloos veel uren schermtijd leidde. Weer teveel van hetzelfde?!
Evengoed zijn er zaken die ik uit iedere confinement wil meenemen: een goed evenwicht in alles wat ik belangrijk vind, tijd die ik beter wil benutten... Maar te veel spullen wil ik alvast niet meenemen. Tot vanmiddag. Toen vroeg manlief natuurlijk waar die vaas naast ons haardvuur plots naartoe is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten