Les yeux sourient malgré tout

Sinds november 2020 is in Frankrijk het mondmasker op school verplicht vanaf het eerste leerjaar. Juf Odile staat in Mulhouse voor zo'n klas gemaskerde zevenjarigen die deze winter/lente opvallend minder hoesten, minder verkoudheden hebben en minder buikgriep oplopen. Regelmatig de handen wassen en een masker dragen, blijken efficiënt te zijn.

Evenzeer trekken de elastieken aan de (kleine) oren en het masker zorgt ook voor mist, huidirritaties en moeilijkheden met ademhalen. Dat ze de gezichten van hun vriendjes niet goed kunnen zien, vinden ze misschien nog wel het meest vervelend. 'Maar hun ogen glimlachen ondanks alles,' zegt juf Odile.

Het aantal besmettingen blijft echter ook in Frankrijk alarmerend stijgen en het is bang afwachten of de scholen kunnen openblijven. Dat de besmettingen van jongeren vooral buiten de schoolpoort lijken te gebeuren, maakt het alvast frustrerend om het onderwijs in de klas terug te moeten opgeven.

'Bas les masques' is helaas nog niet voor binnenkort.

Porselein

'Blind getrouwd' bestond nog niet in 2001, al vraag ik het me soms wel eens af: "Zouden ze ons tweeën dan samen zetten?" Maar goed. We zijn dus niet 'blind getrouwd', waren vier jaar samen toen we daar die vrijdagavond zenuwachtig voor de burgemeester zaten.

Twintig jaar later en een porseleinen huwelijk rijker, voelt het nu vooral alsof de tijd ons sindsdien in snelheid gepakt heeft. Want waar zijn al die jaren naartoe?! Dat begin, ja. Zijn groene fiets en zijn afgetrapte All Stars... Mijn ernst en mijn planning... Onze humor en onze vertrouwdheid... Het klikt. Het loopt gemakkelijk. Het blijft goed lopen. En plots zijn we dus zo veel jaren verder.

Onze fuif op 23 maart 2001 krijgt intussen iets bijzonders, iets magisch zelfs, in deze coronatijden. 'Want er was eens... Weet je nog wel? Of kan je het je voorstellen?' In een klein zaaltje in Leuven, honderd mensen samen, zonder afstandsregels. Nergens zie je mondmaskers, je krijgt wel (minstens) drie kussen of een stevige handdruk. Er wordt gelachen, gedronken en gedanst. Tegen de ochtend rijd je moe en voldaan naar huis, is de politiecombi die je pad kruist gelukkig niet op zoek naar mensen die de avondklok overtreden.

Twintig jaar later vieren we het duidelijk anders. 'In beperkte kring' met de kids, met een taartje en een aperitiefke in de zetel. Dankbaar om alle porselein (zonder er zelf evenwel goed vat op te krijgen). De vraag of relatiedeskundigen ons zouden samenzetten, blijft ook onbeantwoord.

Alors on danse

Omwille van de Franse avondklok 

- sinds vandaag wel met een uurtje verlengd tot 19u -

vindt Britts dansles nu plaats op zaterdagnamiddag,

naast het voetbalstadion van FC Mulhouse.

Ze zijn slechts met zeven leerlingen

(en de juf heeft haar kap op tegen de koude)

maar het straalt iets hoopvols uit, 

hoe dansen in coronatijden dus toch mogelijk blijft...

Regenboogkus

Een grijze regenzondag. Het slechte weer is gepast vandaag. Ik probeer me jou hier intussen voor te stellen als prille tiener, maar dat lukt niet echt. Geluk dat blijft ontbreken. Hoe geeft een mens ook invulling aan afwezigheid?

Gek hoe je als ouder alles overdenkt en er toch veel ontsnapt... Dat was bij de geboorte van jouw grote zus en broers niet anders. Want plots zijn ze me alledrie boven het hoofd gegroeid (letterlijk) en hebben ze hun eigen ongefilterde en luide mening (ook al ben ik, wat dat laatste betreft, zeker niet hardhorig). Het is toekomst die vorm krijgt in hormonen, studies en rijbewijzen, en die me soms overvalt.

Hoe zijn we hier ook weer terechtgekomen? En waar zijn die allereerste jaren in de Brugstraat naartoe, in dat rijtjeshuis zonder parking en dampkap (zoek niet naar enig verband, ze waren gewoon beide afwezig), met z'n tweeën en al onze dromen nog mooi gezeteld in de (te) smalle living?

Ieder mensenleven gaat zijn eigen gang, in bochtenwerk en persoonlijke kronkels, 'gewoon rechtdoor' gaat het zelden. Met jouw geboorte leerde ik groot verdriet van anderen beter begrijpen. Verder bleef het wel hard zoeken naar zin en betekenis.

'Soft green' stond er op het gekleurde potje narcissen voor het kerkhof vanochtend. Maar in mijn armen woog jouw kleine lichaampje duidelijk zwaarder door, al was het veel lichter geweest. Tien jaar later, blijft dat ook het meest waardevolle; dat we echt afscheid konden nemen van jou. In alle breekbaarheid, bestond er toen niets mooiers.

Buiten schijnt nu de zon én regent het. Ik ga maar eens op zoek naar een regenboog.

Dit zijn onze dagen

'Dit zijn onze dagen.' Tien jaar later denk ik dat nog steeds. Hier komt niets of niemand tussen. Geen tsunami (toen), geen virus (nu). Laat de wereld maar draaien (of niet). Het maakt geen verschil. We zitten met z'n tweeën in een tussenwereld, daar waar zwaartekracht vooral nog zit in de eigen gedachten: mijn lichaam (dat ons beiden nog even draagt) lijkt hier en nu aan iemand anders toe te behoren. 

Over vier dagen zal dit fout aflopen. Definitief. Het is naderend onheil dat ik niet kan afwenden: de uitkomst ligt reeds vast en onderhandelen is niet mogelijk. Deze terugkerende lentezon voelt bedrieglijk warm, als een grote leugen ook, zeker wanneer toekomst ontbreekt. Eén, twee, drie... 

We zitten nu aan tien. Een rond getal waar ik toen niet aan wilde beginnen. Met al die leegte kan toch niemand een kant op?? 

Laten we afspreken dat dit niet écht gebeurt. We blijven in deze tussenwereld tot er een oplossing wordt gevonden. (Ik laat het graag aan jou over, ben zelf te weinig creatief.) Tot die tijd zullen we er het beste van maken, jij en ik. 

De gynaecologe strijkt troostend over mijn onderarm. Ik verlaat haar kabinet met jou nog even dicht bij mij.

'Zolang ik het tegen niemand zeg, is het nog even niet waar.'

Dit zijn onze dagen, lieve meid.

X mama

Continuité pédagogique

Exact 1 jaar geleden sloten de scholen in de Haut-Rhin vandaag voor het eerst hun deuren: in Mulhouse had het coronavirus zich via een samenkomst van de Evangelische Kerk razendsnel verspreid en ook de eerste verschrikkelijke verhalen deden vlug de ronde. 

Uiteindelijk zou Kobe in juni nog even terugkeren naar de schoolbanken, maar Britt en Thomas zouden het verdere schooljaar helemaal thuis uitzitten. Voor Thomas kwam er ook geen officiële diploma-uitreiking en geen laatstejaarsfeestje. (Waar hijzelf trouwens minder zwaar aan tilde dan zijn moeder, zoals dat hier altijd gaat.)

Sinds september 2020 gaan Britt (6de middelbaar) en Kobe (3de middelbaar) terug voltijds naar school: het collège épiscopal in Zillisheim doet er alles aan om dit nieuwe schooljaar zo normaal mogelijk te laten verlopen. (En mondmaskers en afstand houden, werden ook vlug het "nieuwe normaal".) Het verschil tussen privé-scholen en publieke scholen wordt echter weer groter. Werkingsmiddelen en motivatie bepalen veel, dragen meer dan ooit bij tot kwaliteitsvol onderwijs.

Thomas doet het goed in zijn eerste jaar Histoire aan de universiteit van Straatsburg. De meeste lessen blijven online verlopen, de paar uren die hij in kleine groep op de campus heeft, zijn altijd mooi meegenomen.

De school in Zillisheim bedankte ik intussen reeds uitvoerig voor hun continuité pédagogique. (Mijn brief in 'mooi Frans' deed de pubers hier in huis natuurlijk wel met hun ogen rollen.) Want in deze coronatijden wil ik een aanmoedigende ouder zijn... En ieder uur, iedere dag, iedere week dat kinderen/studenten naar hun school/universiteit kunnen (blijven) gaan (in welke groepssamenstelling ook), vind ik écht gewonnen tijd. Ja, dan klopt mijn pedagogenhart toch weer iets sneller :-)

Kalender op de WC

Toepasselijk gedichtje op de scheurkalender vandaag! 

En mijn huisgenoten zijn reeds gewaarschuwd: 

morgen doe ik niks, nada, niente in huis en huishouden... 

't Is toch sushi, gilde de jongste zoon meteen. 

(Eten is en blijft hier belangrijk.) 

Ben benieuwd of de kroost het deze keer dan laat leveren ;-)