Porselein

'Blind getrouwd' bestond nog niet in 2001, al vraag ik het me soms wel eens af: "Zouden ze ons tweeën dan samen zetten?" Maar goed. We zijn dus niet 'blind getrouwd', waren vier jaar samen toen we daar die vrijdagavond zenuwachtig voor de burgemeester zaten.

Twintig jaar later en een porseleinen huwelijk rijker, voelt het nu vooral alsof de tijd ons sindsdien in snelheid gepakt heeft. Want waar zijn al die jaren naartoe?! Dat begin, ja. Zijn groene fiets en zijn afgetrapte All Stars... Mijn ernst en mijn planning... Onze humor en onze vertrouwdheid... Het klikt. Het loopt gemakkelijk. Het blijft goed lopen. En plots zijn we dus zo veel jaren verder.

Onze fuif op 23 maart 2001 krijgt intussen iets bijzonders, iets magisch zelfs, in deze coronatijden. 'Want er was eens... Weet je nog wel? Of kan je het je voorstellen?' In een klein zaaltje in Leuven, honderd mensen samen, zonder afstandsregels. Nergens zie je mondmaskers, je krijgt wel (minstens) drie kussen of een stevige handdruk. Er wordt gelachen, gedronken en gedanst. Tegen de ochtend rijd je moe en voldaan naar huis, is de politiecombi die je pad kruist gelukkig niet op zoek naar mensen die de avondklok overtreden.

Twintig jaar later vieren we het duidelijk anders. 'In beperkte kring' met de kids, met een taartje en een aperitiefke in de zetel. Dankbaar om alle porselein (zonder er zelf evenwel goed vat op te krijgen). De vraag of relatiedeskundigen ons zouden samenzetten, blijft ook onbeantwoord.