Exact 1 jaar geleden sloten de scholen in de Haut-Rhin vandaag voor het eerst hun deuren: in Mulhouse had het coronavirus zich via een samenkomst van de Evangelische Kerk razendsnel verspreid en ook de eerste verschrikkelijke verhalen deden vlug de ronde.
Uiteindelijk zou Kobe in juni nog even terugkeren naar de schoolbanken, maar Britt en Thomas zouden het verdere schooljaar helemaal thuis uitzitten. Voor Thomas kwam er ook geen officiële diploma-uitreiking en geen laatstejaarsfeestje. (Waar hijzelf trouwens minder zwaar aan tilde dan zijn moeder, zoals dat hier altijd gaat.)
Sinds september 2020 gaan Britt (6de middelbaar) en Kobe (3de middelbaar) terug voltijds naar school: het collège épiscopal in Zillisheim doet er alles aan om dit nieuwe schooljaar zo normaal mogelijk te laten verlopen. (En mondmaskers en afstand houden, werden ook vlug het "nieuwe normaal".) Het verschil tussen privé-scholen en publieke scholen wordt echter weer groter. Werkingsmiddelen en motivatie bepalen veel, dragen meer dan ooit bij tot kwaliteitsvol onderwijs.
Thomas doet het goed in zijn eerste jaar Histoire aan de universiteit van Straatsburg. De meeste lessen blijven online verlopen, de paar uren die hij in kleine groep op de campus heeft, zijn altijd mooi meegenomen.
De school in Zillisheim bedankte ik intussen reeds uitvoerig voor hun continuité pédagogique. (Mijn brief in 'mooi Frans' deed de pubers hier in huis natuurlijk wel met hun ogen rollen.) Want in deze coronatijden wil ik een aanmoedigende ouder zijn... En ieder uur, iedere dag, iedere week dat kinderen/studenten naar hun school/universiteit kunnen (blijven) gaan (in welke groepssamenstelling ook), vind ik écht gewonnen tijd. Ja, dan klopt mijn pedagogenhart toch weer iets sneller :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten