Regenboogkus

Een grijze regenzondag. Het slechte weer is gepast vandaag. Ik probeer me jou hier intussen voor te stellen als prille tiener, maar dat lukt niet echt. Geluk dat blijft ontbreken. Hoe geeft een mens ook invulling aan afwezigheid?

Gek hoe je als ouder alles overdenkt en er toch veel ontsnapt... Dat was bij de geboorte van jouw grote zus en broers niet anders. Want plots zijn ze me alledrie boven het hoofd gegroeid (letterlijk) en hebben ze hun eigen ongefilterde en luide mening (ook al ben ik, wat dat laatste betreft, zeker niet hardhorig). Het is toekomst die vorm krijgt in hormonen, studies en rijbewijzen, en die me soms overvalt.

Hoe zijn we hier ook weer terechtgekomen? En waar zijn die allereerste jaren in de Brugstraat naartoe, in dat rijtjeshuis zonder parking en dampkap (zoek niet naar enig verband, ze waren gewoon beide afwezig), met z'n tweeën en al onze dromen nog mooi gezeteld in de (te) smalle living?

Ieder mensenleven gaat zijn eigen gang, in bochtenwerk en persoonlijke kronkels, 'gewoon rechtdoor' gaat het zelden. Met jouw geboorte leerde ik groot verdriet van anderen beter begrijpen. Verder bleef het wel hard zoeken naar zin en betekenis.

'Soft green' stond er op het gekleurde potje narcissen voor het kerkhof vanochtend. Maar in mijn armen woog jouw kleine lichaampje duidelijk zwaarder door, al was het veel lichter geweest. Tien jaar later, blijft dat ook het meest waardevolle; dat we echt afscheid konden nemen van jou. In alle breekbaarheid, bestond er toen niets mooiers.

Buiten schijnt nu de zon én regent het. Ik ga maar eens op zoek naar een regenboog.