'Dit zijn onze dagen.' Tien jaar later denk ik dat nog steeds. Hier komt niets of niemand tussen. Geen tsunami (toen), geen virus (nu). Laat de wereld maar draaien (of niet). Het maakt geen verschil. We zitten met z'n tweeën in een tussenwereld, daar waar zwaartekracht vooral nog zit in de eigen gedachten: mijn lichaam (dat ons beiden nog even draagt) lijkt hier en nu aan iemand anders toe te behoren.
Over vier dagen zal dit fout aflopen. Definitief. Het is naderend onheil dat ik niet kan afwenden: de uitkomst ligt reeds vast en onderhandelen is niet mogelijk. Deze terugkerende lentezon voelt bedrieglijk warm, als een grote leugen ook, zeker wanneer toekomst ontbreekt. Eén, twee, drie...
We zitten nu aan tien. Een rond getal waar ik toen niet aan wilde beginnen. Met al die leegte kan toch niemand een kant op??
Laten we afspreken dat dit niet écht gebeurt. We blijven in deze tussenwereld tot er een oplossing wordt gevonden. (Ik laat het graag aan jou over, ben zelf te weinig creatief.) Tot die tijd zullen we er het beste van maken, jij en ik.
De gynaecologe strijkt troostend over mijn onderarm. Ik verlaat haar kabinet met jou nog even dicht bij mij.
'Zolang ik het tegen niemand zeg, is het nog even niet waar.'
Dit zijn onze dagen, lieve meid.
X mama
Geen opmerkingen:
Een reactie posten