Afspraak vrijdagavond op een terrasje naast de kathedraal, voor het stadhuis van Bordeaux. Emma en Astrid zitten er nog, al komen dochterlief en ik veel te laat toe. Oef.
Emma en Britt leerden elkaar kennen via TikTok en Instagram, de moeders ontmoeten elkaar nu ook voor het eerst. Astrid heeft halflang zwart haar en is stijlvol gekleed. Ik schat haar mijn leeftijd en we hebben alvast dochters van dezelfde leeftijd: Emma wordt 18 in augustus en zal ook naar de Kedge Business School gaan.
Geboren en getogen in Bordeaux, hoeft Emma echter geen logement te zoeken en kent zij al lang haar weg in de stad. 'Maar we willen jullie graag helpen waar we kunnen,' zegt Astrid bemoedigend, alsof we elkaar al jaren kennen en niet slechts een halfuur.
En dan gebeurt het. We beslissen om samen iets te eten en Astrid neemt haar telefoon. Een oude Nokia. Met de toetsjes er zelfs nog iets dikker bovenop dan bij de mijne.
'Oh, kijk mama,' zegt dochterlief spontaan, 'die is zoals jij.'
'C'est un bon signe,' zeg ik lacherig.
De ober kijkt ons echter meewarig aan en vraagt zich af hoe wij dat doen: alles zonder smartphone??
'Heel mijn leven zit daarin,' verkondigt hij nog vol overtuiging.
'Hopelijk verlies je dat leven dan niet,' antwoordt Astrid fijntjes.
's Avonds laat in onze hotelkamer overlopen Britt en ik de voorbije dag: het snelle en lange tramnetwerk in Bordeaux vinden we een duidelijk pluspunt, al liggen de grote studentenresidenties toch echt ver buiten de stad... En van de zes studio's die we bezochten, maken er nu twee de grootste kans. Hebben we dus eigenlijk nog steeds de keuze :-)
'Maar het allerleukste vond ik de ontmoeting met Emma en Astrid,' besluit ik.
'Ja,' zucht Britt uit het bed naast me, 'ik ook.'
En tevreden draaien we elkaar de rug toe.
Deze laatste dagen van de Franse avondklok duren in Bordeaux nog lang genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten