Vandaag mogen hier de maskers af. De mondmaskers op de Franse scholen, bedoel ik dan. Maar na twee coronajaren weten we niet goed wat te denken. Want écht weg is het niet, het virus. En hoe moet dat dan? Kunnen we terug handen schudden en elkaar zorgeloos begroeten? Die fysieke afstand lijkt ons nu toch moeilijker te overbruggen, al willen we het nog zo graag.
Mondmaskers op school zijn trouwens handig. Want de puistjes rond je neus, de blokjes op je tanden en die spreekangst in de klas: er kan wel wat weggestopt worden achter dat kleine doekje. (Minder leuk: een aangedampte bril en een opkomende niesbui!)
Aangekomen op het kerkhof, vraag ik het me vandaag ook voor het eerst af. Welk mondmasker jij gedragen zou hebben: zo'n rozig meisjesexemplaar of eerder een neutraal wit wegwerpexemplaar? In die elf jaar dat je er nu niet bent, lijk je me plots verder weg dan ooit. Volledig onbereikbaar. Al hoef ik je dus nooit echt te zoeken en blijf je dichtbij aanwezig. Altijd.
Want ik neem je mee en laat je niet los.
Maskers af vandaag, lieve meid, ik zei het al.
X mama
Dat is schoon en een pijn die ge gerust moogt koesteren Hug
BeantwoordenVerwijderenMooi hoe jij ook figuurlijk je masker af doet! Liefs, Elian
BeantwoordenVerwijderenZou ze al tienerkuren hebben gehad? Zou ze... Zoveel vragen die blijven. Zoveel liefde ook die blijft. Dat voelt iedereen die jouw woorden over haar leest. Liefs uit Leuven
BeantwoordenVerwijderen