Het zijn hete dagen in de Elzas. En toch is het een minder stabiele zomer, met veel warmteonweders die de temperaturen (tijdelijk) doen zakken en die het lage waterpeil telkens weer aanvullen (oef!). Maar ergens lijk ik er daardoor minder grip op te krijgen, op die zomerweken die sowieso al veel te vlug voorbij razen.
Eind juli verdween er met het overlijden van Martine Tanghe, Sinéad O'Conner en Bea Van der Maat ook weer een stukje uit mijn jeugd. (Nostalgie is me absoluut niet vreemd.)
Maar begin juli wist ik het al. Dit wordt de zomer van Edouard. Een jongen die voor patissier studeerde in Annecy. Tot hij ziek werd... En Britt bij de start van de zomervakantie naar de uitvaart van haar oud-klasgenootje ging. Leukemie brak Edouards toekomstplannen voorgoed af.
Het is een overlijden waar je geen vat op krijgt. Hoe vaak je het ook aftast. Een leven dat amper 19 zomers telt en dan verdwijnt. Het klopt gewoon niet.
En al heb ik Edouard nooit persoonlijk ontmoet, ik neem hem deze weken wel overal met me mee. Morgen is hij er in Straatsburg dus zeker ook bij. De studio van Thomas zal blinken, net zoals het nieuwe kot van Britt in Bordeaux. Niet omdat ik zo graag kuis, maar wel omdat die lege plek in Annecy me nu zo hard raakt.
De zomer van Edouard. En hoe die hier bij mij binnenkomt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten