Wensen

WIJ KIJKEN UIT NAAR 2013...

Een mooi en gezond nieuw jaar gewenst, met veel tijd voor al wat je ter harte gaat!

Prettige feesten,
An en co

Mercredi de neige

Kobe deze morgen aan tafel: helemaal klaar voor zijn allereerste "mercredi de neige" met de Ski Club uit Pfastatt. Om 8u stapte hij zeer enthousiast de bus op! Zelfs zonder grote broer die vandaag niet mee kan. (Had het er natuurlijk moeilijker mee dan Kobe zelf.) Ben benieuwd naar al zijn verhalen bij thuiskomst om 18u. Dit wordt een lange woensdag voor mama ;-)
Het skiliftje op de foto staat hier bij buren in hun voortuin als kerstdecoratie!

Samedi de neige

Er werd hier vandaag wat rondgecrosst... Thomas had voetbaltraining, Britt had catechese-samenkomst en Kobe was uitgenodigd op een verjaardagsfeestje. Maar daarnaast had Britt deze namiddag ook haar eerste "samedi de neige" met de Ski Club Vosgien Thann. De kop is er dus af! Dochterlief opende hier voor ons het skiseizoen!

Overgave

Ik vind het fantastisch als mensen vol overgave ergens voor gaan! Die gedrevenheid vind ik altijd schitterend om zien... Dat ondervond ik zondagavond weer tijdens het gospelconcert in de kerk van Orschwihr, een typisch dorpje op de route des vins. Geen idee of het koor technisch juist zong. (Ik ben absoluut niet muzikaal.) Het was ook zeker geen koor van beroepszangers. Maar deze mensen zongen dus alsof hun leven ervan afhing. Met de bijhorende heupbewegingen! Echt zalig om zien!!!
Mijn eigen "overgave" bestaat deze dagen vooral uit vele laatste(!!!) bezoeken aan orthodontist en tandarts... We zetten hier dus de eindspurt in naar een perfect gebit! Om mijn wekelijkse afspraken ondertussen wat aangenamer te maken, visualiseer ik in de tandartsstoel nu vaak de witte Vogezen. Daarnet nog, met het gospelkoor op blote voeten midden in de sneeuw op de top van de Grand Ballon. En zingen dat ze deden ;-)   

Nieuwe skibril

Het voorbije weekend kreeg onze jongste zoon zijn eerste skibril en we hebben het geweten. Hij heeft er continu mee rondgelopen! In onze tuin in de sneeuw was dat nog niet zo'n gek gezicht... Maar binnen aan tafel?! En dan mag je dus niet beginnen lachen, want dan wordt hij boos omdat je hem "uitlacht". Een geweldige leeftijd, niet?

Le Grand Ballon

Vandaag voor 't eerst 'raquettes' onder mijn voeten gestoken! En daarmee vervolgens een stevige wandeling gemaakt op Le Grand Ballon in de Vogezen. Bij de start zagen we in de verte het Zwarte Woud en de Alpen liggen. Op de top stond er echter een ijzige wind en striemde de sneeuw hard in je gezicht. (Een tweede vest was geen overbodige luxe.) Voor de mooie vergezichten zal ik dus nog eens moeten teruggaan. Maar 't was onderweg zeker al volop genieten geblazen van het prachtige winterlandschap! En onze picknick mochten we gelukkig opeten in het plaatselijke hotel dat binnenkort pas officieel opengaat voor het winterseizoen.

Winterweekend

Mooie 'lutins' op de kerstmarkt, lekkere manala's in de pastorij en veel sneeuwpret in de eigen tuin: een geslaagd winterweekend in Pfastatt! Ook de skis staan klaar want de Vogezen liggen er prachtig wit bij...

En Kobe zal deze winter voor het eerst op de latten staan! We zijn benieuwd! Hij is alvast zéér enthousiast. Wij hopen vooral dat hij dat blijft, ook na zijn eerste skiles met 'les mercredis de neige' ;-) On verra.

Entre nous, les étrangers

Gistermiddag hadden we een Italiaans gezin op bezoek. Op het menu stond stoofvlees uit onze rode Creuset, met zelfgemaakte frietjes en verse choux de Bruxelles. In de CD-speler moest Milow ons vaderland vertegenwoordigen. Want in het buitenland wordt een mens dus pas echt chauvinistisch ;-) De tafelgesprekken verliepen ondertussen vlot in het Frans, ieder met zijn eigen accent. En wat heb je veel raakpunten als je samen "in den vreemde" woont!

Geslaagd voetbalfeestje!

Ze zagen ons vanavond in de kantine van FC Pfastatt graag toekomen, met ons Belgisch bier en onze glazen. "Vive la Belgique!" riepen ze in koor. De ambiance zat er onmiddellijk goed in. De trainer nam zijn taak als DJ ook zeer serieus. De vrouwen mochten de dansvloer openen: "Ne la laisse pas tomber, elle est si fragile, être une femme libérée, tu sais c'est pas si facile..."  Al bij al een geslaagd voetbalfeestje! Zelfs in het typische neonlicht dat iedere voetbalkantine zo kenmerkt. De kids liggen ondertussen uitgeteld in bed. Hopen maar dat manlief straks ook vlug de weg naar huis vindt. Want het kan soms moeilijk zijn: alleen, te voet in het donker...

Even weg...

Fijn weerzien gisteren met mijn Vlaamse vriendin uit Basel! Ze woont nu even alleen in Rheinfelden. Op een eigen plek die tijd en ruimte biedt om tot rust te komen... En het stadje ademt ook helemaal die sfeer uit! Het is echter geen gemakkelijke beslissing geweest. De inzet is groot. "Maar soms moet je even weg, om daarna te kunnen blijven." We laten woorden en gedachten komen. In onze moedertaal. We leggen ze spontaan op tafel, naast de verse koffie en de lekkere taart. We hangen ze ook tussen de huizen wanneer we even later een wandeling door de mooie Altstadt maken. Het wordt zo'n namiddag die je heel bewust beleeft. Met tijd om stil te staan. Maar bij de terugkeer is het druk in de tunnels rond Basel en aan de grensovergang met Frankrijk. Iedereen wil zo vlug mogelijk thuis zijn. En een sms laat me weten dat de avondspits thuis ook begonnen is. Ik moet lachen.

Augusta Raurica

Even buiten Basel ligt de Romeinse stad Augusta Raurica. De nederzetting werd gesticht in 27 v.C. en telde rond de 200 inwoners. Op haar hoogtepunt zouden er 20.000 mensen gewoond hebben. De locatie werd zorgvuldig uitgegraven en is nu een groot en boeiend openluchtmuseum. Vandaag brachten we onze zondagnamiddag dus in de oudheid door. De kids leefden zich helemaal uit in het goed bewaarde Romeinse theater. Ze bleven ook "Romein spelen" tijdens de wandeling naar de tempel, het amfitheater, het heiligdom van Grienmatt... Vaak luid roepend en hard lopend trouwens! Voor onze kids is een openluchtmuseum echt wel interessant ;-)

In 't dialect

Het plaatselijke dialect van de Elzas is een mengelmoes van Frans en Duits. Ik hoor het hier vaak bij de beenhouwer en de drogist in onze straat. Dan hoor je dus een paar Franse woorden, gevolgd door heel wat Duitse woorden en klanken, om dan plots terug een perfect Franse zin te horen. (Ik ben nog altijd op zoek naar de "logica" in dat dialect.) Gisteren was het weer zover. Twee dames van middelbare leeftijd bij de drogist. Over Sarkozy en Hollande. Over de crisis. Over de vele mensen in Frankrijk die nu massaal hun job verliezen. En over onze buren, de Zwitsers, die zo slim zijn geweest om niet over te schakelen op de euro. In 't dialect dus. En maar kommentaar geven... 't Was zalig!
Maar de realiteit is voor velen dus hard. En alle politieke en economische kwesties zijn helaas niet zo vlug oplosbaar als die twee dames lieten uitschijnen. Noch in Frankrijk, noch in enig ander land. In mijn eigen Frans-Vlaams accent heb ik dus toch ook even verwezen naar de volledige sluiting van Ford Genk in 2014. Ik kon het niet laten: de discussie vroeg enige nuancering. Maar over het Belgische koningshuis en de Vlaamse regering heb ik wijselijk gezwegen. Al had de splitsing van BHV een mooie anekdote kunnen vormen om ons gesprek in 't dialect en met accent af te ronden.

Chrysanthema

Vandaag bezochten we op de valreep de Chrysanthema, een drie weken durende bloemententoonstelling, in het oude stadje Lahr (40 km ten noorden van Freiburg). Jaarlijks wordt het historische centrum van deze stad in de herfst opgesmukt met meer dan 10.000 chrysanten. Hun slogan "Blumen ohne Ende" is terecht! Maar ook niet te versmaden in Lahr: de worst met échte curry bovenop en de Flammkuchen, een flinterdunne pizza bedekt met kwark (of crème fraîche), uien en spekjes. Deze "tarte flambée" is trouwens een typisch gerecht uit de Elzas.

Freiburg

Deze namiddag voor het eerst Freiburg verkend, een mooie stad aan de rand van het Zwarte Woud.  Opvallend aanwezig in de straten van het stadscentrum zijn de "open goten" met stromend water uit de Dreisam. In het verleden werden deze goten gebruikt voor de bestrijding van bosbranden en om het vee te voederen, nu zijn ze in de zomermaanden een welkom systeem voor een natuurlijke koeling van de lucht want volgens de statistieken is Freiburg de warmste en zonnigste stad van Duitsland! Maar Freiburg wil vooral ook een groene stad zijn. De duurzame modelwijk Vauban (5000 inwoners) gebruikt zonne-energie om de meeste huishoudens in deze kleine gemeenschap aan te drijven. De fiets is er het belangrijkste vervoermiddel, met inbegrip van woon-werkverkeer. Ondertussen was Freiburg voor ons vandaag vooral een mooie goudgele stad: tijdens zonsondergang genoten we op de Schlossberg van een prachtig panoramisch uitzicht over de stad en de hele regio in haar mooiste herfstkleed.

Basler Herbstmesse

Tweede week herfstvakantie hier en onze kids zijn nog even in België... We hebben dus wat tijd om er met z'n tweeën op uit te trekken. Gisteravond bezochten we de jaarlijkse Basler Herbstmesse, de grootste en oudste kermis van Zwitserland. Van 27 oktober tot 11 november kan je nu in Basel op meerdere pleinen in de stad terecht voor amusement en vertier. Zo konden we gisteren vanop de brug over de Rijn het reuzenrad op de Münsterplatz mooi zien oplichten in het donker... Het had echt iets feeërieks! Maar er was weinig volk in en rond de vele kermisattracties. Ook de snoepkraampjes met de typische zoetigheden konden op weinig interesse rekenen. Uitgeregend, dat was de situatie én de verklaring voor de magere opkomst. Want jaarlijks trekt deze kermis haast 1 miljoen(!) bezoekers. Maar ook wij hielden het gisteren vlug voor bekeken en trokken met natte voeten naar Tibits, een lekker vegetarisch restaurant in het centrum van Basel. En neen, Tibits is geen "geiten-wollen-sokken-gedoe", maar wel een trendy eetgelegenheid met bar waar je aan een buffet je keuze kan maken uit heerlijke gezonde voeding. Bij het afrekenen weegt men je bord en aldus wordt de prijs bepaald. Je kan vervolgens aanschuiven aan lange tafels met grote, brandende kandelaars. Maar er staan ook hippe hoge tafels met krukjes. En wegzakken met een drankje doe je in de zachte zetels... Voor ieder wat wils dus. Geïnteresseerd? Tibits heeft een vestiging in Basel, Bern, Winterthur en Zürich, én ook eentje in Londen. In Basel is het alvast een geslaagde combinatie van lekker eten in een warm interieur in een modern gebouw met een betonnen trap tot op het verdiep, alwaar je een mooi open zicht hebt op het gelijkvloers. En daar at ik gisteren dus met veel smaak mijn bordje met tofu, linzen, bonen, vijgen, artisjokken en andere verse groenten/fruit helemaal leeg. De verse rooibos icetea maakte het plaatje compleet. Een aanrader! En Basel is en blijft natuurlijk ook een mooie stad. Uitgeregend of niet.

Eerste escalade

Met Allerzielen mijn allereerste escalade gedaan: mijn armen en schouders voelen het nog... Maar het smaakt naar meer!
En bij deze is zeker bewezen dat de priester hier "jong en dynamisch" is want hij was dus onze deskundige gids en instructeur tijdens deze prachtige daguitstap.

Dat het niet klopt...

Dat het leven soms écht niet klopt, dat denk je toch weer als je op de strooiweide in Mulhouse staat waar een klein, mooi stukje van je toekomst ligt... Ik steek mijn meegebrachte roos in de grond, naast de vele andere. Er ligt ook een kleine witte teddybeer, samen met een klein wit plantje goed in cellofaan ingepakt tegen de komende gure tijd. Een grote bruine teddybeer moet het zonder bescherming doen. En dat ik zeker niet de enige ben die een klein kindje moet missen, dat denk ik dan ook weer.
Tot later, lieve meid. X

Eerste sneeuw!

En plots keert de herfst zich helemaal naar de winter... Wat maakt dat we vandaag in de thermen tussen de eerste sneeuw zwommen! Een schitterende ervaring! (Een abonnement voor Cassiopeia dringt zich op ;-)) Het stadje Badenweiler zag er ook prachtig uit onder haar eerste sneeuwlaag. En dan, na al onze waterpret, die lekkere warme chocomelk in zo'n gezellige Konditorei...
Ik word nog een echte fan van het Zwarte Woud.

Spelletje bowlen?!

Wie mij goed kent, weet het: ik ben absoluut geen "spelletjesmens". Ik heb me vanmiddag op de bowling dan ook van mijn beste kant laten zien en heb enkel foto's getrokken van de familie. Nu de kids strikes beginnen te gooien, ga ik het trouwens zeker bij mijn foto's houden. Want ik ben dus ook een "slechte verliezer" ;-)

Uitgenodigd!

Met de eerste uitnodigingen ben ik altijd ongelooflijk blij! Het voelt dan haast of ik zélf word uitgenodigd voor die verjaardagsfeestjes! Maar het zijn dus onze kids die nieuwe Franse vriendjes maken in hun nieuwe school en nieuwe klas...  En zoëven vertrok Thomas dus naar het feestje van Tanguy, een nieuw vriendje uit zijn nieuwe school in Mulhouse. Yep, de eerste uitnodiging is dus weer binnen! Wel een groot verschil met de allereerste uitnodigingen van hun klasgenootjes in Pfastatt. Hoe ik Britt bvb. bij Lilou thuis afzette en ik wist dat ze die namiddag niet veel ging zeggen... Want we waren september 2010 en voor mijn dochter van 7 jaar was de Franse taal werkelijk nog "chinees". Toen wilde ik écht dat de mama van Lilou me ook had uitgenodigd ;-)

Jarige pitchoune

Sinds dit seizoen speelt onze "pitchoune" (oftewel "duiveltje" in de Vlaamse voetbalterminologie) nu op zaterdag ook matchen. Wat maakt dat we ons vorig weekend voor het eerst dienden op te splitsen want terwijl Thomas thuis speelde in Pfastatt, speelde Kobe op verplaatsing in Bourtzwiller. Aldus werd de oudste zoon aangemoedigd door zijn vader en kon de jongste rekenen op enkele enthousiaste vrouwelijke supporters. En vandaag was onze pitchoune dus jarig! We werden uitgenodigd bij mijn Franse vriendin die met "choux de Bruxelles" zorgde voor een lekkere knipoog naar ons vaderland. Verder verloor de jarige vanmorgen een grote melktand en ging hij - na de spruitjes en de taart - vol energie naar zijn wekelijkse voetbaltraining! Wat wordt onze jongste zoon ook al groot...

Ooooh Cassiopeia...

Vandaag met het hele gezin naar de verwarmde openluchtbaden in Badenweiler geweest. De kids waren enthousiast over de stroomversnelling in de grote lus, de echtgenoot vond de ligstoelen in de zon geweldig. En het heeft zeker iets om in volle herfst nog even alle zon op je huid te voelen... Ooooh Cassiopeia, dankjewel! En jouw sauna's en stoombaden? Die bezoek ik een volgende keer wel weer met een vriendin. Al dan niet na een geslaagd goûter ;-)

Geslaagd goûter!

De Fransen houden erg aan hun "goûter", het vieruurtje zoals ik het vroeger zelf ook op kamp vooral kende. En vandaag hadden we er hier eentje om werkelijk U tegen te zeggen, helemaal handmade door de vriendin die momenteel op bezoek is. Officieel noemt men dit lekkere zoete dessert een "koninklijke taart", al mag je gerust ook spreken over "die-zalig-geslaagde-calorie-bom". Morgen trekken de vriendin en ik ondertussen naar Cassiopeia, de gekende thermen in Badenweiler (Zwarte Woud). Om onze geslaagde goûter toch wat uit te zweten...

Na de eerste hostie

Nieuwe samenkomsten voor de communicanten van vorig schooljaar? Omdat het niet hoeft te stoppen na de eerste hostie en alle mooie cadeaus... Dat zag onze dynamische en jonge priester (45 jaar!) zeker zitten. Samen met enkele enthousiaste mama's gaf hij vandaag de aftrap voor de eerste, nieuwe samenkomst. Alle communicanten werden vrijblijvend uitgenodigd. En Britt? Tja, die volgde vanmorgen alvast braaf haar enthousiaste mama ;-)

Kangoeroe love

Deze dagen rijden we in ons elektrisch bakske met Phil Collins naar school. Vooral liedje nummer 4 van de CD is erg populair bij onze kids: "You Can't Hurry Love", oftewel "kangoeroe love". Want zo verstond ik de tekst als negenjarige. En dus kwelen we nu met z'n allen iedere morgen en avond meerdere keren over de kangoeroe-liefde. Maar geen idee of we die liefde dienen te verheerlijken: zijn kangoeroes trouwe monogamisten of hebben ze meerdere partners en bedriegen ze die op tijd en stond met nog andere soortgenoten? Wikipedia rept er met geen woord over. En het zal onze kids worst wezen: het zingt gewoon zalig!

Niet veel

We deden vorig weekend niet veel met ons bezoek: geen grote daguitstap, geen interessant museumbezoek, geen historische stadswandeling... We namen wel uitgebreid de tijd om samen te koken, lekker te eten en enkele korte wandelingen in de omgeving te maken. Soms is "niet veel" juist wat het zijn moet.

Ze zeggen dat...

Ze zeggen dat het tweede jaar na een verhuis naar het buitenland het moeilijkste is. Het nieuwe is er dan af, alle paperassen zijn geregeld en alle instanties bezocht. Je hoeft dus niet meer alles uit te zoeken en komt in een nieuw, vast ritme. Tijd dus om stil te staan bij je vertrek uit België, om familie en vrienden in het thuisland te missen, om te ervaren wat die afstand nu met je doet...
Wat twee jaar Frankrijk ons ondertussen bracht: de kids spreken nu zalig goed Frans (wij blijven onze moedertaal meer missen) en zijn goed geïntegreerd. We hangen als gezin nu veel sterker aan elkaar (we zijn ook veel meer op elkaar aangewezen), al blijft de verhouding werk-thuis ook hier toch voor manlief de grootste uitdaging. En we missen natuurlijk heel wat mensen uit België, maar we ervaren dat ook daar het leven gewoon voortgaat. Misschien daar soms zelfs meer dan hier. Want het tweede jaar Frankrijk leerde ons vooral ook hoe we met het verlies van ons kleine meisje moesten omgaan... Maar eerlijk, soms weet ik het nog altijd niet zo goed.

Tweede jaar rond!

Gisteren ons tweede jaar in Frankrijk afgerond met het "Zwatschgawayafascht", het jaarlijkse straatfeest in Pfastatt. Veel zon en veel pruimen ("quetsches"). Maar vooral ook veel waterpret voor onze kids!

Hilarisch!

Voor mij en mijn Franse vriendin geen tai chi meer dit schooljaar, maar wel zumba! Kwestie van het eens over een totaal andere boeg te gooien tijdens ons wekelijkse uurtje sport samen. En de eerste les was alvast hilarisch! Om te beginnen: de super-enthousiaste lesgeefster in haar geweldige outfit. Ze droeg een strak, roze topje en een transparante, witte jogging met daaronder een zwarte string. En geloof me: hoe klein dat zwarte lapje stof ook was, je kon er echt niet naast kijken. De enige man in ons gezelschap bleef dus goed gefocust, en wij eigenlijk allemaal. Maar dan... het moment waarop ze de muziek opzette en het eerste liedje uit de boxen schalde: "kleine wasjes, grote wasjes... laat maar lekker draaaaaaaaien..." En hoe iedereen onmiddellijk zeer ernstig de instructies van de lesgeefster begon te volgen, terwijl niemand dus ook maar één woord van die absurde tekst begreep... Hilarisch!!! Echt, om dit als enige Vlaming in een turnzaaltje in Pfastatt mee te maken... Ik ben nog nooit zo vrolijk thuisgekomen van het sporten!

Tweede auto

Met het ouder worden (wat klinkt dit vreselijk!) verliest een mens wel wat idealen en principes... En dus staat er hier bij ons sinds deze week ook een tweede auto voor de deur. Al sta ik nog steeds helemaal achter de idee dat één auto per gezin moet kunnen volstaan. Zo deden we het altijd in België, en tot voor kort dus ook in Frankrijk. Maar de verandering van school zorgt nu voor een verplaatsing die niet fietsvriendelijk is. En toegegeven, ook op woensdag is het handig dat ik niet meer alle sportzakken aan mijn fiets heb hangen. Een tweede auto dus. Maar een zeer kleintje én volledig elektrisch in verbruik. Onze witte "Peugeot iOn" is dus ecologisch zeer verantwoord. Zo hoef ik mijn idealen en principes toch niet helemaal overboord te gooien. Ik heb ze gewoon weer wat bijgestuurd ;-) 

Gelijkmoedigheid

Ik heb altijd graag met hem samengewerkt! Hij was een fijne collega die de grootste kritiek kon verdragen zonder zich aangevallen te voelen of in de verdediging te gaan. (En we hebben wel wat moeilijke vergaderingen samen meegemaakt in voorbereiding op studiedagen en vormingssessies.) Bovendien had hij die feeling om tijdens zijn hele schoolloopbaan dicht bij de leerlingen te blijven staan: ik heb zelden iemand zo "naturel" met zijn leerlingen weten omgaan! Ondertussen is hij met pensioen en woon ik in Frankrijk. Maar vorige week kruisten onze wegen nog eens. Letterlijk. Hij was samen met zijn vrouw op weg naar een trouwfeest in de buurt, wij zorgden graag voor de Vlaamse tussenstop. Zodoende hadden we hier tafelgesprekken over vroeger en nu, over taal en cultuur, over relatie en familie, én over gelijkmoedigheid. Want mijn collega is een fervent yoga-man. Hij straalt het ook helemaal uit, vind ik. Niet dat hij een zweverig type is, daarvoor heeft hij te veel levenservaring. Op onze gesprekken en zijn "gelijkmoedigheid" loop ik ondertussen wel al een paar dagen te kauwen. Alsof het hier zijn plaats en zijn tijd nog moet krijgen... Of klinkt dit nu te zweverig? Het was alleszins een zeer fijn weerzien!

Derde rentrée!

De eerste schooldag zit erop en ons trio ging dapper naar de nieuwe school in Mulhouse! Want al is deze school veel groter (het eerste studiejaar start met 5 klassen), de stap is voor onze kids nu veel kleiner dan 2 jaar geleden toen ze amper een woord Frans spraken. De klasgroepen in deze privé-school blijven wel even groot als in hun vroegere school in Pfastatt. Klas Kobe: 28 leerlingen, klas Britt: 29 leerlingen, klas Thomas: 30 leerlingen. De benaming wordt er ook niet eenvoudiger op. Kobe zit in het 11de jaar, ook CP genoemd: Cours Préparatoire. Britt zit in het 8ste jaar, ook CM 1 genoemd: Cours Moyen 1. En Thomas zit in het 7de jaar, ook CM 2 genoemd, dat tevens het laatste jaar van de lagere school is. Het college start hier namelijk op 11 jaar. Maar ook wij, de ouders, lopen er nu rustiger bij dan 2 jaar geleden. Zelfs de 3 verschillende schoollijsten met alle spullen die op voorhand aangekocht moeten worden, heb ik de voorbije week kalm afgewerkt. Want elke juf vraagt andere zaken en met het uitzoeken van al dat schoolmateriaal ben je als ouder dus wel even zoet. Grote klassen dus en weinig subsidies. Het wordt Sarkozy ook wel verweten dat hij te weinig in onderwijs geïnvesteerd heeft. Wat we nu van Hollande mogen verwachten, is nog niet erg duidelijk. Hij zou de halve lesdag terug willen invoeren: hetzij op woensdag, hetzij op zaterdag (van kracht tot in 2008!). Want nu heeft men hier in de lagere school dus slechts lesweken van 4 volledige weekdagen en zijn de kinderen iedere woensdag een hele dag thuis. Maar tot op heden heeft de nieuwe president ondertussen wel een heel ander signaal gegeven: hij heeft de herfstvakantie van anderhalve week verder uitgebreid tot... twee weken! Niet dat je onze kids daarover hoort klagen. Zij vinden Frankrijk een héél kindvriendelijk land ;-)

Negen kaarsen

In Frankrijk begint het nieuwe schooljaar "doucement": vandaag eerst de leerkrachten, morgen pas de leerlingen. (En dan nog slechts een halve dag!) We hebben de extra dag vakantie ondertussen goed gebruikt om de jarige in huis te vieren. Negen kaarsen mocht ze vandaag uitblazen en dat deed ze vol overtuiging op cake, taart én pizza.

Een heel mooi nieuw levensjaar gewenst, lieve superdochter! Op naar de tienerjaren ;-)

Beste vriendin

Deze week kwam Britts beste schoolvriendin uit België op bezoek. Twee jaar geleden was haar verdriet groot bij ons vertrek naar Frankrijk, maar we bleven contact houden met deze beste Vlaamse vriendin en haar ouders. En zodoende brachten we nu de voorbije dagen hier samen door. Wonderlijk om te ervaren hoe onze meisjes onmiddellijk terug op dezelfde golflengte zaten. Want veel contact hebben ze niet meer met elkaar, zeker niet op regelmatige basis. En toch: het klikte meteen weer!

Ondertussen heeft dochterlief ook een beste Franse vriendin. Samen met haar stapt ze dinsdag aanstaande de nieuwe school in Mulhouse binnen. Een geruststelling voor ons, de mama's, dat ze elkaar hebben.

Meisjesvriendschappen: reeds op jonge leeftijd kunnen ze intens en waardevol zijn. En met wat geluk gaan ze een leven lang mee...

Gorges du Tarn

Midweek met z'n tienen aan de schitterende rotskloven van de Tarn doorgebracht: dat is volop genieten van de prachtige natuur in het Centraal Massief!
Op het programma: fijn bezoek aan de dorpjes Castelbouc / Ste-Enimie / St-Chély, mooie afvaart van de Tarn in cano's vanuit La Malène, visjes vangen en leuke stenen zoeken op het keienstrand, én een lange wandeling met korte beentjes door het bos langs de Tarn! Dat alles bij veel zon en 35°C! Vive la douce France ;-) 

Canicule

Oftewel: hittegolf! En dan kan je maar beter een zwembad hebben om regelmatig in te duiken... De Vlaamse vrienden op de terugreis van hun vakantie in Zwitserland dachten er ook zo over. Er werd dus vanmiddag veel bijgepraat en gespeeld in ons zwembad. Tegen de avond werden de drie zonen in hun mooie pyjama's in de auto gezet, klaar om vlug in slaap te vallen zodat de ouders met een stille auto gemakkelijk huiswaarts konden keren. Fijn blitsbezoek! 

Hete halfoogst

Halfoogst gisteren doorgebracht aan de Plan d'eau in Reiningue. En we hadden nood aan een goed "waterplan" want het was hier een hete halfoogst! Britts klasgenootje met de sharkboat was dan ook erg populair bij onze kids ;-)
Manlief moest helaas werken. Want in Zwitserland is 15 augustus geen feestdag, evenmin als 1 november trouwens. Arbeiten, immer arbeiten... Maar nonkel L. heeft zich ondertussen wél goed horizontaal gelegd onder onze parasol ;-)