Sportzakken

Voetbalzakken, zwemzakken, turnzakken, skizakken... Wekelijks gaan hier heel wat sportzakken de deur uit! De 'moeilijkste' zijn de skizakken: helm, bril, handschoenen, botten én reservekledij in de zak, een drankje en een koekje voor het vieruurtje mogen ook mee in het grote zijvak. De latten en de stokken passen gelukkig juist in mijn elektrisch autootje... Iedere woensdag een hele happening!

Bij terugkeer vragen de voetbalzakken het meeste aandacht. De voetbalkousen (yes, ze komen in paar terug!) zijn binnenstebuiten gedraaid en hangen vol modder, de voetbaltenues zijn doorweekt door de douchehanddoek waarmee mijn jongens de vloer in de kleedkamers gedweild hebben. (Of zo lijkt het toch.) Kortom, één groot kluwen dat wel enig sorteerwerk vraagt en dat meestal ook niet al te fris ruikt door de vochtige scheenbeschermers.

Sportzakken dus. Ik heb er een haat-liefde verhouding mee.

En de kids alles zelf laten doen?

Tja, ik heb al een moeder achter de skibus weten rijden omdat zoonlief zijn handschoenen vergeten was...

En daar bedank ik eerlijk gezegd ook voor.

De mannen voor het raam

Dat we na onze verhuizing naar Frankrijk altijd 'au soleil' zouden zitten, vond ik wel een mooie gedachte. Tenminste, dat was toch de veelbelovende naam van het café vlak voor ons groene huurhuis. Maar ruim een jaar geleden werd het café gesloten en bleven de rolluiken voor onbepaalde tijd naar beneden.

Tot er plots terug een bordje op de deur verscheen met de mededeling dat het café op 18 februari heropend zou worden. En bij de drogist werd druk gefluisterd dat de nieuwe uitbaters er een brasserie van wilden maken...

Hooggespannen verwachtingen vandaag dus voor onze nieuwe 'overburen'.

Maar voorlopig lijkt er niet veel veranderd. Dezelfde bruine tafeltjes staan nog altijd in vaste slagorde langs de muur naar de toog opgesteld, daar heeft een jaar in het tijdloze donker geen verandering in gebracht.

En de grote toeloop bleef vandaag helaas ook uit.

Het wordt nu wachten tot de asbak 's morgens terug wordt buitengezet en vervolgens de hele dag gezelschap krijgt van mannen met veel tijd.

Eén man herkende ik vanmiddag al. Zonder zijn vroegere kameraden stond hij er nog wat verloren bij. Maar het is slechts een kwestie van dagen en dan staan ze er weer allemaal. Rond de asbak en 'au soleil', met een zee van tijd die ze met hun biertje slechts moeizaam weggespoeld krijgen. De mannen voor het raam.

European GEMS-CUP

Voetbal. Het is mijn sport niet en zal het ook nooit worden. Maar ondertussen heb ik twee zonen die hevige sjotters zijn - Thomas bedachtzame middenvelder en Kobe explosieve keeper -  dus dan moet je toch enige interesse tonen. En vorig weekend was ik zelfs behoorlijk onder de indruk van de deelnemerslijst aan de European GEMS-CUP in Basel waar Thomas naartoe ging.

Enkele jeugdploegen die deelnamen: FC Bayern München, Manchester United FC, Juventus Turijn, Borussia Dortmund, FC Barcelona A/B, Bayer 04 Leverkusen, Olympique Lyonnais... Namen die zelfs mij, de complete leek, bekend in de oren klinken!

En daartussen dus FC Pfastatt. Omdat onze club hier ook regelmatig grote toernooien organiseert... Je kan dan als kleine ploeg maar het geluk hebben om tussen al die grote namen te mogen staan!

De match tegen FC Barcelona A werd trouwens maar nipt verloren met 1-0. En als kapitein van de ploeg kreeg Thomas het grote, stoffen embleem van de tegenstander mee naar huis.

Er kwam er dus weer eentje blinkend van trots thuis :-)

Op de koffie

Vanmiddag heerlijk onverwacht in een witte Porsche SUV gestapt bij een Franse mama die haar nieuwe huis graag wilde tonen. (Beetje speciale dame in dure zwarte legging met goudkleurige doodshoofdjes, dus ik verwachtte me wel aan iets bijzonders.) En wat heb ik mijn ogen uitgekeken!!

De vrouw in kwestie heeft het oude ouderlijk huis van haar echtgenoot omgetoverd tot een zalig blingbling huis voorzien van alle moderne comfort. Ik zag vier flatscreens (maar er kunnen er ook meer geweest zijn), twee moderne houtkachels en een ingebouwde open haard, een grote jacuzzi in de nieuw aangebouwde moderne veranda, vloertegels die echt parket bleken te zijn, veel opvallende verlichtingselementen in gangen en kamers,... Alles even weergaloos mooi in zijn eigen stijl!

Bij twee straffe koffietjes ('Nespresso, what else?') bespraken we vervolgens de bouwplannen van deze Vlaamse vrouw. Tot het tijd werd om onze zonen terug af te halen op het verjaardagsfeestje in Decathlon Wittenheim.

Wat zal ze ons huis maar 'gewoontjes' vinden als ze later eens bij ons langskomt!

En toch... Misschien kan ik wel uitpakken met de mooie bibliotheekkast waar ik al jaren van droom. Want boeken, ja, die miste ik wel in haar huis.

Verboden Toegang

'Tu es méchante.'
'Jij bent gemeen.'

Meermaals per week krijg ik het in de beide talen te horen van mijn jongste zoon.
Omdat hij 'weer' iets moet, of omdat hij 'weer' iets niet mag van mij.

Onlangs liep hij dus ook weer stampvoetend en zeer verontwaardigd naar boven,
in de beslotenheid van zijn slaapkamer op zoek naar iemand die hem begreep
maar waar hij zoals gewoonlijk vooral zichzelf mokkend tegenkwam.

Tot alle grote emoties in dat kleine jongenslichaam wat zijn gaan liggen,
blijft hij daar - helemaal verstopt onder het donsdeken in zijn bed -
daarna hoor je hem op de gang naar de kamer van grote broer trippelen,
om met alle lego en playmobil te gaan spelen.

Maar deze keer bleef het wel heel lang stil...

Tot ik zijn kamer binnenging...

'Of ik de 'Verboden Toegang' op zijn deur misschien niet gezien had?!'

Een gesmoorde jongensstem vanonder het grote donsdeken.

En toen kon ik écht mijn lach niet meer inhouden :-)

Ondertussen bewaart hij dit briefje in de ladekast op zijn kamer. Omdat ik hem zei dat hij het in de toekomst wellicht nog regelmatig zal nodig hebben... En tot zijn grote ontsteltenis begon ik toen al weer te lachen.

Casino Blotzheim

Vandaag met de Italiaanse vriendin afgesproken voor een lunch in het Casino van Blotzheim. Het zorgde weer voor leuke tafelgesprekken in het Frans, ieder met zijn eigen accent! Tot de mooie Roberta zo in het gesprek opging dat ze automatisch op het Italiaans overschakelde en ik twee zinnen hoorde waar ik niets van begreep... Haar warme schaterlach volgde onmiddellijk! Zalig!!

Het Casino zelf viel eerlijk gezegd wat tegen. We stonden meteen met beide voeten in de speelhal. Geen imposante inkomhal die ons met veel grandeur de wereld van de tafelspelen, gokautomaten en video slots binnenleidde... Ook geen betoverend mooi interieur en geen bruisende menselijke activiteit... Slechts een handvol bezoekers die zich eerder leken te vervelen in deze eenvoudige open ruimte vol schreeuwerige toestellen.

Het restaurant was stijlvoller en intiemer, al had het toch ook iets troosteloos over zich. (Maar misschien verdraagt een Casino gewoon geen daglicht?) Leuk was wel dat je bij de afrekening je maaltijd kon terugbetaald krijgen in jetons voor de speelhal. Daarvoor mocht je drie dobbelstenen opwerpen. Gooide je drie keer het door jou vooraf gekozen getal, dan kon je je geluk verder gaan beproeven in de grote zaal met de draaideur waardoor je meteen ook weer buiten stond mocht het allemaal toch niet zo goed lukken... (De imposante inkomhal blijf je ook bij het buitengaan duidelijk missen.)

Al bij al een leuke middag maar ik denk dat we de volgende keer toch weer in een 'gewoon restaurant' afspreken voor onze tafelgesprekken :-)      

To ski or not to ski?

Dat was toch de vraag die onze vrienden uit België de laatste weken bezighield. Na de kerstvakantie werden de skiliften in de Vogezen immers gesloten wegens te warm winterweer...

Maar net op tijd viel er verse sneeuw!! En dus stonden de twee broertjes uit Vossem hier het voorbije weekend voor het eerst op de latten.

En sneeuw genoeg! Het hield zelfs niet op met sneeuwen :-)

Niet dat 'het jonge geweld' daar veel hinder van ondervond...

Tot de allerlaatste minuut stond Kobe op de piste, zijn bâtons met doorweekte handschoenen goed vasthoudend. De andere kids waren ondertussen enthousiast aan een iglo begonnen, in drijfnatte skibroeken en met een bergenhoge motivatie.

'Teveel sneeuw' staat niet in een kinderwoordenboek.