Dat we na onze verhuizing naar Frankrijk altijd 'au soleil' zouden zitten, vond ik wel een mooie gedachte. Tenminste, dat was toch de veelbelovende naam van het café vlak voor ons groene huurhuis. Maar ruim een jaar geleden werd het café gesloten en bleven de rolluiken voor onbepaalde tijd naar beneden.
Tot er plots terug een bordje op de deur verscheen met de mededeling dat het café op 18 februari heropend zou worden. En bij de drogist werd druk gefluisterd dat de nieuwe uitbaters er een brasserie van wilden maken...
Hooggespannen verwachtingen vandaag dus voor onze nieuwe 'overburen'.
Maar voorlopig lijkt er niet veel veranderd. Dezelfde bruine tafeltjes staan nog altijd in vaste slagorde langs de muur naar de toog opgesteld, daar heeft een jaar in het tijdloze donker geen verandering in gebracht.
En de grote toeloop bleef vandaag helaas ook uit.
Het wordt nu wachten tot de asbak 's morgens terug wordt buitengezet en vervolgens de hele dag gezelschap krijgt van mannen met veel tijd.
Eén man herkende ik vanmiddag al. Zonder zijn vroegere kameraden stond hij er nog wat verloren bij. Maar het is slechts een kwestie van dagen en dan staan ze er weer allemaal. Rond de asbak en 'au soleil', met een zee van tijd die ze met hun biertje slechts moeizaam weggespoeld krijgen. De mannen voor het raam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten