Verboden Toegang

'Tu es méchante.'
'Jij bent gemeen.'

Meermaals per week krijg ik het in de beide talen te horen van mijn jongste zoon.
Omdat hij 'weer' iets moet, of omdat hij 'weer' iets niet mag van mij.

Onlangs liep hij dus ook weer stampvoetend en zeer verontwaardigd naar boven,
in de beslotenheid van zijn slaapkamer op zoek naar iemand die hem begreep
maar waar hij zoals gewoonlijk vooral zichzelf mokkend tegenkwam.

Tot alle grote emoties in dat kleine jongenslichaam wat zijn gaan liggen,
blijft hij daar - helemaal verstopt onder het donsdeken in zijn bed -
daarna hoor je hem op de gang naar de kamer van grote broer trippelen,
om met alle lego en playmobil te gaan spelen.

Maar deze keer bleef het wel heel lang stil...

Tot ik zijn kamer binnenging...

'Of ik de 'Verboden Toegang' op zijn deur misschien niet gezien had?!'

Een gesmoorde jongensstem vanonder het grote donsdeken.

En toen kon ik écht mijn lach niet meer inhouden :-)

Ondertussen bewaart hij dit briefje in de ladekast op zijn kamer. Omdat ik hem zei dat hij het in de toekomst wellicht nog regelmatig zal nodig hebben... En tot zijn grote ontsteltenis begon ik toen al weer te lachen.