Roi et reine

'Prends avec toi des habits de roi ou de reine,' stond er in de kampbrief. De laatste avond in Interlaken wordt straks met een groot feest afgesloten!

Maar naald en draad, breipriemen en haakpennen... Het is allemaal niet aan mij besteed. Zelfgemaakte kinderkledij en creatieve handwerkjes ga je op mijn blog dus nooit kunnen bewonderen. Tot mijn eigen grote spijt mis ik daarvoor werkelijk alle talent. (De misvormde pannenlappen uit mijn lagereschooltijd blijven stille getuigen.)

Aan verkleedkleren begin ik dus ook niet. Daarvoor ga ik gewoon naar de grote verkleedwinkel in Wittelsheim. Daar vind je altijd wel iets geschikts. Zelfs voor een reine die geen roze jurk met pofmouwen meer wil (véél te kinderachtig), maar wel een blauwe jurk met weinig versiering (de pluimpjes rond de bovenarmen werden er afgeknipt).

En de kleine en de grote roi? Voor hen maakte het niet zoveel uit, al wilde de kleine roi wel graag nog een gepaste wapenuitrusting meenemen.

Kansberekening

Statistiek heb ik altijd boeiend gevonden. Het op systematische wijze verzamelen, verwerken, interpreteren en presenteren van gegevens van een populatie, of een steekproef uit die populatie, spreekt me werkelijk aan. Niet dat ik zo warm loop van de formules op zich. Het is eerder de filosofie erachter die me enthousiast maakt, dat je kennis kan hebben over heel wat zaken en dat die kennis je ook macht geeft om daarnaar te kunnen handelen. Controle en voorspelbaarheid vind ik best twee aangename zaken in het leven.

En dus luisterde ik als jonge studente geboeid naar de professor vooraan in de grote aula die het had over de structuur van het onderzoeksproces, de samenhang tussen de verschillende variabelen, de betrouwbaarheid en validiteit van de onderzoeksresultaten... Om uiteindelijk te komen tot de ultieme vraag: kloppen de resultaten met de eerder geformuleerde hypothesen of onderzoeksvragen? 'Meten is weten,' dat was het geruststellende uitgangspunt.

Kansberekening blijft evenwel dubbelzinnig. Het biedt geen waterdichte garantie op een vliegtuig dat niet neerstort, op een trein die niet ontspoort, op ernstig noodweer dat geen slachtoffers maakt... 'Hoe klein de kans ook.'  En hoe groot is de kans eigenlijk dat je in een ontwikkelingsland geboren wordt? Of dat je als kind in oorlogsgebied terecht komt en je huis volledig verwoest wordt?

De kans dat het ons als buitenstaanders allemaal nog raakt, is weer van een heel andere orde. Na verloop van tijd kan zelfs de gruwelijkste (oorlogs)verslaggeving leiden tot gewenning en onverschilligheid 'want dit weten we nu wel'. Bovendien maakt het een groot verschil of we ons al dan niet kunnen identificeren met de slachtoffers, een volgende psychologische wetmatigheid waar we helaas ook niet omheen kunnen.

En stel dat het ons nog voldoende raakt, wat doen we dan met de rampspoed die een ander treft? Verlegen de blik afwenden en hopen dat het ons nooit overkomt 'want de kans is klein'. Of trachten iets te betekenen voor die ander? Maar wat?? Het appèl dat volgens de Franse filosoof Levinas van de weerloze Ander uitgaat, kan soms wel erg krachtig zijn... En er is weinig kans dat de statistiek ons dan een uitkomst biedt.

Boyhood

Tien dagen sport en spel in kleine leeftijdsgroepen... Wat zullen ze later nog weten van dit kamp in Interlaken? Anders dan de eeuwige sneeuw op de Jungfrau achter hen, staan mijn zonen slechts tijdelijk op dit terras. Hun jonge jaren lachen me toe. Wat ik op beeld vastleg, verdwijnt niet onmiddellijk.

Ondertussen belooft 'Boyhood' in de bioscoop een bijzondere filmervaring te worden. De coming of age-film van regisseur Richard Linklater werd over een periode van twaalf jaar (van 2002 tot en met 2013) opgenomen en bij de start van de opnames is de hoofdpersoon zes jaar oud. In bijna drie uren tijd zie je op het grote scherm een kleine jongen veranderen in een jongvolwassen man.

Gelukkig duurt het met de eigen jongens heel wat langer om hen te zien opgroeien!

En toch glipt de tijd vaak als zand door mijn vingers... Want snel en onvermoeibaar lopen mijn kinderen door de dagen, op weg naar een eigen toekomst die liefst vandaag nog mag beginnen. Eigengereid en van veel op de hoogte maken ze wilde plannen voor straks, morgen en 'later': in jonge ogen is 'tijd' een zeer rekbaar en maakbaar begrip.

Dat de eigen jeugdjaren wat trager hadden mogen gaan, denk je pas als ze voorgoed achter je liggen. En op het terras in Interlaken hebben mijn jongens nog een eeuwigheid de tijd... Het leven mag snel en onbevangen geleefd worden! De sneeuw op de achtergrond zal hen trouwens niet tegenspreken want die ligt er zelf al 'eeuwig' bij.

den Tour

Vanmiddag in Illzach postgevat om 'den Tour' te zien wegrijden uit Mulhouse. De officiële start vond enkele dorpen verder plaats en we kregen dus de tijd om de wielrenners 'in het echt' te zien! Bekende namen als Fränk Schleck, Jurgen Van den Broeck en Rui Costa reden 'op een gemiddeld tempo' voorbij. De zonen waren superenthousiast. Zelf herkende ik vooral Reza en de bolletjestrui van Tony Martin. Maar ik geef het eerlijk toe: het had echt wel iets.

Living gegroeid!

'De living is gegroeid,' zei Kobe vanavond bij zijn thuiskomst spontaan.

Na een weekje vakantie in België had mijn zevenjarige zoon dezelfde ervaring als ik vorige week na mijn thuiskomst uit New York: het huis dat even niet past, de verhoudingen die even niet meer kloppen...

Geweldig toch dat hij daar op zijn leeftijd ook al gevoelig aan is!

'Ja, en de televisie is kleiner geworden. Nog kleiner.'

Maar ik had dus beter niet doorgevraagd.

New York

Het heeft altijd iets bijzonders om in een wereldstad rond te lopen... Je ziet, hoort, ruikt, proeft en voelt het leven enkele dagen volledig 'anders'. Maar al die indrukken in beeld en taal vatten, is moeilijk. Zeker als het over New York gaat. Hieronder een kleine poging aan de hand van enkele concrete ervaringen.

Zo heb ik de Big Apple beleefd:

1. het Hilton Hotel op Times Square was een toplocatie om de snelle hartslag van de stad onmiddellijk te voelen: iedere ochtend werden we opgenomen in een niet aflatende stroom mensen waar we ons rond middernacht terug moesten uittrekken om ons hotel binnen te geraken!

2. mijn favoriete ontbijt was oatmeal with cinnamon, raisins and honey, voorts heb ik veel ongezonde fast food gegeten (wat in de USA echt veel lekkerder smaakt dan in Europa!), maar aan street food in de kleine kraampjes op straat heb ik me toch niet gewaagd

3. klassiekers als the Empire State Building, the Statue of Liberty, Wall Street, the Brooklyn Bridge, Times Square, Central Park, Grand Central Terminal and all the yellow cabs voelden vertrouwd omdat ik ze herkende "vanop de televisie" :-)

4. leuk was het ook om een chocolate cupcake & ice mocha te kopen in de kleine Magnolia Bakery, bekend uit de serie "Sex and the City" (seizoen 3, mocht je het willen opzoeken :-))

5. met een wandeling op de High Line, soul food in Harlem, vintage spullen in SoHo en street art in Williamsburg ontdekten we "de alternatieve kant" van de stad: op dat vlak is de reisgids "100% New York" trouwens de ideale gids om de stad buiten de gebaande paden te verkennen...

6. de metro blijft het snelste en goedkoopste vervoermiddel, al moet je ondergronds tussen twee verschillende perrons tevoet soms ook al een aardige afstand afleggen (en daar kan het helaas erg warm zijn en muffig ruiken want er is enkel airconditioning in de metrostellen zelf)

7. het aanbod aan musea en exposities is erg divers: ik bezocht het Guggenheim Museum, het Metropolitan Museum of Art, het 9/11 Memorial Museum, het Tenement Museum, het Ellis Island Immigration Museum én Madame Tussauds :-)

8. zalig waren de avonden waarop we tickets hadden voor een Broadway Show en uniek blijft ook de Inside Broadway Tour langs de verschillende theaters met gids Prudence die zich op straat verstaanbaar maakte door haar megafoon (want je hoort altijd wel ergens sirenes van een ziekenwagen of een politiewagen)

9. bijzonder was ook de Pride Parade die opkwam voor de rechten van alle homo's, lesbiennes en biseksuelen en die op zondag 29 juni in Fifth Avenue voor een uitgelaten en frivole optocht zorgde: Peace, Love and Understanding anno 2014 met een heerlijk uitdagend randje aan!

10. met enkele jonge New Yorkers hadden we een spontaan gesprek over het WK voetbal in Brazilië en we kregen zelfs oprechte felicitaties toen de Rode Duivels op dinsdag 1 juli van de USA wonnen met 2-1

En net als in alle wereldsteden kloppen de clichés ook in New York: om middernacht met je partner boven op het Empire State Building staan is écht romantisch!

Raam op kip

We zijn terug thuis in Pfastatt sinds donderdagmiddag en het vertrouwde leven lijkt weer even niet te passen. Het huis is te groot, de badkamer te oud, de hele omgeving te rustig... Hoewel, de laatste dagen in New York hadden we het wel gehad met de niet aflatende mensenzee op Times Square. Langs de achterkant van het hotel (41th Street) probeerden we de drukte wat te vermijden, al bleef dat erg relatief in deze wereldstad.

Dat we terug alles zelf moeten doen, valt natuurlijk ook wat tegen. De vuile borden verdwijnen hier niet vanzelf van tafel, badhanddoeken en lakens worden niet automatisch ververst, de vuilbakjes in huis worden niet voor ons geleegd... Als we iets speciaals willen eten of drinken, zullen we ook eerst zelf terug boodschappen moeten doen! Kortom, we zijn voor iedere bediening weer volledig op onszelf aangewezen ;-)

Het slaapkamerraam maakt evenwel veel goed. Anders dan in ieder groot hotel, kan dat thuis weer gewoon op kip. Geen airconditioning die je hoeft aan te zetten, maar wel frisse buitenlucht die 's nachts op natuurlijke wijze de kamer vult. Heerlijk!! Een kleine handeling die na een verre reis ook weer aan betekenis wint!

Want airconditioning was achter de gesloten ramen in New York alomtegenwoordig. In het hotel en in de metrostellen, in musea en winkels, in restaurants en theaterzalen,... Het maakte het warme, vochtige weer ook draaglijk: je kon weer even 'adem-halen' voor je buiten terug de hitte inliep.

Hoe warm het wel kan worden, merkten we pas goed bij onze terugkeer op de luchthaven van JF Kennedy. Gezeten in een Airbus A330-300 werd onze vlucht vlak voor het vertrek afgebroken. Een zwaar warmteonweer naderde New York en de verkeersleiding vroeg om alle motoren stil te leggen... Een halfuur zonder airconditioning is dan werkelijk voldoende om alle passagiers goed verhit te krijgen! En nergens dus enig raampje dat even op kip gezet kon worden... (Dat de take off vervolgens nog erg hobbelig verliep, verbeterde de stemming aan boord ook niet onmiddellijk.)

En ja, dan geniet je bij thuiskomst toch weer van het oude slaapkamerraam. Zelfs zonder dat het je een spectaculair uitzicht biedt.

Broadway Shows

Tijdens de Inside Broadway Tour werden we in het theaterdistrict rondgeleid door gids Prudence die ooit nog een rolletje speelde in de film Sister Act. Enthousiast vertelde ze ons over de geschiedenis van de Broadway theaters en de zoektocht van iedere acteur naar werk en roem... De backstage verhalen kon Prudence bovendien uit eerste hand doorgeven want ze had hier vroeger zelf in een aantal shows meegedraaid. Haar gegroefde gezicht en afgetrapte gymschoentjes toonden echter meteen ook de vergankelijkheid van alle glitter en glamour.

Dat al die historische theaters zich slechts 'om de hoek' van ons hotel op Times Square bevinden, maakt dat we ondertussen ook naar drie voorstellingen gingen kijken. (Wat hier op wandelafstand ligt, laten we niet graag aan onze neus voorbijgaan! Want ook al werkt de metro snel en kennen we nu goed het verschil tussen uptown en downtown, we lopen hier als toerist bovengronds vele uren rond en dat voelen we na een paar dagen toch erg in de benen...)

We genoten dus hard van het prachtige decor in Les misérables en van de Ierse muziek in Once. Enkel Rock of Ages stelde wat teleur met bekende rocksongs die steeds werden afgebroken en een verhaal dat weinig om het lijf had (ook letterlijk!).

Maar het staat vast dat je in New York zeker een Broadway Show moet meepikken. Het is trouwens ook een heel aparte ervaring om mee te maken hoe mannen en vrouwen tijdens de pauze naar de restrooms gedirigeerd worden: het zorgt voor erg gedisciplineerde rijen die je in het verkeer rond Times Square zeker niet tegenkomt... Beetje hilarisch om zien, maar wel zeer efficiënt! Dat mag ook gezegd worden. Want de kleinste theaterzaal telt hier al vlug 500 zitjes en een gemiddelde pauze duurt 20 minuten. Kan je nagaan hoeveel tijd je krijgt om naar het toilet te gaan ;-)