Wijnbar

 

'Wil je met mij op stap gaan? Straks. Ik heb er nood aan.'

Een dringende sms van mijn Franse vriendin gisteravond.

'Bar à vin, ça te va?' schrijft ze me nog.

 

En dus zitten we op een blauwe maandagavond in een nieuwe wijnbar in Mulhouse. Met een lekker glas wijn en een kleine plateau de fromages tussen ons in, om die eerste dag van de nieuwe werkweek een beetje door te spoelen.

 

Want alles had zich even heftig en brutaal aan haar opgedrongen en ze had gedaan wat ze kon: hartmassage toegepast, een défibrillateur gezocht, kort tegen de hulpdiensten aan de telefoon geroepen... Iedere seconde telt werkelijk dubbel bij een collega met een hartstilstand.

 

En toch bleef ze het zich nadien afvragen. Ook toen de SAMU het reeds lang van haar had overgenomen en de ambulance de man in kritieke toestand naar het ziekenhuis had gebracht. 'Of ze zelf misschien nog iets méér had kunnen doen?' De loeiende sirenes hadden geen antwoord gegeven, hadden haar niet gerustgesteld.

 

Gezeten in de wijnbar, probeert ze er 's avonds voor zichzelf vat op te krijgen. Maar de collega in nood roept ondertussen ook veel eigen levensvragen op en de stilte rond onze kleine houten tafel wordt steeds groter: we zullen straks de laatsten zijn om de deur toe te doen. 

 

'Misschien moeten we morgenavond terug afspreken,' zegt ze me bij het afscheid, 'dan kan jij wat vertellen.' We verzinnen meteen een aantal andere thema's - grote en minder grote - en zeker ook enkele banale faits divers, om de nodige dosis humor en zelfspot niet te vergeten. 

 

'Dat deze bar iedere weekdag geopend is, geeft ons alvast voldoende spreekruimte,' giechelt ze tenslotte.

We hebben de waan van de dag zojuist goed buitengesloten. Ik voel het.