Kiezen, de jongste zoon heeft het er moeilijk mee. Op restaurant, in de winkel... Het gebeurt altijd met veel zuchten en blazen. (En soms kiest zijn zus dan gewoon in zijn plaats.) Te veel keuze was er voor hem dus zeker in Parc Expo Mulhouse gisteren.
Begin januari was het tijdens het oudercontact op school niet anders. Al die leerkrachten die hem vroegen wat hij na het lyceum wil gaan studeren: het zorgde nadien voor een lichte paniekaanval bij Kobe.
'Kies jij maar alles voor mij', zuchtte hij toen diep op de terugweg naar huis.
'Alles? Mag ik echt alles kiezen?' vroeg ik, alvast licht geamuseerd.
'Ja, alles. Mijn studies, mijn vrouw later... Echt alles,' klonk het ernstig naast me.
Werkelijk, dit autogesprek had ik héél graag opgenomen voor 'later'.
Gelukkig heeft Kobe nog een volledig jaar de tijd, kunnen we zelfs nog deelnemen aan de volgende editie van het 'salon de l'orientation et de l'évolution professionnelle'. Daarna moet hij wel al zijn wensen ingeven op Parcoursup - het Franse nationale platform voor de hogere studies - en begint de officiële selectieronde.
'Choisir, c'est renoncer,' vatte onze huiswerkjuf het mooi samen. Want zolang de jongste zoon hier niet zeker is van zijn studiekeuze na het secundair onderwijs, kan hij al die andere mogelijkheden toch niet afzweren??
Keuzestress, het zorgt intussen alvast voor boeiende autogesprekken ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten