De taxman

Eens per jaar komt hij bij ons thuis langs. Een beetje zoals Sinterklaas ook, maar dan in de omgekeerde richting: hij berekent nauwkeurig wat we aan de staat zullen moeten betalen, niet hoeveel we zullen (terug)krijgen, al doen we nog zo hard ons best.

Vorige vrijdag stond hij weer stipt op tijd aan onze voordeur, in een paar opvallende zwarte puntschoenen en met een nieuwe retrobril op zijn neus. De klassieke aktetas hield hij keurig in de rechterhand en zijn sportieve Mercedes stond afwachtend op onze oprit te blinken. Onze taxman valt werkelijk helemaal samen met zijn job.

'Encore mariés?' was dit jaar duidelijk de eerste vraag. De vele echtscheidingen onder zijn Engelse klanten zorgden nu voor een cynisch lachje onder de hippe retrobril. Gezeten aan onze livingtafel, vinkte hij vervolgens met rechte rug onze drie kids vakkundig af, vroeg hij naar inkomsten en eigendommen, naar leningen en andere aftrekbare posten... Alle door ons zorgvuldig verzamelde attesten verdwenen meteen in zijn aktetas. Binnen het kwartier was de hele klus geklaard.

Intussen werd onze belastingaangifte door hem ingediend, stak zijn persoonlijke factuur ook gisteren reeds in onze brievenbus. Qua degelijkheid kan dit alles zeker tellen.

En toch... Ik blijf het me ieder jaar opnieuw afvragen... Hoe hij privé als mens is, onze taxman? Vergeet hij voor zichzelf soms belangrijke zaken? Kan hij thuis chaos en drukte verdragen? Stelt hij vervelende klusjes soms ook uit? Het zou me eerlijk gezegd wel een beetje opluchten. Dat hij bijvoorbeeld eens een betaling vergeet en zijn autosleutels niet terugvindt. Of dat hij in zijn vrije tijd stiekem aan volksdansen doet en met grote gaten in zijn kousen rondloopt. Maar ik denk het niet. Nee, ik denk het niet.