Met haar doodgeboorte, werd meteen ook het verdriet tijdloos. Het vloeide overal tussen en nam de meest bizarre vormen aan. In al zijn transparantie woog het meer op mijn dagen dan iedere drukke vergaderagenda van de hoogste CEO. De tijd verloor haar snelheid en seconden tikten tergend traag verder. Doelloos en aanmatigend. Wat viel er nog te hopen?
Het certificat d'accouchement bewaar ik nu zorgvuldig in een doos in onze slaapkamer. Samen met alle ziekenhuisdocumenten, het autopsierapport en de CD-rom met de foto's van Ster is dit het enige wat ons rest van deze zwangerschap.
Drie jaar later zit het verdriet al wat dieper weggestopt. Tot het een (niet-)verjaardag is... Dan lijken die drie jaren slechts drie dagen geleden. En terwijl zij tijdloos blijft, gaan haar leeftijdgenootjes binnenkort naar de eerste kleuterklas...
Dat het allemaal wel went, vind ik nog steeds moeilijk te geloven.
En toch is er hier ook veel dankbaarheid. Omdat ik straks niet alleen naar het kerkhof hoef, omdat Jan en ik hier samen onze weg in vinden.
Ondertussen staat de Franse popmuziek loeihard in onze wagen. "Tu sais, rien n'est parfait. La vie fait des erreurs. Bats-toi seul'ment pour le meilleur." De grote dochter zingt het vol overgave mee. Zalig om zien!!
Dus ja, keihard genieten van wat is, en goed vasthouden ook...
An,
BeantwoordenVerwijderenVeel sterkte in deze dagen
waarin je verdriet over het verlies van jullie Sterretje
weer naar de oppervlakte komt.
Liefs
Drukke weken hier, en nu even 'bijleestijd'. En het is vreemd hoe stilstaan en genieten bij jou zo mooi samen gaan: tegelijk het verdriet en de vreugde kunnen toelaten... Blijf genieten, ondanks het besef van verlies dat bijblijft en misschien wel 'went' maar niet kleiner wordt.
BeantwoordenVerwijderenGroetjes
Verdriet dat overal tussendoor vloeit...en dat zal blijven doen, soms druppelend, soms in grote heftige golven,... Laat het toe: laat het vermengen met het geluk dat ook door je leven stroomt. Lieve An, veel sterkte!
BeantwoordenVerwijderen