Nine eleven

'Waar was jij op nine eleven toen je het nieuws hoorde?'

Het blijft een vraag die je gemakkelijk kan beantwoorden. De aanslagen op de Twin Towers maakten 11 september 2001 tot een belangrijk historisch punt in de geschiedenis. Terrorisme toonde zich op die zonnige ochtend in Lower Manhattan van zijn lelijkste kant.

Tien jaar later werden twee enorme vierkante waterbekkens ingehuldigd op de plek waar vroeger de Twin Towers stonden. Het water stroomt er nu onophoudelijk in en ook terug uit. Lege ruimten die nooit gevuld geraken. In de bronzen platen rondom werden de namen van de bijna 3000 slachtoffers gegraveerd, daarbij rekening houdend met de wensen van de familie om specifieke namen naast elkaar te plaatsen. Bij de slachtoffers die jarig zijn, steekt een roos in hun naam. Rond de twee waterbekkens werden jonge boompjes aangeplant. Een krachtige herdenkingsplek.

Vorige maand werd ook het nieuwe 9/11 Memorial Museum geopend. We liepen er zelf ondertussen ruim drie uur rond, maar je kan er gemakkelijk een hele dag doorbrengen. Tenminste, als je de gruwel van nine eleven voor jezelf op afstand weet te houden. Want wandelend langs alle foto's, voorwerpen, films en getuigenissen raken de aanslagen van die dag je weer in zijn volle omvang.

En dus hoor ik terug het nieuws op de radio in Groot-Bijgaarden, zit ik 's avonds terug voor onze oude tv op de zolderkamer in de Brugstraat... Juist zwanger van mijn eerste kind, zie ik hoe mensen zich te pletter storten van de Twin Towers. Een onmogelijke uitweg omdat er gewoon geen andere mogelijk is. De gedachte maakt me terug misselijk.

Maar naast het museum en de waterbekkens getuigt het moderne complex van One World Trade Center ook van een nieuw begin. Deze nieuwe toren telt 104 verdiepingen en is gebouwd om wind, aardbevingen en aanslagen te weerstaan. Het is de hoogste toren van de westerse wereld. 'De skyline wordt weer compleet,' beloofde voormalig burgemeester Giuliani slechts een paar uren na de aanslagen. Hij houdt zich duidelijk aan zijn woord met deze ultramoderne wolkenkrabber die nieuwe perspectieven biedt.

En toch. De grote waterbekkens op Ground Zero getuigen in al hun symboliek voor mij persoonlijk van een veel grotere kracht. Concrete levens en namen in brons gegraveerd... Het oudste slachtoffer was vijfentachtig jaar oud, het jongste twee jaar. Hun verjaardagen gaan hier niet ongemerkt voorbij.

'En jij, waar was jij op nine eleven toen je het nieuws hoorde?'

230 Fifth Avenue

Zelden zit ik in het moment, maar op het dakterras van 230 Fifth Avenue lukte het me zondagavond prima. Met een heerlijke Gin Mojito op het lage tafeltje tussen ons en een uniek zicht op het Empire State Building naast ons, zag ik de zon langzaam ondergaan. Daar en dan mocht de tijd voor mij blijven stilstaan, zo wilde ik de rest van mijn leven blijven zitten. Ik dacht het werkelijk. Los van enig ander verlangen, los van iedere gedachte aan 'vroeger' of  'later', zat ik even tijdloos op dat dakterras.

Maar de zon ging natuurlijk evengoed onder. En het is trouwens het tijdelijke karakter van zo'n ervaring die zijn volle betekenis aan een dergelijk moment kan geven: zonder tijd is in dit leven alsnog niets mogelijk.

We verlieten dus ook weer het dakterras, daar was geen ontkomen aan.

Ondertussen bezocht ik het Guggenheim Museum met mijn Amerikaanse travel buddies Becky, Jamie en Mary. (Vooral de koepel en het spiraalvormige 'hellende vlak' van het museum spreken tot de verbeelding! Echt een heel knap gebouw ontworpen door de Amerikaanse architect Frank Lloyd Wright.)

De komende dagen zullen we met onze New York Pass en Metro Card de stad samen verder verkennen... Dat het ondergrondse metronetwerk daarbij weinig kans biedt op tijdloze ervaringen, maakt dat ik de avond op het dakterras met Jan nu des te harder probeer vast te houden.

230 Fifth Avenue is beslist een aanrader!

A room with a view

In het Hilton Hotel op Times Square, daar logeren we nu de komende tijd. Vanuit onze kamer op de 28ste verdieping hebben we zicht op alle lucifermensen beneden in de straat, de airconditioning op de lagere appartementsgebouwen rondom, de Hudson rivier die in de linkerhoek het vergezicht opentrekt... Het heeft iets onwezenlijks om hier te zijn. Alsof we het zelf nog niet goed beseffen.

Wandeling 3 uit de reisgids bracht ons ondertussen al langs Central Park, Carnegie Hall en Rockefeller Center. We liepen ook even binnen in het Plaza Hotel, de grande dame van de New Yorkse hotels, met onmiddellijk veel pracht en praal in de inkom.

Straks lopen we verder naar het Empire State Building. En vervolgens langs Madison Square Park helemaal tot aan Union Square Park... We zullen stilaan wennen aan de idee dat we in New York rondlopen, en dat het zicht uit onze kamer écht is.

Aftellen

Woensdag 2 juli is hier de laatste schooldag. Onze kinderen tellen dus ijverig af tot die datum! Ondertussen kennen de laatste schoolweken sowieso al een aparte invulling met schoolreizen en andere afsluitende activiteiten. Ieder jaar organiseert Jean XXIII ook een kermesse met veel sport en spel, veel eetstandjes en veel tombolaprijzen...

Nieuw dit jaar was de Cérémonie de passage au Collège waarop Britt en haar leeftijdsgenootjes werden uitgenodigd. Tijdens de kermesse op 14 juni overhandigde de directrice hen persoonlijk een certificat de fin d'études primaires. (Ieder jaar in de lagere school van Jean XXIII telt 6 klassen. Het ritueel nam dus aardig wat tijd in beslag.)

Extra trots waren we toen Britt, samen met 2 andere leerlingen van haar klas, ook een certificaat kreeg voor 'ses belles qualités de coeur et d'intelligence mises au service de notre école'.

En even voordien had Thomas met een ploegje uit Pfastatt ook het voetbaltoernooi op de sportvelden van het college gewonnen...

Dus ja, we liepen wel te glimmen op dat schoolfeest!

Toch loopt ons trio hier erg ongedurig rond. Het schooljaar heeft lang genoeg geduurd, de zomervakantie mag beginnen...

Aftellen dus. Net als hun ouders. Die hoeven zelfs zo lang niet meer te wachten...

Want overmorgen vliegen ze naar New York! Naar de jaarlijkse 'Admat Controllers Meeting' in de wereldstad die nooit slaapt, in het continent dat in superlatieven spreekt...

De verwachtingen zijn hooggespannen, ik loop hier even ongedurig rond als mijn kinderen. En aftellen doe ik ondertussen ook zoals Kobe. In nachten. Nog twee keer slapen dus!

La liste de mes envies

'Wat zou jij doen als je de loterij zou winnen?'

De hypothetische vraag die iedereen kent, en die ook steeds duidelijk in de conditionnel geschreven wordt... Want ja, hoe groot is die kans nu werkelijk???

Na zondagavond wilde ik ook helemaal niet meer het grote lot winnen. (Gesteld dat ik al op de Lotto, op Euro Millions, of op wat dan ook zou spelen.) In een verduisterde filmzaal in Mulhouse had 'La liste de mes envies' bij mij voor de totale ontnuchtering gezorgd en ik had verbijsterd naar de aftiteling gekeken.

Kan je leven in het echt ook zo overhoop gegooid worden?! Zelfs wanneer je krampachtig probeert om niets te veranderen aan je oude leventje? Want Jocelyne maakte slechts een lijstje van alle zaken waar ze zin in had... Ze nam niemand in vertrouwen, ze richtte haar leven niet anders in... En toch liep het nog helemaal fout!

Valt er bij het grote lot altijd meer te verliezen dan te winnen in je leven?

Deze film zet je alvast aan het denken.

Vaderdag

Afgelopen zondag was het druk in Pfastatt, met la fête de la cerise in het open veld naast de stadstuintjes, en met Môm'en Scène in verschillende zaaltjes in het dorp waar korte toneelvoorstellingen voor en door jongeren werden opgevoerd (môme = klein kind).

Kersen hebben we niet veel gezien in het veld, maar samen met dochterlief kwam ik wel enthousiast terug thuis van de voorstelling 'Les Z'idiots' in de polyvalente zaal.

Maar bovenal was het ook vaderdag in Frankrijk! En deze papa vierde zijn feestdag in het stadion van Mulhouse waar de jongste zoon deelnam aan zijn laatste voetbaltoernooi van dit seizoen. (Het zal toch deugd doen als alle hobbies hier binnenkort even stilvallen...)

'En wanneer is het nu dochterdag?' wilde Britt 's avonds nog weten.
'Kinderdag is het hier al iedere dag,' antwoordde ik droog.

Ze stak haar tong uit en rolde met haar ogen...

Later op de avond heeft ze zich gelukkig prima gedragen bij de babysit.

Want op la fête des pères nam ik de vader van mijn kinderen dus ook nog mee uit naar de Kinepolis in Mulhouse, om toch even rustig achterover te kunnen leunen in een zachte, comfortabele zetel... Hij is immers al heel wat jaren een schitterende papa voor het jonge, sportieve geweld hier in huis en dat vraagt best veel energie :-)

Goed fout

'Je m'en fous,' dacht ze.
'Et ma réputation alors?!' jammerde haar man nog.

Alle commentaar ten spijt bleef ze hier op kousenvoeten in haar teenslippers rondlopen!
Want zo laat op de avond, werd het haar gewoon te koud aan de tenen...

Veel Belgisch bier en veel gezever dus rond de BBQ die we zaterdagavond last minute organiseerden voor enkele voetbalvrienden van FC Pfastatt.

En dat het toch écht geen zicht was, mochten we met z'n allen herhalen zoveel we wilden...

Het maakte haar allemaal niets uit.

En ja, ik mocht zelfs een foto nemen!!

Zalig, toch?

Voetbalgekte

Hier geen aangepaste driekleur aan de zijspiegels van de auto's, geen sticker-verzamelwoede bij de dagbladhandel, weinig gadgets in de winkels... Anders dan in België, merk je in Frankrijk niet zo veel van het WK voetbal 2014. Het dagelijkse leven blijft hier vrij 'normaal' verlopen :-)

Maar vanavond zijn we wel bij onze hollandse vriend uitgenodigd voor de eerste match van Nederland! En wanneer België speelt, zal hij bij ons thuis komen kijken. (Dan maakt het hem niet zo veel uit dat onze tv kleiner is dan de zijne.)

'Ik ben wel erg asociaal wanneer de Nederlanders spelen,' waarschuwde de hollandse vriend me daarnet nog, 'ik praat dus niet zoveel.'

En stiekem vind ik het nu jammer dat Nederland voorlopig niet tegen België speelt... Dat zou hier misschien een kleine voetbalgekte tussen onze twee huishoudens veroorzaakt kunnen hebben :-)

Autorijden

Autorijden op een groot wit blad papier op de plastieken tuintafel... Het zorgde gisternamiddag voor heel wat spelplezier! Dat het in de grotemensenwereld helaas vaak minder ontspannend is, beseffen onze achterbankzitters nog niet. (En de monsterfiles die België vaak kent, blijven ons hier gelukkig bespaard.)

Ondertussen brachten enkele praktische afspraken me vorige week nog eens naar België. In m'n eentje in de wagen richting Straatsburg/Metz/Thionville en Luxemburg, belandde ik rond 17u in Sterrebeek in volle avondspits. Het verkeer viel haast onmiddellijk stil! De Belgen in hun wagens rondom mij zaten er gelaten bij, eentje zat zelfs rustig vakantiebrochures door te nemen... Niets nieuws dus onder de Vlaamse zon :-)

En toch. Mijn verbazing nam recht evenredig toe met de groeiende rij wagens in mijn achteruitkijkspiegel!

'Doen jullie dit echt iedere dag?' wilde ik nog vragen, maar ik besloot mijn mond te houden en verder mee te zingen met de muziek in mijn wagen. Want dat doe ik dus, zelfs uren aan een stuk indien nodig: luidkeels meebrullen met alle "foute" liedjes in de CD-speler. (Tot ik enkele zijdelingse blikken voel en ik vlug doe alsof ik handsfree bel. Niemand voelt zich graag betrapt.)

Autorijden dus. Op een plastieken tuintafel of in de grotemensenwereld...

Hete zomerdagen in beweging.

Zevenjarigen

Meestal hebben ze hun wapens mee als we op uitstap gaan... Maar tijdens ons bezoek aan Eguisheim werden de plastieken schietgeweren toch even in de auto gelaten :-)

Mijn petekind heeft het ondertussen niet altijd even gemakkelijk met onze jongste zoon. De gemoederen kunnen hoog oplopen als er een kauwgom en een Nintendo op het spel staan, zevenjarigen hebben zo hun eigen prioriteiten.

Dat ze even later dan toch weer broederlijk samen op de trampoline spelen, wordt door alle volwassenen met argusogen gevolgd... Is dit slechts een schijnbeweging? Een gewapende vrede? Zullen we terug moeten tussenkomen? Hoe redeneert een zevenjarige eigenlijk??

Met een dikke knuffel en een mond vol gaten - het petekind wisselt nu volop zijn melktanden - nam hij deze namiddag afscheid van ons. Morgen zit hij terug in het eerste leerjaar in Vlaanderen, zonder de plastieken schietgeweren, maar met hetzelfde kapoenengezicht...

En ik blijf hem schattig vinden, al wil hij dat zeker niet geweten hebben. Want zevenjarige jongens zijn stoer, meter An! En altijd klaar voor een goed gevecht!

Ik knuffel hem nog eens extra hard :-)