Meestal hebben ze hun wapens mee als we op uitstap gaan... Maar tijdens ons bezoek aan Eguisheim werden de plastieken schietgeweren toch even in de auto gelaten :-)
Mijn petekind heeft het ondertussen niet altijd even gemakkelijk met onze jongste zoon. De gemoederen kunnen hoog oplopen als er een kauwgom en een Nintendo op het spel staan, zevenjarigen hebben zo hun eigen prioriteiten.
Dat ze even later dan toch weer broederlijk samen op de trampoline spelen, wordt door alle volwassenen met argusogen gevolgd... Is dit slechts een schijnbeweging? Een gewapende vrede? Zullen we terug moeten tussenkomen? Hoe redeneert een zevenjarige eigenlijk??
Met een dikke knuffel en een mond vol gaten - het petekind wisselt nu volop zijn melktanden - nam hij deze namiddag afscheid van ons. Morgen zit hij terug in het eerste leerjaar in Vlaanderen, zonder de plastieken schietgeweren, maar met hetzelfde kapoenengezicht...
En ik blijf hem schattig vinden, al wil hij dat zeker niet geweten hebben. Want zevenjarige jongens zijn stoer, meter An! En altijd klaar voor een goed gevecht!
Ik knuffel hem nog eens extra hard :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten