Wensen

"Denk niet in zekerheden,

denk in mogelijkheden."

- James F. Byrnes -

Beste bloglezer,

Een veilig en gezond 2021

vol nieuwe mogelijkheden gewenst!

X

De eindejaarsvragen

Boek van het jaar

"De onsterfelijken" van Chloe Benjamin: 'Richt je je leven anders in wanneer je je sterfdatum te horen krijgt van een helderziende?' Intrigerend uitgangspunt van een roman die zo goed geschreven is dat ik er met momenten echt ongemakkelijk van werd.

Muziek van het jaar

De radio in Frankrijk vind ik minder goed dan in Vlaanderen: weinig variatie in de muziek en er wordt veel meer gebabbeld! Tijdens de eerste confinement wist "On fait comme si" van Calogero me wel te raken... Mooi ook dat de opbrengst van dit nummer integraal naar de mensen in de zorg ging!

Evenement van het jaar

Dat is een moeilijke, want veel evenementen werden juist afgelast in dit corona-jaar. Maar wat ik toch wel een zeer speciale gebeurtenis vond, was het romantische huwelijk van Elsie en Armand op 16 september in Italië! Hoe zij hemel en aarde hebben moeten bewegen om met z'n tweetjes in het prachtige Volterra te kunnen trouwen... En de verrassing achteraf voor de vrienden was ook compleet!! Naar het verder uitgestelde trouwfeest van oompie Wimpie en tante Tine in september 2022(!) blijven we trouwens ook ijverig aftellen!

Meest trieste moment van het jaar

Het overlijden van mijn lieve meter Berg op 28 april. En dan vooral het feit dat dit tijdens de eerste lockdown gebeurde en ze daardoor in het rusthuis al weken geen familie meer op bezoek had gekregen: dat blijft zeer hard wringen.

Waar ik voor mezelf trots op ben...

Het goede verloop van de drie lezingen die ik in februari in België heb gegeven over mijn leven in de Elzas. Tijdens de lockdown: de fijne samenwerking met vertaalster Émilie en de totstandkoming van het Franse manuscript "Étoile filante"!

Mijlpaal van het jaar

De oudste zoon die in de lente 18 jaar werd en in september zijn eerste academiejaar in Straatsburg startte. Het echte "kotleven" is voor hem tot nu toe zeer beperkt gebleven, dus ik kan er als moeder ook nog rustig de tijd voor nemen om er aan te wennen ;-)

Fysieke gebeurtenis van het jaar

Hoe de jongste zoon hier intussen ook echt "eet voor twee" en groeit/verandert waar je bij staat: hij is nu 1m73 groot en ik ben dus al een tijdje de kleinste in huis! Verder deel ik Kobes bewondering voor de sportprestatie van Wout van Aert in 2020: zijn wilskracht en straffe comeback dwingen respect af.

Corona-regel(s) van het jaar

Dat we iedere keer (!) een nieuw attest nodig hadden om ons te mogen verplaatsen, vond ik een typisch voorbeeld van de Franse bureaucratie en regelgeving. Dat we ons ook slechts in een straal van een paar kilometers rond ons huis mochten begeven, heeft met momenten erg op mijn systeem gewerkt: wat voor Parijs een belangrijke maatregel is, hoeft dat niet noodzakelijk te zijn voor een veel kleiner dorp, omringd door bossen en velden waar je veilig kan wandelen en fietsen. (Dat het verboden was om een fietstochtje te maken, werd door de vader van een vriendin trouwens vindingrijk opgelost: hij fietste steevast rond met een baguette in zijn  rugzak, zodat het een "essentiële verplaatsing" leek en hij op de terugweg was van de bakker. Niettemin heeft de man in kwestie bij een controle toch een stevige verwittiging gekregen: de bakker was wel erg ver de andere richting uit...)

Wat ik dit jaar heb leren gebruiken...

Teams en Zoom! Maar verder zweer ik nog altijd bij mijn oude Nokia en kan je me echt geen plezier doen met een smartphone. (Misschien wel met een nieuwe i-pad want die heeft helaas vorige week de geest gegeven.)

Meest hoopgevende nieuwsuitzending van het jaar

Het afscheid van Martine Tanghe. Ze heeft dat subliem gedaan en bleef ook de hele tijd in haar rol van voortreffelijke nieuwsanker waarvoor ze zo werd gewaardeerd. Knap!

Beste aankoop van het jaar

Het dubbelbed voor dochterlief: ze is er nog altijd 'zot content' mee :-) En daarnaast ook zeker onze nieuwe printer tijdens de eerste confinement!

Wat ik dit jaar heb ontdekt in de maanden samen thuis...

Dat manlief ongelooflijk veel belt voor het werk! Echt, een callcenter is er niks tegen!!

Postpak van het jaar

Prosecco, Grills-chips en chocolade die Marleen H. eind november per post naar hier opstuurde om samen met de Herentse vriendinnen via Teams op haar verjaardag te kunnen toasten. Het pakje kwam stipt op tijd aan en ik was echt ontroerd door alle moeite die zij gedaan had.

Getal van het jaar

Vijf. Van de vijf kilo's die er bij ondergetekende dringend terug af mogen. (Ergens in 2021 dus, wanneer corona geen excuus meer kan zijn!)

Uitzwaaien

Geboren in het jaar 1929 heeft 'opa Leefdaal'

best al veel meegemaakt,

maar dit corona-jaar valt ook voor hem 

moeilijk met iets anders te vergelijken,

en zwaaiend naar zijn (achter-)kleinkinderen,

wordt er onder zijn raam dus ijverig teruggezwaaid,

al willen wij hier nu vooral het jaar 2020 vlug uitzwaaien

en volledig de rug toekeren.

Een aangepaste Kerst...

...met z'n vijven in, zeer toepasselijk: 'Den Engel'

en met een chique lichtjesboom voor de deur!

En rarara, wat aten we bij aankomst??

Een kerstwandeling maakten we tussen twee regenbuien,

en op kerstavond kroop oma juist niet door haar scherm ;-)

Het aangepaste kerstprogramma werd dus goed opgevolgd,

met knuffelcontact Agnes in de bubbel bij O&O,

en met een schermpje aan tafel op iedere locatie!

Op kerstdag aten we 'afhaalchinees',

en kusten nog even onder onze Franse maretak,

om vervolgens na te denken over deze aangepaste Kerst.

(Best geslaagd, maar toch liever weer een gewone Kerst volgend jaar!)

Kerst voor de deur

Wanneer ik aan mijn stapel handgeschreven kerstkaarten begin, schudden de pubers hier in huis altijd even meewarig het hoofd. 'Wie doet dat nu nog zo uitgebreid?! Een berichtje gaat toch veel sneller en kost ook veel minder...' (Maar sowieso ben en blijf ik een echt 'kaartjesmens', voor alle gelegenheden eigenlijk, en dus het hele jaar door.) Erg opgetogen ben ik zelf nu trouwens ook met de tekening en kerstkoekjes van ons driejarige achterbuurmeisje.

Intussen blijven er hier zeer veel camionettes rondrijden met allerlei pakjes die iedereen in dit corona-jaar online bestelt... En het grootste pakje werd vorige week alvast bij Wilco en Brigitte in Pfastatt geleverd, want daar stond Julien na bijna drie jaar rondreizen weer voor de deur!! (Een jetlag had hij uit Japan niet meegebracht: hij was eerst nog even van Compostella naar Lourdes gestapt vooraleer hij zijn ouders met zijn thuiskomst verraste.)

Kerst voor de deur!  En het komt echt in vele gedaantes: in een zoon die je niet verwacht, in kaartjes en kartonnen dozen, in mooie zakjes met een strikje errond... In extra kerstversiering op alle lege pleinen ook, om zo die geannuleerde kerstmarkten toch een beetje te compenseren... 'De Warmste Week' van StuBru kennen ze in de Elzas niet, maar warme en hoopgevende initiatieven dus zeker wel.

Happy fiber greetings

D-day voor onze fiber-aansluiting afgelopen donderdag! En eerst leek het weer op een sisser af te lopen, want de 'trappe' die we sinds onze afspraak met Masi hadden gevonden én opengelegd in onze oprit, volstond niet.  Er moest nu nog een andere 'trappe' vooraan in het weggetje opengelegd worden!! Maar dat mocht collega Samir van Orange nu ook niet zelf doen en we moesten daarvoor eigenlijk de gemeente contacteren...

Eigenlijk, maar niet helemaal dus. Zodoende pakte Jan zijn schup en belde ik aan bij onze goeie buurman Fred die op zijn beurt op zoek ging naar een foto van waar die tweede 'trappe' zich ongeveer moest bevinden...

'Ah, vous êtes vraiment motivés pour la fibre,' zei Samir toen hij donderdagavond terug voor onze deur stond. (We hadden hem haast letterlijk gesmeekt om nog de dag zelf terug te komen, anders werd ons dossier weer afgesloten.)

Zodoende geschiedde... 

En stonden er op een gegeven moment zelfs 3 camionettes van Orange voor onze deur!!

Tot ik om 19u21 dan toch eindelijk mijn allereerste mail met 'happy fiber greetings' kon ondertekenen :-)

Oh denneboom...

Een echte moest het zijn. En liefst zo groot mogelijk. Dochterlief houdt niet van half werk. Alles of niets dus. En haar vader moest gewoon volgen en inladen ;-)

De jongste zoon vond het maar niks dat die boom er afgelopen zaterdag dan toch nog nét voor Sinterklaas stond. Want de juiste volgorde is en blijft belangrijk: een voetbalspelletje spelen we pas na alle huiswerk en die oude mijter-man mag zich niet gepasseerd voelen door zijn jongere broer de Kerstman.

Ikzelf was al lang blij dat de top van de boom het plafond niet raakte en we dus geen stuk van de kerstboom hoefden te zagen... Ons konijntje Fee is ook nog niet gestikt in een naald, dus tot zover gaat alles goed.

Maar 2020 mag nu wat mij betreft wel vlug voorbij zijn. Het was gewoon géén jaar waar je later met een glimlach op terugkijkt. Daar heeft corona zeker alles mee te maken, maar ook alles wat het virus intussen onrechtstreeks veroorzaakt: de collateral damage valt niet te overzien en je kan er ook geen 1,5 meter afstand van houden. (Gisteren mailde een tweede vriendin me dat ze haar job kwijt is.)

Onze kerstboom zal het worst wezen. Die staat er nu mooi verlicht en helemaal assorti bij: dochterlief is zaterdag ook meteen op zoek gegaan naar de juiste kerstdecoratie... En vader moest haar dus blijven volgen en naarstig verder inladen ;-)

Misschien kunnen we dat ook wel doen met het voorbije jaar? Het gewoon oppakken en inladen, maar vervolgens wel 'ergens ver weg' afzetten. In het containerpark bijvoorbeeld. Bij de déchets encombrants, waar alles wat niet gerecycleerd kan worden op een grote hoop gegooid wordt. 

Klaar ermee. Over en uit. RIP 2020.

'Oh denneboom,' kan dan een gepast afscheidslied zijn. 

Het is er nu eenmaal de tijd van het jaar voor.

Hoor wie klopt daar...

In de Elzas eten we manala's en drinken we chocolademelk op 6 december, speelgoed en cadeautjes worden hier eigenlijk niet gegeven. Maar onze pubers houden graag vast aan de Vlaamse gewoontes van Sint en Piet, rekenen dus eigenlijk ook op een (klein) cadeautje... En of ik het wilde inpakken, vroeg dochterlief nog, zelfs al wist ze wat ze ging krijgen :-)

Ollie!

Deze week zijn de voetbaltrainingen terug gestart, maar de fietstrainingen liggen nog altijd stil. Zonder wieltjes kan de jongste zoon echter niet... En dus weet ik sinds kort ook dat een 'ollie' de eerste trick is die je moet leren als je begint met skaten! Op Kobes enthousiaste vraag of ik het misschien ook eens wilde proberen, heb ik toch wijselijk nee geschud.

Het teveel

Zeer blij ben ik met de heropening van 'Armée du Salut' deze week! Ze zagen me gisteren ook meteen graag komen, met mijn wagen vol kleding en speelgoed. (Zelfs alle Nerf-geweertjes mochten weg van de jongste zoon, joepie!!) Want hoe langer we thuis zitten, hoe leger ik ons huis wil... En dus haal ik hier nu verwoed onze kasten leeg, organiseer ik op mijn eentje een grote inzamelactie voor het goede doel, zijnde alle klanten bij 'Armée du Salut'. 

Yep, een mens houdt in zijn leven werkelijk veel te veel spullen bij die hij nooit (meer) gebruikt. "'t Is echt een ziekte," zei een vriendin me onlangs nog, toen ze van een groot naar een kleiner huis verhuisde en dus wel zaken moest wegdoen.

Midden mijn opruimwoede, ben ik immuun voor de vier koopzondagen die Frankrijk nu organiseert. (Voorlopig dan toch ;-)) En ik kijk verbaasd naar alle bombastische kerstdecoratie die hier de laatste dagen aan vele ramen en in tuinen verschijnt. (Kerstverlichting in verschillende kleuren en standen vinden zelfs onze pubers te druk.)

Het is te veel. Daar heeft Corona ons dit jaar wel op gewezen. Al wat we wilden en deden, alle (reis)plannen die we maakten: daar werd plots paal en perk aan gesteld. We werden teruggeworpen op onszelf en vonden het tragere leven zelfs een verademing. (Mijn vroegere 'taxiwoensdagen' heb ikzelf hier alvast nooit gemist.) Tot alle dagen en weken wel heel erg op elkaar begonnen te lijken en télétravail tot eindeloos veel uren schermtijd leidde. Weer teveel van hetzelfde?!

Evengoed zijn er zaken die ik uit iedere confinement wil meenemen: een goed evenwicht in alles wat ik belangrijk vind, tijd die ik beter wil benutten... Maar te veel spullen wil ik alvast niet meenemen. Tot vanmiddag. Toen vroeg manlief natuurlijk waar die vaas naast ons haardvuur plots naartoe is.

Cité Amélie 2

Een wandeling naar buurdorp Wittelsheim,

over de spoorwegbrug hier aan het ronde punt naar links,

naar Cité Amélie 2,

met haar typische woonblokken,

en vervallen garageboxen,

maar ook met haar zeer charmante huisjes,

in de mijnwerkerswijk van vroeger,

én een knipoog naar de huidige corona-tijden.

De kalimijnen, Mînes de Potasse d'Alsace (MDPA),

zijn er al lang gesloten,

en de gebouwen liggen er verlaten bij,

wat ons nu, los van iedere drukke weekendactiviteit,

een heerlijk melancholische wandeling opleverde

onder een prachtige herfstzon!

Er was eens...

Geen boeken in de winkels, geen lezingen in mijn agenda. Ik hoefde de voorbije weken niet naar Bornem, Roeselare, Beauvoorde, Hagelstein, Merksplas, Heule, Melden/Oudenaarde en Keerbergen. Acht lezingen die (weer) werden geschrapt, het maakte me wel wat moedeloos.

Voorlopig blijven alle niet-essentiële winkels in Frankrijk ook nog even toe, kan men wel online 'het nodige' bestellen. (En ja, boeken vind ik persoonlijk zeker nodig!) 'Black Friday' wil men tevens uitstellen naar begin december, al is zo'n kortingsdag om mensen naar de winkels te trekken ook dan wellicht geen goed idee. Maar economische wetmatigheden zullen het halen op corona. Het virus zal ons leven niet ingrijpend veranderen; 'het Nieuwe Normaal' komt vlug weer uit bij het oude.

Voor mijn lezingen ga ik alvast op zoek naar nieuwe data in 2021. Het voelt haast als een sprookje dat ik nu nog liever wil vertellen: 'Er was eens een gezin dat naar de Elzas verhuisde...' 

Rond alle Franse boeken mogen die plastic zakken intussen wél snel verdwijnen. Want telkens ik langs die ingepakte rekken loop, overvalt me een ongelooflijke tristesse die je niet voor mogelijk houdt. 'Non-fictie in het najaar van 2020. Niet voor gevoelige boekenliefhebbers.' Een aangepast waarschuwingsbordje is hier dezer dagen zeker welkom bij het betreden van onze Super U.

Hoe het gaat...

tijdens deze tweede Franse confinement:

een verlaten Place de la réunion in Mulhouse,

met Uber Eats op de trappen voor de Temple Saint-Étienne,

en zonder enige kerstmarkt binnenkort...

(wat voor de Elzas echt zéér onwerkelijk aanvoelt!)

Boswandelingen die starten binnen de 1 km rond ons huis,

bij temperaturen die aan de lente doen denken,

al liggen de velden er reeds winterklaar bij,

en kijkt ook de Grand Ballon eenzaam en verlaten toe.

Casa Rosa

Zolang ze thuis woonde, zou ze een lockdown niet erg gevonden hebben. Ze was een echte huismus, mijn grootmoeder. Haar keuken en living volstonden. En haar waskot, in vroegere jaren. En haar fiets ook, als ze dan toch vlug in het dorp om een boodschap moest. (Ze zou er geen moeite mee hebben om binnen die Franse 1 km rond haar huis te blijven.)

Het bezoek kwam altijd langs achter, door de keukenhor, dat geweldige vliegenraam dat ik graag nog eens zou opendoen. En dan de thermoskan op tafel, met de "sjmoster" in de blikken doos... Maar eerst langs de broodtrommel in het gangske, de smalle keldertrap af voor een flesje Schweppes (of, nog beter, Almdudler, wat is dat lang geleden!!). Vervolgens aan haar livingtafel stilvallen, even de krant doorbladeren, praten over familie en buren. Etienne die dan plots met luide stem de post en reclamefolders binnenbrengt, overbuur Roger die nu ook alleen woont... 

'Maar zeg het als ge door moet, ik wil u niet ophouden.' 

'Ik zit hier goed, meter.'

Straks vier ik haar 97ste verjaardag met een Prince-koek en een kaarsje in onze Franse kerk. Hopelijk zit zij hierboven nu bij 'Beire Fluit', samen met peter die haar dan toch niet vergeten is. Want daar wilde ze al een tijdje naartoe. 

Afgelopen lente hebben we ons huis 'casa Rosa' gedoopt. De ruiten worden hier wel véél minder gekuist en mijn keukenkasten zijn ook niet zo goed op orde, maar als we er zo'n warme thuis van kunnen maken zoals zij dat voor ons altijd deed, is dat helemaal oké.

Hemelshoge kus, lieve meter. In gedachten kom ik vanavond nog even binnen langs de keukenhor, zwaai ik ook nog even voor jouw grote raam in het rusthuis. Bedankt voor alles. X

Uitzonderlijk

Vandaag mochten we ons uitzonderlijk verder van huis verplaatsen dan die bewuste 1 km. Ook dat hoort dus bij een tweede confinement: opgelucht zijn dat we met Allerheiligen toch even naar het kerkhof mogen...

Tot later, lieve meid. We blijven je missen. X

Veertien

Tien jaar geleden,

vierden we Kobes vierde verjaardag...

in het automuseum in Mulhouse.

Vandaag vierden we zijn veertiende verjaardag...

op het kartingcircuit in de Sundgau :-)

De jarige eindigde maar liefst 3 seconden voor zijn vader!

En de kaarsen thuis werden ook goed uitgeblazen,

al willen we het later ook nog met grote broer vieren,

want daar stak corona nu helaas een stokje voor.