De namen van mijn drie oudste kinderen spreek ik vaak uit. Soms roep ik ze ook uit, en zucht en blaas ik daarbij wanneer ze weer eens niet luisteren... Want drie tieners in huis, dat zorgt nu eenmaal voor de nodige animo.
Anders is het met de naam van mijn jongste dochter. Die spreek ik zelden uit. En als ik het doe, is dat zeker meer ingetogen en erg bedachtzaam, alsof iets in mij zich nog altijd even inhoudt. Want zij blijft toch voor altijd die stille en breekbare nietigheid, in een grote doek gewikkeld en met een minuscuul wit mutsje op het tere hoofdje.
'Verre van Weg,' zo noemt het concert dat Mira nu voor de Gezinsbond maakte en dat ik zelf onlangs zag in Oud-Turnhout. Een voorstelling in woorden, beelden en muziek over liefde en gemis, met een inleidende film van Caroline Meerschaert vol straffe getuigenissen die me meteen een brok in de keel bezorgden.
En ze zijn inderdaad 'verre van weg', al die kleine kinderen wier leven eindigde nog voor het echt kon beginnen... Ze gaan ook allemaal 'een leven lang' mee in het gezin waar ze nu gemist worden.
'Ster' noemt ze. Die jongste dochter van ons waar ik dus nooit op zal hoeven roepen en wier naam ik niet meermaals per dag hoef uit te spreken. Maar als dat toch eens kon. Ja, als...
Evengoed blijft ze op dagen als vandaag heel dichtbij aanwezig.
X
Evengoed blijft ze op dagen als vandaag heel dichtbij aanwezig.
X
Lieve An,
BeantwoordenVerwijderenzowel in je blog als je boek gebruik je woorden om het verdriet om het verlies van Ster te beschrijven. Die woorden zijn lichtjes die haar weer even onder de aandacht brengen, haar weer even dichterbij brengen.
Ik hoop dat het zoeken naar en het neerschrijven van die woorden voor jou enige steun en troost betekent.
Veel liefs in deze dagen.
Dankjewel voor jouw hartverwarmende woorden!
Verwijderen