Milow dus.
In 'La Laiterie' in Straatsburg, een concertzaal met de uitstraling van een alternatief jeugdhuis buiten proportie, genoten we gisteravond van de Vlaamse singer-songwriter. En ja, ook in het buitenland doet Mie-loo het best aardig: de zaal vulde zich niet alleen met Fransen, maar ook met Belgen (uiteraard) en veel Duitsers die enthousiast meezongen. Op het podium kon muzikant Remco zijn naam trouwens ook niet Hollandser laten klinken...
En zo verenigden enkele buurlanden zich in elkaars goede gezelschap op een koude winteravond begin februari.
Van eigen, Franse bodem was wel 'Joe Bel', een ravissante zangeres uit Lyon die het voorprogramma mocht verzorgen en ons vooral aan Selah Sue deed denken. (Maar misschien worden we nu toch iets te chauvinistisch?)
'Merci beaucoup,' zou Milow meerdere keren op de avond herhalen. Net als 'eh ben dis donc' en 'arc-en-ciel', de allereerste woorden Frans die hij op school ooit leerde, zo lichtte hij vrolijk toe. En met die 'regenboog' verwees hij naar het handboek Frans uit zijn jonge jaren... Waarmee hij natuurlijk ook meteen mijn nostalgische kant raakte... En ik me helemaal thuis voelde komen in de voormalige, kleine melkfabriek in Straatsburg.
Herinneringen, ze blijven hier komen en gaan. Als verhuisdozen in mijn denken. Goed te bewaren voor later.
Klinkt inderdaad als een avond om in te kaderen. Milow is trouwens in Rusland ook heel populair. Zijn muziek hoor je er heel vaak op de radio. En dan te bedenken dat hij nog niet zo gek lang geleden - voor hij doorbrak- een 'keukenconcertje' gaf voor de verjaardag van een collega-vriendien, wiens lief dat geregeld had.
BeantwoordenVerwijderen